مظفر

"کنفرانس هولیر" يا تدارک برای تحميل "آش بهتاڵ" دیگری به سازمان های کُرد !

رئیس دولت اقلیم کردستان نچیروان بارزانی پس از دیدار با "عبدالله گل"، رئیس جمهور ترکیه و "نوری مالکی"، نخست وزیر عراق، هنگام بازگشت از بغداد در یک کنفرانس مطبوعاتی گفت: ماه آیندهی میلادی (آوریل 2009) کنفرانس احزاب سیاسی هر چهار بخش کردستان در هولیر برگزار خواهد شد. وی همچنین اظهار داشت: این کنفرانس به منظور بررسی نقش احزاب کردستان در آشتی منطقه برگزار میشود. رئیس دولت اقلیم کردستان اعلام کرد که کمیتهی ویژهای به منظور برگزاری این کنفرانس تشکیل شده است.

بارزانی که این خبر را در یک کنفرانس مطبوعاتی اعلام می کرد، افزود: از برخی منابع شنیده شده که از این کنفرانس به عنوان کنفرانسی ملی نام بردهاند؛ این همایش، کنفرانس کرد و آشتی است و در خصوص تأثیر احزاب کرد بر آشتی منطقه صورت میگیرد. (Ajans A payamner) (سایت خبری کردستان 25/03/2009 )

اولین جملهای که در رابطه با این خبر به ذهنم رسید، جمله معروف "نه مردیم و معنی کنفرانس را هم فهمیدیم" بود. زیرا کنفرانس بدون نشست های مقدماتی و رسیدن به یک پلاتفرم و يا حدافل های مشترک توسط احزابی که قرار است در کنفرانس شرکت کنند و بدتر از اين بدون اطلاع اين احزاب ديگر کنفرانس نبوده و معنا ندارد. اين به اصطلاح کنفرانس که توسط رئیس دولت اقلیم که هیچگونه وابستگی به این احزاب ندارد اعلام گردیده درست چنين کنفرانسی می باشد. تمامی احزابی که مجبورند (نه داوطلب اند) در این کنفرانس شرکت کنند به علت بی اطلاعی از چنين نشستی از شنيدن چنین خبری شوکه شدند و به اظهار نظرهای غیر رسمی در این مورد پرداختند که بعضا بعدا مجبور شدند آن را اصلاح کرده و برای شرکت در کنفرانس اعلام آمادگی کنند.

تنها نیرویی که تاکنون رسما موضع مخالف خود را در رابطه با کنفرانس اعلام کرده است گروه پژاک میباشد که با پخش اظهارات رهبر خود حاجی احمدی "کنفرانس را از جمله معاملات سیاسی بین دولت عراق و اقلیم کردستان با دولت های ترکیه و ایران علیه نیروهای مسلح پ ک ک و پژاک" اعلام نمود.

عليرغم ماهيت پژاک و سياست های شناخته شده اش واقعيت اين است که سخنان حاجی احمدی بيانگر بخشی از واقعیت های موجود در هر چهار اقلیم کردستان می باشد. اما علاوه بر این واقعیت ها، وجود رویدادهای یکسال گذشته در کردستان ایران و ترکیه بخش عمدهای از دلایل بر گزاری چنین کنفرانسی هستند.

به نظر می رسد که دولتهای ایران و ترکیه و عراق و سوریه از ترس گسترش جنبش ملی خلق کرد و بازگشت به مبارزه مسلحانه جهت رهایی و استقلال و آزادی توسط جوانان کرد بر دولت اقلیم فشار آوردهاند که چنین کنفرانسی را به نام کنفرانس "آشتی ملی" و يا "آشتی منطقه" بر گزار کند. در اینجا باید به پارهای از این رویدادهای مهم اشاره کرد تا بهتر مفهوم واقعی "آشتی ملی" از دیدگاه نچیروان بارزانی را دريافت.

در یکسال گذشته با وجود سرکوب شدید نظامی در کردستان ترکیه و ایران و سوریه، مردم به اشکال مختلف به تظاهرات خیابانی، اعتصاب دسته جمعی و تجمع در جلو مراکز دولتی دست زدند. اعتصاب یک هفتهای کسبه و مغازهداران مریوان در اسفند ماه گذشته علیه سرکوب کسبه و کاروانچیهای مرز نشین توسط نیروهای نظامی و سپاه پاسداران نشان از اتحاد مردمی در کردستان بود. اعتصاب کنندگان به اين ترتيب بار ديگر ضد مردمی بودن رژیم جمهوری اسلامی را به نمايش گذاشتند.

بر گذاری مراسم نوروزی و روشن کردن آتش بر سر قله کوههائی که توسط نیروهای سپاه و ژاندارمری محاصره شده بودند در ساعت معینی در روز نوروز 2008 و 2009 پیام مردم کردستان بود که اعلام میکردند مبارزه ملی علیرغم کشتار و به بند کشیدن دسته جمعی جوانان ادامه دارد و جنايتکاران حاکم هنوز نتوانستهاند از اين خطر عمده خلاص شوند. خطری که سلطه رژیم ددمنش جمهوری اسلامی را در ایران تهديد می کند.

علاوه بر این ها حرکت های کارگری در راستای تحقق خواستههای کارگران کردستان در شهرهای کردستان ایران در سه سال گذشته همواره وجود داشته است و سر تیتر روزنامه و سایت های داخلی و خارجی بوده است. اهميت اين رويدادها زمانی بهتر درک می شود که توجه کنيم که تمام حرکت های بالا زیر شدیدترین فشارهای پلیسی و امنيتی و نظامی انجام شدهاست و نیروهای سرکوبگر عليرغم همه قساوت های خود قادر به خاموش کردن فرياد اعتراض توده ها نشدهاند.

يکی ديگر از نمونه های بارز اعتراض در ایران، خود داری حجاج کُرد ایرانی از رفتن به حج و طرح مطالبه لغو اعدام فرزاد کمانگر بود. این عمل مردمی توسط بخشی از کسانی که رژیم جمهوری اسلامی به عنوان حامیان خود قلمدادشان کرده بود به نوبه خود یک تو دهنی بود به این رژیم جنايتکار.

از سوی ديگر شاهد گسترش روز افزون مبارزه حاد و گسترده مردم کردستان ترکیه علیه دولت مرکزی در اين کشور بوديم. در سال های اخیر و بخصوص در سال 2008 مردم شهرهای وان ، دیاربکر ، آمد و سایر شهرهای کرد نشین ترکیه زیر شدیدترین جو پلیسی و امنیتی و نظامی در روزهای معینی مانند اول ماه مه، هشت مارس و روز اول سال- نوروز- بهخیابان ها ریخته و ضمن درگير شدن با پلیس امنيتی و نظامی، خواست های خود يعنی استقلال و آزادی سر زمین شان را فرياد زده و از مبارزه فرزندانشان دفاع نمودند.

راه پیمایی مردمی در شهرهای کرد نشین ترکیه در نوروز 2009 نشان از تصمیم به تداوم مبارزه، حمایت از نیروهای مسلح کُردی، نفرت و انزجار از سرکوب نظامی این نیروها توسط ارتش ترکیه بود. در ترکيه در جشن های اول ماه مه روز اتحاد کارگران جهان، هشت مارس روز جهانی زن و نوروز پلیس امنيتی ترکیه نهایت بی رحمی و خشونت و دشمنی خود را با کارگران، زنان و مردم کُرد به نمایش گذاشت. اما همه اين اعتراضات ،تظاهرات ها و راهپیمایی ها تو دهنی محکمی بود به سرکوبگران حاکم بر اين کشور. واقعيت اين است که جنبش مردمی در ترکیه به مرحلهای رسیده است که نمایندگان دولت و پارلمان در جلو صف تظاهراتی قرار گرفتند که در آن هر پیر و جوان و بچهای حامل عکسهائی از پيشمرگان شهيد و رهبران سازمانهای ضد دولتی بودند.

دیدار ریس دولت اقلیم کردستان با عبداللهگل و نوری مالکی درست چهار روز بعد از نوروز 2009 زمانی که هنوز بر صفحه تلویزیون های سراسر جهان تصاوير تظاهرات سیاسی و ضد دولتی مردم کُرد در ترکیه نمايش داده می شد ، صورت گرفت. در چنين شرايطی تصمیم به بر گزاری چنین کنفرانسی بروشنی نشان دهنده وحشت از گسترش جنبش اعتراضی مردم و بيم آنها از اوج گيری اين مبارزه تا سر حد یک مبارزه مسلحانه می باشد. امری که مورد تائيد اکثر ناظران سیاسی کردستان که خود را بی طرف معرفی می کنند نيز قرار گرفته است.

برای کسانیکه با جنبش کُرد از دیر باز آشنایی دارند وقتي که صحبت از "آشتی ملی" می شود بطور طبيعی چنین به نظر میرسد که قرار است اختلافاتی که بين احزاب کُرد وجود دارد به بحث گذاشته شده و با برقراری آشتی به وحدت و انسجام آنان کمک شود اما منظور نچیروان بارزانی از "آشتی ملی" اين نيست. بر عکس اين تصور، هدف چنین کنفرانسی احضار و اجبار احزاب سیاسی هر چهار اقلیم به آشتی این احزاب با دولت های مربوطه خود میباشد. این آشتی اما صورت نخواهد گرفت، مگر اینکه پ ک ک و پژاک دست از مبارزه مسلحانه کشیده و خود را تسلیم نمایند و حزب های دمکرات (جناحهای مختلف آن) و نيروهای کومله (جناحهای مختلف آن) پای میز مذاکرهای با دولت ایران رفته و عملا خود را منحل اعلام نمایند.

در تاریخ کردستان یکبار مردم معنای عملی "آش بهتاڵ" را ديده و لمس کرده اند. "آش بهتاڵ" به مفهوم اعلام پایان مبارزه و زمين گذاشتن سلاح و تسلیم می باشد امری که توسط رهبری آن زمان جنبش، مصطفی بارزانی رخ داد. وی با زمين گذاشتن اسلحه و متوقف کردن مبارزه با دولت عراق ، خود به شاه ایران و در واقع به امپریالیزم آمریکا پناه برد و با اين عمل ضد مردمی خود برای مدتی تخم یأس و نا امیدی را در کردستان پاشاند. مصطفی بارزانی هم از جمله رهبرانی بود که به جای تکيه بر مردم و قدرت لايزالشان میکوشيد با تکيه بر قدرت های بزرگ به خواست های خود برسد و نتيجه اين سياست را همگان به عينه ديدند. اما دیدیم که عليرغم همه تاثيرات منفی اين "آش بهتاڵ" بتدريج از خون جوانان کردستان لاله روید و مردم پرچم آزادیخواهی و استقلال طلبی را دوباره بلند کردند.

این بار نوه مصطفی بارزانی به عنوان رئیس دولت اقلیم میخواهد در کنفرانسی با شرکت احزاب کُردی چهار اقلیم برای بار دیگر و شاید به خيال خام خود برای همیشه سازمان های کُرد را مجبور به "آش بهتاڵ" کند. اگر این کنفرانس آنگونه که طراحی شده است، موفق شود بايد نیروهای سیاسی موجود در صحنه تسلیم دولت های مربوطه شوند. اگر چنين شود بدون شک مبارزه ملی مردم کردستان در لحظه ضربه بزرگی خواهد خورد و برای مدتی دچار سکون و رکود می گردد. از طرف دیگر با خلع سلاح نیروهای در گیر در منطقه دولت های مربوطه آزادی عمل بيشتری جهت سرکوب مردم پيدا می کنند و امکان می يابند با دست باز تری اعتراضات و مبارزات مردم در اول ماه مه و روز جهانی زن و نوروز سال آینده را سرکوب نمايند و مانع تظاهرات توده ای گردند. اما واقعيت اين است که عليرغم همه تشبثات دشمن، خلق کُرد هرگز تا رسيدن به آزادی از پای نخواهد نشست و نه تنها چنين توطئههائی را نقش بر آب خواهد نمود بلکه با گسترش مبارزات خود مسير پيروزی را هموار خواهد نمود.

بدون شک جوانان مبارز کُرد اجازه نخواهند داد که پرچم مطالبات خلق کُرد هرگز بر زمين بماند آن ها بپا خواهند خاست و با مبارزات خود بار ديگر ننگ و نفرت مردم را نصيب دشمنان خلق کُرد و خائنين به اين خلق خواهند نمود .

مارچ 2009

بازگشت به صفحه اصلی

http:/www.siahkal.com