به نقل از :
پیام فدایی ،
ارگان چریکهای
فدایی خلق ایران
شماره 219 ،
شهریور ماه 1396
17شهریور 1357
، نشانگر
موقعیت
انقلابی در ایران!
در
مبارزات
قهرمانانه
توده های تحت
ستم ایران در
سال های 56 -
57 علیه
رژیم وابسته
به امپریالیسم
شاه ، 17 شهریور
بیان گر نقطه
عطف تاریخی
است. این
مبارزات که
هدفش کسب استقلال
(قطع قطعی
هرگونه نفوذ
امپریالیست
ها در ایران) و
برقراری آزادی
و دموکراسی در
جامعه بود در
این روز به
نقطه ای رسید
که برگشت از
آن دیگر ممکن
نبود.
پس
از قیام مردم
مبارز تبریز
در 29 بهمن 1356 ،
امپریالیست ها
و بورژوازی
وابسته ایران
که متوجه جدی
بودن موج
انقلابی توده
های تحت ستم ایران
شده بودند ،
در حالی که
مشغول تدارک و
تقویت
آلترناتیو
هائی برای
فردای سقوط
احتمالی رژیم
شاه شدند (از
جمله اقدام به
آماده سازی خمینی
و دار و دسته
های اسلامی)
ولی هنوز امیدوار
بودند که
بتوانند موج
انقلاب در ایران
را با سرکوب
توسط نیروهای
مسلح شاهنشاهی
خوابانده و رژیم
شاه را حفظ
کنند. اما شدت
گیری مبارزه
توده های جان
به لب رسیده
از مظالم رژیم
شاه پس از قیام
مردم تبریز در
شرایطی که این
توده ها از
مبارزه
مسلحانه پیشاهنگان
صدیق و جان بر
کف خود الهام
گرفته و فضای
رادیکال و
انقلابی بر
همه جامعه سیطره
داشت ، به طور
روزن افزون به
دشمنان مردم می
فهماند که بیهوده
در انتظار
فروکش موج
انقلابی در ایران
می باشند.
در
16 شهریور 1357 ، شریف
امامی که پس
از برکناری
نخست وزیر
ظاهراً مادام
العُمر شاه ،
امیر عباس هویدا
سومین نخست وزیر
بود که دولت
تشکیل داده
بود ، در
تهران و یازده
شهر دیگر
اعلام حکومت
نظامی نمود و
از مردم خواست
که به هیچ وجه
از خانه های
خود بیرون نیایند. اما
توده های
انقلابی جنوب
شهر تهران در 17
شهریور 1357 برای
برگزاری
تظاهراتی
بزرگ علیه رژیم
شاه به مثابه
نوکر امپریالیست
ها ، در میدان
ژاله جمع
شدند. در این
روز ارتش که
عمده ترین
عامل حفظ رژیم
های وابسته به
امپریالیسم و
نظام سرمایه
داری وابسته
در ایران می
باشد و به قول
تئوریسین کبیر
چریکهای فدائی
خلق ایران ،
رفیق مسعود
احمدزاده ،
ستون فقرات
سلطه امپریالیستی
در ایران را
تشکیل می دهد
، به روی مردم
تظاهرکننده
آتش گشود و با
رگبار مسلسل های
آمریکائی چند
صد تن از زنان
و مردان مبارز
و انقلابی را
به قتل رساند
، "ژاله خون
شد". رژیم شاه
با به کار گیری
ارتش مزدور و
فاجعه ای که
آفرید امیدوار
بود که بدین
وسیله از رشد
مبارزات
انقلابی توده
ها جلوگیری
خواهد کرد. ولی
هیهات که درست
از همان روز 17
شهریور ،
معلوم شد که
انقلاب توده
ها دیگر مهار
شدنی نیست.
"ژاله خون شد،
خون جنون شد" و
نوید سرنگونی
رژیم شاه را
داد و بالاخره
"سلطنت
واژگون شد".
(جملات توی گیومه
از سرودِ
"ژاله خون شد ،
خون جنون شد ،
سلطنت زین
جنون واژگون
شد..." می باشد)
در
ترم ادبیات
مارکسیستی ، 17
شهریور 1357 بیان
گر به وجود
آمدن موقعیت
انقلابی در
جامعه بود. به
عبارت دیگر این
روز آغازگر
شرایطی گردید
که وجه مشخصه
آن ناتوانی رژیم
شاه در حکومت
به شیوه های
سابق و عدم
خواست مردم در
زندگی به شیوه
سابق بود. از این
زمان به بعد
انقلاب توده
ها با چنان
سرعتی رشد کرد
که رژیم شاه
به هر وسیله ای
متوسل شد - که
به کار گیری
فریب و نیرنگ
و دادن ظاهراً
امتیازاتی به
مردم (انحلال
ساواک ، تشکیل
شورای سلطنت
بدون حضور
شاه) از آن
جمله بود -
نتوانست جلوی
موج انقلاب را
بگیرد. اما به
گفته لنین برای
این که یک
موقعیت
انقلابی منجر
به انقلاب به
مفهوم دگرگونی
در سیستم
اقتصادی -
اجتماعی پیشین
گردد ، نیاز
به آن است که
طبقه انقلابی
که رسالت به
سر انجام
رساندن
انقلاب توده
ها را به عهده دارد
، به حد کافی
قوی باشد. این
رسالت در
جامعه ایران
بر دوش طبقه
کارگر قرار
دارد که در آن
شرایط به دلیل
نفوذ اپورتونیسم
در سازمان چریکهای
فدائی خلق ایران
حتی از وجود
سازمان پیشاهنگ
خود نیز محروم
مانده بود.
واقعه
17 شهریور به
طور برجسته
افشاگر چهره
واقعی ارتش
امپریالیستی
ایران می
باشد. همان
ارتشی که رژیم
جانشین شاه یعنی
جمهوری اسلامی
بلافاصله پس
از روی کار
آمدن ، آن را
علیه توده های
انقلابی به
کار گرفت و
مبارزات خلق
های ما در
کُردستان ،
تُرکمن صحرا ،
خوزستان را به
خون کشید و با
به راه
انداختن جنگی
ارتجاعی با
عراق که تنها
به نفع امپریالست
های آمریکا و
انگلیس و
شرکاء سازمان یافته
بود ، میلیون
ها تن از نسل
جوان انقلابی
ایران را به
قتل گاه
فرستاد.
17شهریور
، جلوه
شکوهمندی از
مبارزات خلق
های ما و در
همان حال جلوه
ائی از ماهیت
ددمنشانه
نظام سرمایه
داری وابسته ایران
می باشد که
برای حفظ سلطه
منحوس خود
نشان داده است
از هیچ جنایتی
فرو گذاری نمی
نماید.
ضمن
گرامیداشت یاد
و خاطره شهدای
این روز تاریخی
، بر این نکته
باید تاکید کنیم
که اگر 17 شهریور
ماهیت واقعی
ارتش ایران را
بار دیگر در
مقابل توده های
ما به نمایش
گذاشت ، در
همان حال این
وظیفه بزرگ را
نیز در مقابل
ادامه
دهندگان راه
شهدای 17 شهریور
قرار داد که
تا نابودی
ارتش امپریالیستی
ایران به
مثابه عمده ترین
عامل بقای
سلطه ظالمانه
امپریالیست
ها و سرمایه
داران وابسته
از پای ننشینند؛
چرا که تحقق
اهداف این
شهدا تنها با
نابودی نظام
سرمایه داری
وابسته و ارتش
جنایت کارش
امکانپذیر می
باشد.
چریکهای
فدائی خلق ایران
شهریور
1396