اعتصاب
رانندگان در
استراليا و
تبلیغات ضد
کارگری دولت
رانندگان
شرکت "ريو
تينتو" (کمپانی
بزرگی که در
صنايع معادن
استراليا نقش
بسيار مهمی
دارد) در ۱۱
اکتبر ۲۰۰۸
برای اولين
بار در طول ۱۶
سال فعاليت
اين شرکت در
منطقه "پيلبارا"
به اعتصابی يک
روزه دست
زدند. از جمله
خواسته های
اعتصاب
کنندگان،
افزايش حقوق
آنها و تبديل
قراردادهای
فردی ظالمانه
به يک قرارداد
جمعی بود که
برای حفظ
حداقل حقوق
صنفی خویش
قدرت بیشتری
به کارگران می
داد.
مديريت
معدن از ابتدای
شروع
اعتراضات (در
ماه آگوست) از
مذاکره با
نماينده
رانندگان
خودداری کرد و
آنها را برای
پذيرش
قرارداد جديدی
که به مراتب
ضد
کارگری تر
از قرارداد های پيشين
است، تحت فشار
قرار داد.
مقامات دولتی
استراليا نيز
در حمايت از
سرمايه
داران، اعتراضات
و اعتصاب
رانندگان را
ناديده
گرفتند و تلاشهای
زيادی برای بی
اعتبار کردن
آنها و جلوگيری
از اتحادشان
با
کارگران
معدن انجام دادند. به
عنوان مثال
"نورمن مور" وزير
معادن
استراليا اعلام
کرد که: "اين
اعتراضات
ثابت می کند
که منطقه
"پيلبارا"
دارد به سالهای
خيلی بد دهه ۱۹۶۰
و ۱۹۷۰ برمی
گردد که
اتحاديه های
کارگری افسار
گسيخته شده و اعتصاب
پشت اعتصاب می
کردند."
"سام
والش" رئيس
"ريو تينتو"
نيز برای
اينکه از
حمايت
کارگران از
راننده های
اعتصابی
جلوگيری کند،
در يک مصاحبه
مطبوعاتی در
اولين روز
اعتصاب گفت:
"اين اعتصاب
من را به ياد
اعتصاب
خلبانان در
سال ۱۹۸۹ می
اندازد. اينها
هم يک گروه از
افراد صاحب
امتياز
(کارگران
اشرافی و حقوق
بالا) هستند
که می خواهند
خودشان را
کارگران
محروم جا
بزنند..."
"والش"
که رانندگان
را "کارگران
اشرافی" می
نامد، خود در
سال گذشته
(علاوه بر
حقوق کلان خود) بيش از ۵·۲
ميليون دلار
پاداش دريافت
کرده است.
درحاليکه
حداکثر درآمدی
که يک راننده
می تواند
داشته باشد
(که شامل حقوق
و مزايای ديگر
منجمله اضافه
کاری در روزهای
تعطيل و نوبت
کار شبانه و
همينطور حق
کارِ دور از
مرکز است)
هيچگاه بيشتر
از ۱۶۰۰۰۰
دلار نبوده
است. و ناگفته
نماند که
صاحبان "ريو
تينتو" نيز در سال
گذشته بيش از ۲۸
ميليارد دلار
سود خالص
داشته اند.
اعتصاب خلبانان
در سال ۱۹۸۹
که "والش" از
آن ياد کرده
نقطه عطفی در
اوجگيری
سرکوب
مبارزات حق
طلبانه مردم
توسط سرمايه داران
بود و با وجود
شکست اعتصاب
کنندگان ماهیت
ضد خلقی طبقه
حاکم را هر چه
بیشتر در
افکار عمومی
به نمایش
گذارد. مقامات
دولتی با بیشرمی
رانندگان
اعتصابی
زحمتکش معادن
را "کارگران
اشرافی" می
خوانند که به
اين طريق آنها
را از حمايت
ديگر اقشار
معترض در
جامعه محروم
کنند و راحت
تر به سرکوب
آنها
بپردازند.
دراعتصاب
سال ۱۹۸۹ نيز
دولت ،
خلبانان
اعتصابی را "گربه
های چاق اشرافی"
می ناميد.
سرانجام نيز
سرمايه داران
با کمک دولت و
با به کار
گرفتن
خلبانان (نظامی)
نيروی هوايی
به جای
خلبانان (غير
نظامی) اعتصابی
در شرکتهای
خصوصی
مسافربری،
اعتصاب ۶ ماهه
آنان را به
شکست کشاند. اين
پيروزی به
تجربه ای برای
سرمايه داران
و دولت حامی
آن تبديل شد
تا جایی که آنان این
تجربه را عليه
کارگران و
کارمندان
معترض در همه
بخشهای صنايع
و خدمات به
کار گرفتند و
پس از مدتی در
تمام سطوح
صنايع و
خدمات، حقوق و
بيمه های
درمانی و ديگر
مزايای رفاهی
کاهش داده شد
و يا از بين
رفت.
عکس
العمل صاحبان
"ريو تينتو"
عليه کارگران
نمونه ای از
عملکرد
سرمايه داران
در شرايط
بحران اقتصادی
کنونی در
سراسر جهان
است. اقتصاد
استراليا
شديدأ به
معادن اين
کشور و صدور
محصولات آنان
به کشور هايی
مانند چين
وابسته است.
اما با افزايش
قيمتها در
شرايط فعلی،
کاهش فراوانی
در تقاضا در
سطح جهان
ايجاد شده و
درنتيجه "ريو
تينتو" نيز (که
به دليل تورم،
قيمت سهام آن
در اواسط ماه
اکتبر حدود ۲۰
درصد کاهش
يافت) به کاهش
توليد
پرداخته است.
سرمايه داران
اين شرکت نيز
مانند هم طبقه
ای های خود در
ديگر نقاط
جهان تلاش می
کنند که در
وضعيت اقتصادی
کنونی تا آنجا
که زورشان می
رسد بخشی از
کاهش سود خود
را از طريق
اجحاف نسبت به
کارگران و
کاهش حقوق و
قطع مزايای
آنان، جبران
کنند. دولتها
نيز با
تغييراتی که
مرتبأ در
قوانين کارگری
داده و می
دهند، به
سرمايه داران
در انجام
سياستهای
ضدکارگری خود
کمک می
رسانند. به
عنوان مثال هم
اکنون طبق
قوانين
استراليا،
وزير صنايع می
تواند دستور
پايان دادن به
اعتصاباتی را
صادر کند که
به تشخيص او
بر عليه منافع
اقتصاد کشور
هستند.
بازگشت
به صفحه اصلی
http:/www.siahkal.com