به نقل از : پيام فدايي ، ارگان چريکهای فدايي خلق ايران

شماره 104 ، بهمن ماه 1386

نادر ثانی

هنر پاسخ ندادن،
نگاهی به "پاسخ" آقای مسعود نقره کار



چند روز پيش، پس از مطالعه مقاله ای به قلـم آقای مسعود نقره کار (تحت عنوان "ديکتاتورها، شايعه و خودکشی قهرمان")، برآن شدم که کنه مطلب و هدف ايشان از نوشتن آن مقاله را از نظر خودم با خوانندگان در ميان بگذارم. من اين کار را با وجود آگاهی به سابقه برخوردهای ايشان با مخالفين نظری خود و با اين که می توانستم حدس بزنم که بر سر نوشته من و خود من چه خواهد آمد به انجام رساندم و حال متاسفانه همان شد که حدس ميزدم! آقای مسعود نقره کار در نوشته ای تحت عنوان "درباره صمد بهرنگی برای اطلاع آقای نادر ثانی" که به اصطلاح پاسخی است که ايشان به نوشته من دادهاند، به جای آنکه به اصل مطلب پرداخته و پاسخ پرسش های من را بدهد، سعی کرده است تنها آب را گل آلود کند تا بتواند از پاسخ دادن به پرسش های طرح شده طفره رود.



آنچه ايشان در "پاسخ به من" گفته اند برخلاف تيتر مطلب شان درباره صمد بهرنگی نبوده و شامل دو نکته است. اما پيش از آنکه به اين دو نکته بپردازم از شگردی بگويم که او و همفکرانش از آن استفاده می نمايند: وی اول پيش فرضی را ساخته و سپس آنچنان سخن می گويد که به خواننده القا شود پيش فرض ايشان درست بوده است! پيش فرض وی اين است که گويا من (نادر ثانی) و فردی که با نام مستعار "شاگرد هميشگی صمد" نکته هايی را در سايت "پيک ايران" منظور داشته يک نفر هستيم! واقعيت اما اين چنين نيست: من همواره با نام خود می نويسم و نه تنها نويسنده آن مطلب با نام "شاگرد هميشگی صمد" نيستم، بلکه حتی کوچک ترين آگاهی از اين که ايشان چه کسی هستند، در کجا زندگی می کنند و يا به چه مرامی و جريانی وابسته هستند، ندارم. اگر من آن مطلب را نوشته بودم، مسئوليت آن را نيز می پذيرفتم چرا که آقای نقره کار همانطور که نتوانسته است به مطالب مندرج در نوشته من پاسخ دهد، در پاسخ دادن به نوشته "شاگرد هميشگی صمد" نيز ناتوان بوده است.اين امر اما نشان می دهد که آقای نقره کارپس از مدتی به اصطلاح تفحص در تئوری شايعه، حال "به تئوری توطئه" هم روی آورده و به روش "دائی جان ناپلئونی" در پاسخ به مقاله من اينطور جلوه داده است که گويا آن شخص خود من بوده ام. اما برگرديم به دو نکته ای که ايشان در مورد نوشته من درج نموده اند:



نخست آنکه می نويسند که من در نوشته ام از ايشان خواسته ام که پيرامون برخی از نقل قول ها (پيرامون شايعه) منبع ارائه دهد و از اين رو من را به پنج مقاله ای که منابع انگليسی ايشان را تشکيل ميدهند (و در زير مقاله نخستين ايشان آورده شده اند) رجوع داده اند. آنچه ايشان به من نسبت داده اند در رابطه با نکته ای است که من در ابتدای نوشته ام از آن ياد کرده ام. در آن نوشته برای نشان دادن ايراد کار آقای مسعود نقره کار نوشته بودم:

"در اينجا وی "شايعه" را از قول برخی "مهمترين پديده رايج اجتماعی" خوانده است. اما به راستی اين "برخی" کدامانند و از چه رو به شايعه چنين ارزش بالايی داده اند؟ اصولاً شيوه ای که آقای نقره کار در اينجا برای نشان دادن تعريف و جايگاه شايعه به کار ميبرند رجوع دادن به آنچه که برخی و يا گروهی و يا متکلمانی با نام و بی نام در اين مورد گفته اند (آنهم به شکلـی درهم وبرهم و بدون داشتن چهارچوبی جامع) می باشد و خود جمعبندی مشخصی از آن گفته ها ارائه نداده و به نوبه خود اين پديده را تعريف نمی کند."

آيا به راستی هدف من در اينجا تنها خواستن منبع است و يا من خواست بالاتری را دنبال می کنم؟



نکته دوم آنکه آقای نقره کارمنبع مورد استناد خود مبنی بر اتهام ساواک به صمد بهرنگی را ذکر کرده اند. اما در واقع لزومی به چنين کاری نبود. چرا که من در مقاله خود از قول خود ايشان همان مطلب را نوشته بودم. در زير نويس شماره 3 نوشته من تحت عنوان"مرگ مشکوک بهرنگي، شايعه يا واقعيتی پنهان" آمده است که آقای نقره کار
"سعی کرده است به خوانندگان بقبولاند که گويا رژيم و ساواک اش نيز شايع کرده بودند که صمد به دليل نوشيدن مشروبات الکلی در رودخانه غرق شد. ولی هنگامی که مقاله او در سايت پيک ايران درج شد و از طرف کسی مورد سوال قرار گرفت که خود نقره کار با طرح چنين مطلبی دارد شايعه ای را بر عليه بهرنگی پخش می کند، در پاسخ نوشت که گويا چنين حرفی را امير حسين آريان پور در سال 1359 در نشريه ای نوشته است. (از قول خود او: ا .ح . آريان پور، اعتياد در دانشگاه های ما، بازتاب (نشريه روانشناسی و روانپزشکی)، ويژه اعتياد، شماره 3، پاييز سال 1359- تهران - يران)."

اين نقل قول نشان می دهد که من کامنت های زير مقاله آقای نقره کار را خوانده و می دانستم که او چه مدرکی برای حرف خود ذکر کرده است و همانطور که ملاحظه می شود عين منبع مورد نظر او را هم عيناً از قول خود وی نقل کرده ام. بنابراين پرسيدنی است که چرا آقای نقره کار مطلب به اين روشنی را ناديده گرفته و با عوض کردن موضوع اصلی دوباره آن شايعه را در مورد صمد بهرنگی تکرار می کند؟

در اينجا جا دارد به نکته ديگری هم اشاره کنم. نقل قولـی که آقای نقره کار از آقای اميرحسين آريان پور ياد می کند چنين است:
"دستگاه پليس طبقه حاکم..... مزاحمان دانش گاهی خود را به تباهی هايی مانند دارو بارگی و روان بيماری و... متهم می کرد.... برای انصراف جوانان از جست وجوی علت مرگ معلم و نويسنده غيور، صمد بهرنگي، به دروغ شايع کردند که بهرنگی در حال مستی به رودخانه پريد و غرق شده است."

زمانى که به مقايسه اين نقل قول و آنچه که در مقاله آقای نقره پور آمده است بپردازيم، می توانيم به دو نکته جالب توجه کنيم. نخست آنکه آقای آريان پور می گويند ساواک "به دروغ" شايع کرد و اين عبارت "به دروغ" از قلـم آقای نقره کار در مقاله "ديکتاتورها، شايعه و "خودکشی قهرمان" افتاده است. و ديگر آنکه آقای آريان پور می نويسند ساواک اين کار را با هدف "انصراف جوانان از جست وجوی علت مرگ" صمد به انجام می رساند. يعنی از نظر آقای آريان پور خواست ساواک درست جلوگيری از جست وجوی علت مرگ صمد بوده است. اين همان موضوعی است که من نيز به نوبه خود در جستجوی آن می باشم و آن را در نوشته هايم مطرح کرده ام: مرگ مشکوک صمد چگونه به انجام رسيد!؟ اگر آقای نقره کار همانطور که نوشته است قبول دارد که "استاد آريان پور" از روی هوا حرف نمی زند، بايد درک کند که همين گفته "استاد" اتفاقاً ويرانگر همه سيستم فکری اوست: آقای آريان پور می گويد که ساواک به دروغ شايعه ای می سازد تا جوانان را از جست و جو در مورد علت مرگ صمد بهرنگی بازدارد! آقای نفره کار درست عکس اين حرف را تبليغ می کند. وی کنه مطلب دروغ ساواک، يعنی غرق شدن اتفاقی را عين حقيقت جا می زند و شايع بودن اين نظر در ميان مردم که صمد بهرنگی را مأموران رژيم شاه کشتند را "شايعه" جامعه روشنفکری و اهل قلم برای "شهيد سازی" عنوان می کند. شايد از نظر ايشان آريان پور هم در اين "شايعه سازی" و "شهيد سازی" دست داشته است، چرا که او هم از همان کسانی است که مرگ صمد را عادی ندانسته و جست وجو برای يافتن علت اين مرگ را لازم می داند. اين امر نشان می دهد که آقای نقره کار سعی می کند از گفته آقای آريان پور نه واقعيت سخن او را، بلکه هر آنچه را که دوست دارد به خواننده القا کند.


درمورد زنده ياد غلامرضا تختي، ايشان در نوشته خود به نقل قولی از پسر تختي، بابک اشاره کرده و می گويد که آقای بابک تختی هنوز پس از ساليان جستجو و تحقيق "با اتکا و استناد به شواهد و دلايل" نتوانسته است به اين جمعبندی برسد که پدرش خودکشی کرده و به قتل نرسيده است. آقای نقره کار اين را می داند که برادر صمد بهرنگی يعنی آقای اسد بهرنگی هم پس از سالها جستجو و تحقيق و "با اتکا و استناد به شواهد و دلايل" هنوز نتوانسته است به اين جمع بندی برسد که برادرش مرگی عادی داشته است. با توجه به اين موضوعات چرا آقای نقره کار به راحتی و بدون ارائه کوچکترين دليل و مدرک، شک و ترديد در مورد اين دو مرگ و مشکوک خواندن آنان را نادرست دانسته و از آنان که شک و ترديدی دارند می خواهند تا به نقد نظر خود بنشينند!؟ ايشان که اين گونه در برخورد به "ما" و موضع ما "سخت گير" هستند، زمانی که به "تنها شاهد مرگ صمد" می رسند آنچنان سرشار از انعطاف می شوند که سخن ايشان را مدرک و آن را حقيقت محض قلمداد می کنند، و از همه می خواهند که به گفته "تنها شاهد مرگ صمد" (آنهم با وجود تمامی نکته هايی که در مورد اين مرگ مشکوک به ميان آمده و وی از پاسخ دادن به آنها طفره رفته است) باور بياورند!



آقای نقره کار به آنان که خواستار درک واقعيت هستند، برچسب های مختلفی می زنند. می خواهد ما "اتهام" نزنيم، "جرم سازی غيرمسئولانه و غيرانسانی" را ترک گوئيم، "عقب مانده"، "خودحق بين" و "خودخواه" نباشيم و "احتمال قتل سياسی" را رد کنيم!



آقای نقره کار! مطالعه نوشته شما و "پاسخی" که به نوشته من داده ايد به خوبی نشان ميدهد که به واقع شما حرفی برای گفتن در اين زمينه نداريد. شما همان داستان پرداخته شده به وسيله "آدينه" و فراهتی را هر سال به شکل تازه ای مطرح می کنيد و مطمئناً بر اين باور هستيد که مردم نمی فهمند جريان از کدام قرار است. اما بر عکس باور شما مردم خيلی هم خوب می فهمند، از اين رو بهتر است که مسئله به قضاوت مردم واگذار شود تا آنها ببينند که چگونه عده ای با لفاظی تمامی تلاش خود را به کار می برند تا رويدادهايی در تاريخ مبارزاتی ما مورد کند و کاو قرار نگرفته و حقايقی از تاريخ ما همچنان پنهان بمانند و يا با مارک شايعه کنار زده شوند.



استکهلم، چهارشنبه ۳ بهمن ۱۳۸۶

nader.sani@gmail.com

در باره صمد بهرنگی برای اطلاع آقای نادر ثانی

http://news.gooya.com/politics/archives/2008/01/067146.php

بازگشت به صفحه اصلی

http:/www.siahkal.com