غلام- امیدوار

محرومین کشور تونس فرياد می زنند که "ما دیگر نمیترسیم"

بر زمینه ورشکستگی اقتصادی و فقدان کوچکترین چشم انداز بهبود اوضاع تحت نظام پوسیده حاکم بر کشور تحت سلطه تونس از هفتههای آخر ماه دسامبر سال گذشته، بیکاران، فقرا، گرسنگان (کارگران و مردم محروم) کشور که جانشان از تمام این مصائب به لب رسیده است مرگ محمد بو عزیز ، جوان ۲۶ ساله لیسانسه که از طریق سبزی فروشی "زندگی" میکرد و به دلیل آن که پلیس حافظ سیستم ظالمانه حاکم سبب بر چیدن دکّه سبزی فروشی او شد به خود کشی دست زد را بهانه قرار دادند و در ابعاد عظیم خصوصأ در شهر تونس پایتخت کشور تونس بر علیه دیکتاتوری بورژوازی وابسته که در بیست و سه سال گذشته به سرکردگی زین العابدین بن علی مزدور بر آنها اعمال میشد به پا خواستند و یکی از دیکتاتور های مزدور امپریالیسم در منطقه را مجبور به فرار کردند.

در جریان خیزش مردمی که هر لحظه گسترده تر میشد و در طول چند هفته ستمدیدگان تونس مراکز سرکوب و ستم را مورد آماج حملات قهرمانانه خود قرار دادند. بن علی ابتدا برای مهار خشم متراکم شده محرومین که حال سر باز کرده است به وسیله ارتش و پلیس دست به کشتار مردم زد. طبق گزارش خبر گزاری ها ، دهها نفر به دست نیروهای سرکوبگر بورژوازی تونس کشته شدند. هنگامی که بن علی دریافت که با سرکوب و کشتار صرف قادر به مهار تودههای ستم دیده نیست تلاش کرد از در فریب وارد شود. بن علی در روز پنج شنبه ۱/۱3/۲۰۱۱ در "توبه نامه" تلویزیونی که برای ما ایرانیها یاد آور زمانیست که محمد رضا شاه مزدور به مردم گفت "صدای انقلاب" آن ها را "شنیده" ، بن علی هم زمان که نیروهای گارد ریاست جمهوری همچنان در خیابانها مردم را کشتار میکردند ، در تلویزیون ظاهر شد و مزورانه خطاب به ستمدیدگان تونس گفت "بله ، همه شما را درک کردهام همه بیکاران را، همه نیازمندان را، همه سیاستمداران را، همه آن هایی که خواهان آزادی هستند را درک کردهام" ولی مردم که به درستی فریبکاری این مزدور را به معنی عقب نشینی دیکتاتوری و شکاف بر داشن سد ديکتاتوری فهمیدند برای حرف های این مزدور که ۲۳ سال است هيچ گوش شنوایی برای شنیدن درد های آن ها نداشت، تره هم خورد نکردند، و در خیابان ها، کارخانه ها، دانشگاه ها، یک صدا فریاد زدند "ما دیگر نمیترسیم" و شعار دادند که "نه یک روز ، نه یک ماه و نه یک سال ، بن علی باید برود".

از این پس امپریالیسم و بورژوازی وابسته فهمیدند که بن علی دیگر در تونس آیندهای ندارد و برای حفظ ماشین دولتی و به خصوص ارتش این "عامل ابقأ" سلطه امپریالیسم "هيلاری کلینتون" به "حمایت" از مردم تونس برخاست و بن علی که در ۲۳ سال گذشته با حمایت امپریالیستها تسمه از گرده محرومین تونس کشیده است را به علت "نبود آزادی" و "دموکراسی" ، "سر زنش" کرد.

امپرياليست ها که خود به خوبی می دانند که به دليل تشدید بحران اقتصادی سیستم سرمایه داری امپریالیستی تمام دول سرمایه داری چه در کشورهای پیشرفته سرمایه داری و چه در کشورهای تحت سلطه برای "برون رفت" از بحران عمیقی که دامنگیر آن ها شده است ، ریاضت کشی (فقر و گرسنگی) بیش از پیش را به کارگران و زحمتکشان کشورهای خود تحمیل کرده و اين امر عکس العمل رنجبران را دامن زده و دامن خواهد زد، برای اين که نقش خود را در فجايعی که حاصل اين شرايط است لاپوشانی کنند، وقتي که مردم بر می خيزند به "سرزش" نوکران خود پرداخته و می کوشند با تعويض مهره ها کل نظام ظالمانه را حفظ کنند.

واقعيت اين است که امپریالیست ها به دلیل کاهش توان مالی اکثر مردم خود ، یعنی ضعیف شدن بازار داخلی و در رقابت با همدیگر هر چه بیشتر به سیاست "اقتصاد صادراتی" به منظور انتقال بار بحران خود به کشورهای تحت سلطه که صرفاً به مثابه بازار برای کالاهای آن ها ، مناطق دارای نیروی کار ارزان و مناطق دارای مواد خام برای آن ها محسوب میشوند روی آوردهاند. اجرای این سیاستها به نابودی اقتصاد شمار کثیری از کشور های تحت سلطه امپریالیسم انجامیده است و بیش از پیش موجبات بیکاری، فقر مطلق، گرسنگی و طبیعتا نا رضایتی و انزجار اکثریت مردم از دولت های حاکم در این کشورها را ایجاد کرده است.در چنین شرایط اسفباری دیکتاتوریهای حاکم برای پاسداری از چنین وضعیتی که ثروت در دست یک اقلیت انگشت شمار و فقر اکثریت مردم طرف دیگر آن است به طرز وحشیانه ای هر چه بیشتر به سرکوب خشونت بار زحمتکشان روی آوردهاند. و اين فقر و سرکوب هر از گاهی از جائی سر باز می کند. همان طور که در تونس سر باز کرد.

با اوج گيری قيام مردم در تونس، بن علی را فراريش دادند، ارتش که تا آن وقت مردم را کشتار میکرد به "هواداری" از تودهها يک باره بر علیه پلیس امنيتی شد. محمد قنوشی نخست وزیر دولت دوران بن علی مسئول دولت شد. فواد المبزع رئیس مجلس ، رئيس جمهور شد اما مردم قبول نکردند. اپوزسیون سازشکار از رهبران سندیکاهای زرد گرفته تا دیگران در گیر کارزار آرام کردن تودههای محروم و خشمگين به منظور ایجاد امنیت برای "اموال خصوصی و دولتی" شدند . "فردی از اپوزسیون که به رهبران دولت انتقالی نزدیک است (به خوان نخست وزیر و رئیس مجلس بن علی) گفت برخی از واحدهای ارتش در مخالفت با بن علی از سرکوب مردم" سر باز زده اند. (لس آنجلس تایمز ۱/۱8/۲۰۱۱(

تا کنون به دلیل مخالفت مردم با حضور اعضا دولت بن علی در به اصطلاح دولت انتقالی از نظر "تشکیل" دولت سنگ روی سنگ بند نیامده است "رهبران" دولت انتقالی و اپوزسیون سازشکار دست در دست هم با اختلافات ظاهری مانند مخالفت با حضور اعضا کابینه بن علی در این دولت به منظور فریب تودهها تلاش میکنند. یک استاد دانشگاه به نام حمادی ردیسی در باره ترکیب دولت چنین میگوید "ترکیب دولت میزان است" و "اعضا دولت سابق دامنشان آلوده نیست" محمد قنوشی نخست وزیر سابق با وعده "بر چیدن" سازمان اطلاعات یعنی همان"ساواما"ی جمهوری اسلامی در یک کنفرانس مطبوعاتی چنین میگوید "ما تعهد دادیم تا که صلح و آرامش را به قلبهای تمام تونسی ها باز گردانیم." (لوس آنجلس تایمز ۱/۱8/۲۰۱۱(

بن علی فرار کرد اما مردم میگویند "ما دیگر نمیترسیم" در حالي که همه چیز تقریبا دست نخورده باقی مانده است. ارتش "دوست" محرومین تونس جا زده شده است. و اين امر بار ديگر نشان داد که اساساً یک جنبش خود به خودی هر چه قدر هم که گسترده باشد به علت همین ضعف ، به دشمن سازمان یافته امکان می دهد که با رنگ و لعاب عوض کردن و پيشبرد برنامه ای فريبکارانه در جنبش مردم نفوذ کرده آن را به کجراه برده و شکستش دهد. این آن حقیقتی است که بار ها شاهد اش بوديم و امروز هم در مورد خیزش عظیم محرومین کشور تونس صادق است. تجربه زحمتکشان تونس به مثابه یکی از آخرین تجارب تاریخی موجود بر خلاف هجویات عناصر سازشکاری که به خود ظاهر حتی چپ هم می دهند و در هر فرصتی به تقبیح لنین و لنینیسم میپردازند و اندر "فوائد" جنبش "خود سازمان یافته" توده ها رجز خوانی میکنند و در دفاع از "سوسیالیسم قرن بیست و یکمی" "چاوز" ها آب از لب و لوچه شان سرازیر میشود ثابت میکند که در عصر کنونی هیچ جنبش مردمی بدون رهبری طبقه کارگر،طبقهای که در ارتباط ارگانیک با یک تشکیلات انقلابی (متشکل از کارگران و روشنفکران) باشد نمیتواند به پیروزی واقعی نائل آید.

احتمالاً عدهای خواهند گفت اين نظر "خوش خیالی" ای بيش نيست. اما بايد به آن ها گفت که واقعيت اين است که این تنها مسيری است که به پيروزی می رسد گرچه راه سخت است و طولانی، خصوصا با توجه به برخی کاراکترهای شرایط موجود که حاصل ضرباتی هستند که جنبش کمونیستی جهانی در این سالها متحمل شده است. اما هم تجارب انقلابات پیروز در قرن بیستم و هم آن هایی که تا کنون شکست خورده اند ، مهر تاییدی بر اصل انقلابی فوق هستند.

19/1/2011