دنا عباسيان

گزارشی از مراسم روز جهانی زن در تورنتو!

تشکل "اتحاد زنان آزاديخواه" مراسمی را به مناسبت هشت مارچ ، روز جهانی زن ، در روز يکشنبه ١١ مارچ در شهر تورنتو - کانادا برگزار کرد که مورد استقبال گرم ايرانيان مقيم تورنتو قرار گرفت. اين مراسم با حضور تعداد زيادی از ايرانيان مقيم تورنتو (که اکثريت شرکت کنندگان را تشکيل می دادند) و فعالين ديگر سازمان های انقلابی، در فضايی رفيقانه و با محتوايی بسيار انقلابی برگزار شد.

مراسم با پخش سه کليپ بسيار زيبا شروع شد. تم و محور کليپ ها و سخنرانی اين مراسم، بررسی زندگی و خواسته ها و راه نجات زنان طبقه کارگر و ديگر زنان تحت ستم در جامعه سرمايه داری ايران بود. يکی از اين کليپ ها نشان دهنده رزم انقلابی زنان چريک فدايی خلق در دهه ١٣٥٠ بود. هنگام پخش اين کليپ ، بسياری از زنان و مردان حاضر در سالن با ديدن عکس های زنان چريک فدايی خلق که جان خود را در مبارزه با رژيم شاه و برای کسب آزادی خلق فدا کرده بودند ، اشک می ريختند. در رابطه با اين کليپ ، در موقع استراحت بين دو قسمت برنامه يکی از زنان حاضر در مراسم در گفتگو با تعدادی از شرکت کنندگان می گفت "چه زنانی! چه دخترانی جانشان را به خاطر ما فدا کردند! چه مسئوليت بزرگی بر دوش ما گذاشتند!" و برايم جالب بود که چند نفری که کنار او بودند نيز حرف او را تصديق می کردند.

شنيدن اين گفتگو در اين مراسم اين سئوال را برايم برجسته نمود که واقعأ آن کدام واقعيت است که مردم را اين چنين به زنان چريک فدايی خلق نزديک کرده که در قبال شهادت آن ها احساس مسئوليت می کنند؟ آيا جز اين است که زنان مبارز و آگاه چريک فدايی خلق برای نابودی رژيم حافظ سيستم سرمايه داری که دشمن زنان ستمديده بود، به پا خاسته بودند؟ آيا جز اين است که زنان چريک فدايی خلق پيشگامان و فرزندان راستين خلق و مدافعين آگاه زنان طبقه کارگر و ديگر زنان تحت ستم بودند و جان خود را در راه مبارزه برای آزادی و رهايی آن ها از قيد هر نوع ظلم و ستمی فدا کردند؟

کليپ دوم در مورد مبارزات زنان آگاهی بود که در خيزش انقلابی توده ها در سال ٨٨ در صف مقدم نبردهای خيابانی مردم با مزدوران رژيم، قرار داشتند. اين کليپ که توسط "اتحاد زنان آزاديخواه" ساخته شده بود نيز محتوايی انقلابی و رزمنده داشت. تصاوير و فيلم هايی که زنان مبارز در خيزش انقلابی توده ها در سال ٨٨ را نشان می داد، همه ما را به خيابان های شهرهای ايران در آن سال برد، خيابان های رنگين از خون پاک جوانان دختر و پسر آگاه ايران ، دخترانی سلحشور که برای سرنگونی رژيم ضدخلقی جمهوری اسلامی ، با خيزش قهرمانانه خود جهانيان را به تحسين واداشتند؛ خيزشی انقلابی که رژيم و حاميان امپرياليستش ، به خيال خام خود برای به انحراف کشاندن آن، فريبکارانه کوشيدند رنگ سبزی ارتجاعی، به آن بپاشند ، خيزشی انقلابی که بنا بر حکم تاريخ می رود تا عليرغم حيله گری های دشمنان خلق، اين بار قوی تر و منسجم تر توسط نسل جديد انقلابی آگاه، با رفع کمبودهای آن، باز هم از سر گرفته شود و در مسير رهايی خلق از همه پليدی های سيستم طبقاتی، به سوی برقراری جامعه ای آزاد به پيش رود.

يکی از جالب ترين و قابل توجه ترين موضوع هايی که در اين مراسم توجهم را به خود جلب نمود ، مشاهده عکس العمل مردم نسبت به پيام رفيق اشرف دهقانی بود. در زمان استراحت و به دنبال اين که اين پيام توسط مجری برنامه خوانده شد، يکی از حضار با اشاره به پيام رفيق اشرف دهقانی می گفت "واقعأ آن چه که از دل برخيزد، بر دل می نشيند." و در همين رابطه شاهد بودم که يک زن ديگر، با ديدن کتاب "حماسه مقاومت" (کتاب رفيق اشرف دهقانی) بر روی ميز کتاب، با احساسی بسيار زيبا، از زمانی که خود او برای اولين بار اين کتاب را در ايران خوانده بود صحبت کرد و گفت "و حالا اين کتاب را برای بچه هايم می خرم که با واقعيات تاريخی ما و با قهرمانان ما آشنا بشوند..."

همانطور که قبلا اشاره کردم، تم اصلی اين مراسم، بررسی زندگی و خواسته ها زنان طبقه کارگر و ديگر زنان تحت ستم و راه نجات آن ها بود. اين امر چه در بحث های سخنران و چه در کليپی که توسط "اتحاد زنان آزاديخواه" ساخته شده بود، به آشکاری ديده می شد. اگر در آن کليپ، شرايط کار و زندگی زنان کارگر و ديگر زنان زحمتکش تحت ستم به نمايش گذاشته شده بود، سخنران هم در سخنرانی خود که با نمايش عکس ها و نمودارهائی توام بود، با ذکر مثال هايی از زندگی زنان کارگر و ديگر زحمتکشان تحت ستم در همه کشورهای سرمايه داری، از ايران تحت حاکميت سرمايه داری وابسته گرفته تا کشورهايی مثل کانادا، که زنان توانسته اند به برخی از آزادی ها و برابری ها، آن هم در نتيجه مبارزات خود برسند ، نشان داد که در همه جا زنان کارگر و ديگر زنان زحمتکش ، از ستم مضاعف رنج می برند. جالب بود که پس از پايان سخنرانی، برخی از حضار که خود کارگر و زحمتکش بودند، با سخنران صحبت می کردند و تجربيات خودشان را در زندگی دشواری که چه در ايران تحت حاکميت جمهوری اسلامی و چه در جامعه سرمايه داری کانادا داشتند، با او در ميان می گذاشتند.

قسمت دوم برنامه با شعرخوانی زنانی آگاه و مبارز شروع شد. مادری آگاه، شعری را که خود درباره زنان کارگر سروده بود، با شور و شوق يک زن آزاديخواه در جامعه ای تحت ستم، اجرا کرد. شعر زيبايی نيز که سروده شاعر مبارز افغان رحيمه توخی بود، توسط سهيلا، و پيام رفيقانه رحيمه توخی خطاب به زنان "اتحاد زنان آزاديخواه"، توسط خود شاعر خوانده شد. پس از آن سه دختر جوان هنرمند و بسيار با استعداد ، همراه با استاد خود، برنامه هنری بسيار زيبايی را با خواندن سرود انترناسيونال و چند سرود انقلابی ديگر و چند ترانه خاطره انگيز فارسی اجرا کردند.

در ميان مراسم هائی که در رابطه با روز زن ديده و يا در باره شان خوانده و شنيده بودم اين مراسم را پر بار تر و سازمان يافته تر يافتم . عکس العمل رفيقانه ايرانيان حاضر در مراسم که با علاقه به سخنرانی طولانی سخنران جلسه که در رابطه با زندگی زنان کارگر بود گوش فرا دادند و برخی از آن ها با تکان دادن سر، گفته های سخنران را تأئيد می کردند، خود از موفقيت مراسم در برقراری ارتباط با مخاطبان و مسایل واقعی زندگی آنان حکايت می کرد. همچنين عکس العمل حضار نسبت به پيام رفيق اشرف دهقانی که با کف زدن های ممتد آن را تأئيد کردند و يا به ياد زنان قهرمان چريک فدايی خلق در سکوت اشک ريختند و يا در کنار دخترانشان ، به احترام سرود انترناسيونال به پا خواستند ، نکات مهم و قابل توجه و صحنه های زيبايی بود که حاکی از شعور و آگاهی سياسی بالای اين هموطنان و علاقه قلبی و خالصانه آن ها به زنان دلاور انقلابی و فرزندان راستين خلق بود. از اين رو، مراسم روز جهانی زن "اتحاد زنان آزاديخواه" در تورنتو را می توان به مثابه گردهمايی رفيقانه بخشی از آگاه ترين مهاجرين ايرانی مقيم تورنتو و زنان فعال انقلابی جنبش زنان، بهترين گردهمايی سياسی انقلابی زنان فعال در جنبش زنان در اين شهر در سالهای اخير ناميد.

مارچ 2012