لیلا

تشدید فقر و فلاکت و آوارگی نتیجه چهار سال "دمکراسی" امپریالیستی در عراق!

امروز در شرایطی مردم عراق چهار سال حمله بی رحمانه نیروهای اشغالگر امپریالیستی به کشورشان را پشت سر می گذارند که بر اثر آن، 25 درصد از شهروندان عراقی، یعنی 6,5 میلیون نفر، با خطر گرسنگی مزمن روبرو هستند. هنگامی که به واقعيت فوق حملات موشکی و حملات هوائی توسط هلی کوپترها و جنگنده های ارتشهای انگلیس و آمریکا که روزانه نقاط مختلفی از خاک آن کشور را مورد هدف قرار داده و خانه و کاشانه توده های ستمدیده را بر سر آنها ویران می سازند نیز بیافزایم، به نسل کشی دائم التزاید و برنامه ریزی شده توده های ستمدیده و زحمتکش عراقی توسط نیروهای اشغالگر بيشتر پی می بریم.

در راستای مجموعه فوق، طبق آمارهای رسمی که جسته و گریخته از سوی مراکز و ارگانهای مدافع حقوق بشر منتشر می گردد، براحتی میتوان دریافت که کمکهای اضطراری ارسالی به عراق از قبیل مواد غذایی، دارویی و پوشاک، نه تنها به هیچ وجه قادر نیست از شدت و حدت فقر و گرسنگی مردم بکاهد، بلکه حتی پاسخگوی نیازهای فوری و مبرم مردم عراق نیز نمی باشد. تا آنجا که چندی پيش سازمان مهاجرت جهانی اعلام داشته بود که 1،5 میلیون نفر از مردم عراق نیاز فوری به مواد غذایی، دارویی، آب آشامیدنی و ... دارند، طبق همین گزارش نیازهای فوق در ششماه گذشته شديداً افزایش یافته است.

مشکلات و بدبختی های مردم زحمتکش عراق به آنچه که گفته شد خلاصه نمی شود، عدم تأمین امنیت جانی مسئله غامضی است که توده های تحت ستم به طور روزمره با آن دست بگریبان بوده و بنا به وجود شرايط جنگی ناگهان شهر، کوچه و یا محله اشان تبدیل به خط مقدم جبهه جنگ گردیده و ناچار می شوند تا خانه و کاشانه اشان را که حال تبدیل به مخروبه گشته ترک کرده و آوارگی پیشه سازند. پدیده پناهندگی و فرار مردم چه در درون و چه به بیرون از مرزهای عراق، خود یکی دیگر از معضلات اساسی ای است که مردم عراق با آن روبرو می باشند. بر اساس اخبار خبرگزاریها و همچنین آمار منتشره از سوی دفتر پناهندگی سازمان ملل روزانه حداقل 1700 عراقی از خاک اين کشور به کشورهای مجاور پناهنده می شوند. جدای از این واقعیت که این پناهندگان چه روزگار وحشتناکی را در کشورهای مجاور می گذرانند، آمار فوق گوشه کوچکی از حجم وسیع جابجایی و یا کوچ اجباری ای است که در داخل خود خاک عراق صورت می گیرد.

طبق اخبار منتشره از سوی خبرگزاری ا.پی.اس. در سال 2005، 60 درصد از مردم عراق برای تأمین معاش روزانه مجبور بودند تا کمکهای غذایی دریافت کنند. حال با توجه به افزایش مهاجرت مردم عراق و ترک شهر و دیارشان به منظور حفظ جان خود و خصوصاً کودکان و سالمندان که ضربه پذیرتر می باشند، امر کمک رسانی منظم – همان حداقل ها – را نیز با مشکل روبرو ساخته و اوضاع بس وخیمتر و رقت باری برای توده ها از سوی قوای اشغالگر رقم زده شده است. با نگاهی هر چند مختصر به اخبار سر و دم بریده ای که روزانه از سوی خبرگزاریهای جهانی منتشر می گردد میتوان عمق فقر و کمبود مایحتاج عمومی در بین آحاد جامعه را حدس زد. و اين در شرايطی است که حتی همان کمکهای حداقلی که از سوی سازمان ملل در قالب مواد غذایی، آب آشامیدنی و سبزیجات انجام می پذیرفت، اکنون با کاهش روبرو گشته است. و تازه طبق خبر دیگری که از سوی خبرگزاری ای. بی. اس در ماه جولای 2006 انتشار یافت، طی همین ماه وزارت ارزاق و خواربار عراق به دستور سازمان ملل هزاران تن مواد غذایی را به بهانه فاسد شدن و اتمام تاریخ مصرف شان، آنها را منهدم نموده است. شاید واقعاً این خبر صحت داشته باشد و آن هزاران تن مواد غذایی قبل از آنکه بدست توده های ستمدیده برسد، بر اثر بی دقتی و اهمال مسؤلان در امر توزیع به موقع آنان، فاسد شده باشند، اما نکته اساسی این است که با انهدام مواد فوق هیچ چیز تازه ای جایگزین آنها نشده است. و اگر به واقعیت فوق این حقیقت را که بطور سیستماتیک زمین های کشاورزی روستائیان به بهانه های مختلف مورد حمله نیروهای امپریالیستی و دارودسته های مرتجع قرار می گیرد را نیز بیافزایم آنگاه مسئله خطر گرسنگی مزمن توده های عراقی تا حد بيشتری عینی تر و ملموس تر میگردد.

قدر مسلم اینکه تا هنگامی که عراق زیر چکمه های سربازان مزدور امپریالیسم قرار دارد، و نیروهای اشغالگری که به بهانه رهائی مردم عراق از یوغ دیکتاتوری صدام حسین، و نابودی "سلاحهای کشتار جمعی"، اما در حقیقت برای کنترل مستقیم منابع زیر زمینی عراق و دست اندازی به بازار رقبای امپریالیست دیگر، عراق را عرصه یکه تازی خود قرار داده اند، در مسند قدرت واقعی عراق باشند، نه تنها وضعیت مردم ستمدیده عراق سامان نخواهد یافت، بلکه امپریالیستها برای حفظ منافع غارتگرانه خود به سیاستهای ضد مردمی خود ادامه داده و اوضاع به مراتب بدتر نیز خواهد شد. امپریالیستهایی که ادعای نابودی "سلاحهای کشتار جمعی" در عراق را داشته اند، حال خود با قربانی کردن جان صدها هزار عراقی به نسل کشی سیستماتیک خلق بی دفاع عراق پرداخته اند. آنها که می خواستند به جای دیکتاتوری صدام، "دمکراسی" بیاورند و به جای "سلاحهای کشتار جمعی"، صلح و آرامش برای مردم عراق به ارمغان آورند، بعد از گذشت چهار سال نزدیک به 650 هزار عراقی را سلاخی کرده اند، جوانان و توده های ناراضی را در شکنجه گاههایی نظیر ابوغریب به زير شکنجه وحشيانه کشانده، توده ها را از خانه و کاشانه اشان آواره می کنند و آنان که هنوز در بیغوله هایی که به آن نام "خانه" داده اند زندگی می کنند نه تنها از امنیت جانی برخوردار نیستند بلکه با خطر گرسنگی شدید مواجه می باشند. این است مفهوم واقعی "دمکراسی" امپریالیستی برای خلقهای تحت ستم سراسر جهان!