به نقل از : ماهنامه کارگری ، ارگان کارگری چریکهای فدایی خلق ایران

شماره 1 ، بهمن ماه 1392

سر سخن "ماهنامه کارگری" چریکهای فدائی خلق - شماره 1

اولین شماره "ماهنامه کارگری" چریکهای فدائی خلق پیشاروی شماست. این ماهنامه بر آن است تا خوانندگان را از یک سو، هر چه بیشتر در جریان شرایط کار و زندگی و مبارزات کارگران ایران قرار دهد و از سوی دیگر در خدمت انعکاس مواضع و تحلیل های چریکهای فدائی در رابطه با طبقه کارگر، طبقه ای که تشکیلات ما فلسفه وجودی اش را مدیون آن می داند ، باشد.

با رشد روز افزون شیوه تولید سرمایه داری در ایران که البته تا مغز استخوان هم به امپریالیسم وابسته است، طبقه کارگر ما امروز بزرگترین و پر جمعیت ترین طبقه کشور را تشکیل می دهد. در حال حاضر این طبقه در شرایطی به سر می برد که بحران سر تا پای سیستم سرمایه داری جهانی را فرا گرفته و امپریالیست ها بیش از پیش می کوشند بار بحران های خود را به کشورهای تحت سلطه خود و از جمله ایران سرریز کنند. در چنین شرایطی طبقه کارگر ایران با هجوم گسترده و شدید سرمایه داران که با شقاوت تمام حتی به دستمزدهای ناچیز آنان دستبرد می زنند و از هیچ ترفند بی شرمانه ای برای ایجاد شرایط وحشیانه استثمار دریغ نمی کنند مواجه است. شرایط کار بسیار دشوار و شرایط زیستی دردناک، وضعیتی است که امروز کارگران ما در آن به سر می برند. در چنین اوضاعی رژیم جمهوری اسلامی به مثابه رژیم وابسته به امپریالیسم که حفظ و دفاع از منافع سرمایه داران داخلی و خارجی را به عهده دارد از یک طرف با ایجاد موانع قانونی (نظیر خارج کردن کارگاه های کمتر از ده نفر از مشمول قانون کار و یا حذف نام کارگر از کارگران قالی باف که توسط دولت خاتمی به صورت قانون در آمد) دست سرمایه داران را کاملاً برای چپاول دسترنج کارگران باز می گذارد و از طرف دیگر با ایجاد شرایط شدیداً پلیسی در کارخانه ها و مراکز تولید که از طرق مختلف و از جمله از طریق شوراهای اسلامی به مثابه نهادهای رژیم ساخته در محیط کار صورت می گیرد، باز در جهت تأمین منافع سرمایه داران، از هر گونه اعتراض و مبارزات حتی صنفی کارگران جلوگیری می کند.

اما طبقه کارگر ایران از بدو روی کار آمدن رژیم جمهوری اسلامی حتی در بدترین شرایط اختناق در ایران و در خونین ترین دهه در این رژیم (دهه 60) نیز دست از مبارزه بر نداشته و با توسل به اشکال گوناگون مبارزه نسبت به سرکوب وحشیانه و استثمار افسار گسیخته بورژوازی وابسته و رژیم حامی اش جمهوری اسلامی از خود تحرک نشان داده و می دهد. روشن است که سردمداران جمهوری اسلامی از ترس الهام و درس گیری کارگران از مبارزات هم طبقه ای های شان تا جائی که می توانند کوشیده و می کوشند تا حرکت های کارگری "علنی" هم چون اعتصاب در یک واحد تولیدی، به قول لنین، اندیشمند بزرگ طبقه کارگر، از چشم بقیه کارگران کشور "پنهان" باقی بماند. با این حال، علیرغم تلاش سازمان یافته و آگاهانه دشمن جهت جلوگیری از انعکاس اخبار محیط کار و مبارزات کارگران، از آن جا که اعتراضات کارگری بطور گسترده ای در سطح کشور جریان دارد باز هم وقتی که حتی گوشه هائی از آن به رسانه های جمهوری اسلامی راه باز می کند، حجم قابل توجهی را تشکیل می دهد - هر چند باید یاد آور شد و تأکید کرد که در این میان شدیداً از انعکاس هر گونه خبری در مورد کارگران زن که ستمدیده ترین بخش طبقه کارگر را تشکیل می دهند، جلوگیری می شود.

در جهت انعکاس هر چه وسیع تر اخبار محیط کار کارگران و همچنین اشاعه اخبار مبارزات آنان، سازمان ما از حدود بیش از یکسال پیش مبادرت به انتشار مرتب و ماهانه اخبار و گزارشات کارگری نمود که عمدتا از رسانه های خبری داخل کشور برگرفته می شد. درست در پرتو این تلاش است که ما امروز در شکل جدیدی موفق به تداوم کار خود و انتشار ماهنامه کارگری چریکهای فدائی خلق شده ایم که اولین شماره آن در بهمن ماه که ماه رستاخیز سیاهکل و قیام بهمن می باشد، اکنون در اختیار شماست.

هیچ کس فراموش نکرده است که در جریان انقلابی که اوج آن قیام پرشکوه بهمن بود، کارگران ایران علیرغم پراکندگی صفوف شان یعنی در فقدان تشکل های اقتصادی و تشکل سیاسی خود، فعالانه در آن شرکت نموده و به خصوص با بستن شیر نفت به روی امپریالیست ها ، آن ها را سراسیمه و دچار وحشت ساختند. در عین حال کارگران ایران پس از قیام بهمن با وجود همه کوشش نیروهای سیاسی اپورتونیست که سعی می کردند روی کار آمدن رژیم خمینی را برای آنان پیروزی انقلاب جا بزنند، متوجه شکست این قیام شدند. این شکست خود تجربه ای است که نشان داد که چریکهای فدائی خلق درست می گفتند که اولاً انقلاب در ایران ، بدون رهبری طبقه کارگر ، امکان ندارد که به پیروزی برسد؛ ثانیاً در مقابل کمونیست های راستین ایران این معضل وجود دارد که در شرایط دیکتاتوری که جدا از سیستم سرمایه داری وابسته در ایران نیست، روشنفکران کمونیست باید به این سئوال پاسخ دهند که چگونه می توان به طبقه کارگر در امر متشکل شدن در تشکل های صنفی یا سیاسی خود کمک نمود. اتفاقاً در برخورد به این معضل است که نیروهای سیاسی اپورتونیست برای گریز از طرح چنین سئوالی برای خود و پاسخ به آن ، همواره سعی کرده و می کنند تا چریکهای فدائی خلق را به عدم باور به طبقه کارگر متهم نمایند، چرا که به اعتقاد کمونیست های فدائی ، تنها از طریق مبارزه مسلحانه است که امکان شکاف در دیکتاتوری حاکم و ایجاد شرایط لازم برای متشکل شدن طبقه کارگر به وجود می آید.

بر این امید هستیم که انتشار این نشریه به خوانندگان مبارز آن کمک کند تا بتوانند تا حدی که ممکن است در جریان وضعیت کار و زیست کارگران ایران از یک طرف و مطالبات و چگونگی مبارزات آنان در شرایط پلیسی و مختنق جامعه ایران قرار گیرند، و به امید روزی که کارگران ما با صف مستقل خود و در پیشاپیش سایر طبقات به جنگ امپریالیسم و بورژوازی وابسته به آن بروند که در آن روز دیگر جائی برای جمهوری اسلامی و رژیم های وابسته و مزدور شبیه آن در ایران وجود نخواهد داشت.

بهمن 1392