قتل عام سال 67 ، جنايتی که هرگز نبايد فراموش شود!

بيست سال از قتل عام زندانيان سياسی در سال 67 بدست جنايتکاران حاکم بر ايران گذشت. ياد آوری اين جنايت بزرگ در طول بيست سالی که از آن می گذرد خشم و کين بازماندگان را که هنوز از چشمانشان خونابه روان است دو چندان ساخته و ضرورت مبارزه برای مجازات آمرين و عاملين اين جنايت کم نظير را هر چه بيشتر در مقابل انسانها و نيروهای مبارز و انقلابی قرار می دهد.

بيشک کشتار زندانيان سياسی در سال 67 يکی از ننگين ترين صفحات تاريخ سراسر جنايت رژيم جمهوری اسلامی می باشد. رژيمی که در طول همه سال های حاکميتش نشان داده است که برای حفظ قدرت خود از توسل به هيچ جنايتی دريغ نمی ورزد.

در سال 67 سردمداران جمهوری اسلامی با بر پائی حمام خون هائی در زندانهای سراسر کشور دسته دسته زندانيان اسير را به دار آويختند و سرکوب سيستماتيکی را که در سال 60 آغاز شده بود را به اوج خود رساندند. آنها با ارتکاب به چنين جنايتی به خيال خام خود می خواستند سکوت قبرستانی بر ايران حاکم ساخته و همچون سلف خود شاه جنايتکار، ايران را "جزيره ثبات و امنيت" قلمداد کنند. اما ديديم که چه زود خون آن عزيزان پرچم مبارزه شد و با اوج گيری اعتراضات و شورشهای مردمی در همان دوره، توده ها تو دهنی محکمی به دهان ياوگويان حاکم بر کشور زدند. رژيم جمهوری اسلامی هنوز هم می کوشد از طريق مبلغين ريز و درشت خود چنين جلوه دهد که اين همه قساوت و جنايت حاصل قدر قدرتی وی بوده است. در حاليکه کشتار زندانيان اسيری که در سياهچالهای يک ديکتاتوری به زنجير کشيده شده اند نه تنها نشانه قدر قدرتی نيست بلکه خود به آشکاری عجز و ضعف جمهوری اسلامی در خاموش کردن آتش مقاومت زندانيان سياسی را نشان می دهد. اين جنايت گواهی ست بر اين واقعيت که آن زندانیان مقاومی که در طول سالها زندان و گذار از راهرو ها و دهليز های مرگ و شکنجه تجربه اندوخته و به مبارزينی با تجربه که به حق بايد آنها را "فولاد های آبديده" ناميد تبديل شده بودند،در تمام اين سالها چون تيری در قلب جمهوری اسلامی فرو رفته بودند. فولاد های آبديده ای که حتی فکر آزادی آنها و حضورشان در ميان مردم رعشه بر اندام جنايتکاران حاکم می انداخت. به واقع همين واقعيت، راز قتل عام سال 67 را بازمی گويد.

کشتار سال 67 با همه رنج و غمی که برای ما دارد اما در عين حال بيانگر اين نيز می باشد که دژخيمان حاکم بر ايران عليرغم همه جناياتشان در دهه 60 و عليرغم اينکه با توسل به توابين زندگی را حتی در چهار ديواری زندان نيز برای زندانيان سياسی به جهنم تبديل کرده بودند اما هر گز نتوانستند مقاومت زندانيان سياسی مقاوم اين فرزندان قهرمان مردم ما را درهم بشکنندواين زندانيان در سراسر سالهای 60 در شرايطی که وفادارماندن بر اعتقادات و باور های مبارزاتی جز شکنجه و مرگ پاسخ داده نمی شد، با نه گفتن به خواستهای اهريمنان حاکم مقاومت و پايداری مردم ما در مبارزه با رژيم مدافع سرمايه داری وابسته را پژواک دادند . فريادی که هنوز هم در گوشها در طنين است ، فريادی که از ابعاد وسيع و گسترده مقاومت مردم ما در مقابل ظلم و ستم حکايت می کند.

در سالگرد اين رويداد تلخ بکوشيم اين فرياد خاموش نشدنی را با قدرت هر چه بيشتری به گوش جهانيان رسانده و آرمانهای مردمی و انقلابی آن عزيزان را پاس داريم. اجازه ندهيم که آمرين و عاملين اين جنايت با تکيه بر گذشت زمان ساز "بخشيدن" و "فراموش" کردن سر داده و ضرورت مبارزه جهت مجازات سردمداران جمهوری اسلامی در فردای سرنگونی اين رژيم را کمرنگ و بی فايده جلوه دهند.

جاودان باد خاطره تمام شهدائی که قهرمانانه تا پای مرگ با دشمن جنگيدند!

نابود باد رژيم وابسته به امپرياليسم جمهوری اسلامی!

اشرف دهقانی

شهريور 1387

بازگشت به صفحه اصلی

http:/www.siahkal.com