به نقل از : پیام فدایی ، ارگان چریکهای فدایی خلق ایران

شماره 197 ، آبان ماه 1394

دفاع نایب رئیس شورای شهر تهران از آتش زدن چادر کارتن خواب ها !

روز دوشنبه 18 آبان ماه ، عده ای چماق به دست به کارتنخوابهای مقيم محله هرندی، واقع در منطقه ۱۲ تهران حمله کرده و ضمن ضرب و شتم آن ها ، چادر ها و وسائل اين محرومان را به آتش کشيدند. روزنامه های ضرب و شتم آن ها ، چادر ها و وسائل اين محرومان را به آتش کشيدند. روزنامه های جمهوری اسلامی اين حمله را به تعدادی از اهالی محله هرندی نسبت دادند که به گزارش آن ها از دست اين کارتن خواب ها به تنگ آمده بودند. اما در گزارشاتی که در همان زمان از محل حمله اوباش جمهوری اسلامی به کارتن خواب ها در رسانه های عمومی منتشر شد ، تاکيد شده بود که اين حمله در حضور ماموران آتشنشانی و انتظامی حاضر در محل حادثه صورت گرفته و آن ها هم هيچ واکنشی نسبت به این حمله از خود نشان ندادند. از محتوای همان گزارشات نیز معلوم می شد که اصولا مردم آگاه و نوع دوست منطقه به طور مرتب به این کارتن خواب های فقیر و محروم کمک می کرده اند. همین واقعیات و تجربه برخورد های ضد مردمی جمهوری اسلامی در موارد مشابه روشن می ساخت که حمله جنایت کارانه به زندگی محقر عده ای کارتن خواب محروم در این منطقه با هماهنگی های قبلی با ماموران و از سوی اراذل و اوباش جمهوری اسلامی صورت گرفته است.

هنوز مرکب دروغ های روزی نامه های جمهوری اسلامی مبنی بر هجوم مردم محل به کارتون خواب ها خشک نشده بود که مرتضی طلایی، رئیس پلیس سابق تهران و نایب رئیس شورای شهر تهران وارد ميدان شده و تمام قد از اين اقدام سرکوب گرانه کثيف حمايت کرد و نشان داد که اين يورش را چه کسانی سازمان داده اند. اين مزدور که مزدوران بسیجی را "مردم" خطاب می کرد، مدعی شد که: "کارتنخوابها میخواهند دورهم باشند و در فضاهای محلی بنشینند، لذا به مردم حق میدهم از خودشان در برابر آسیبی که به آن ها حمله میکند دفاع کنند".

با توجه به اين که منطقه ۱۲ شهرداری تهران از سمت شمال به خیابان انقلاب اسلامی و از جنوب به خیابان شوش، از شرق به خیابان ۱۷ شهریور و از غرب به خیابان وحدت اسلامی محدود میشود. این منطقه یکی از مناطق قدیمی تهران به شمار میآید و بازار تهران، برخی از وزارتخانهها و سفارتخانه ها و نهادهای دولتی نیز در آن واقع شده است. به این ترتیب روشن است که چرا ايادی جمهوری اسلامی در شورای شهر در تلاش اند تا با زور و چماق به تميز کردن چهره شهری بپردازند که در زير پوست آن فقر و فلاکت و بيخانمانی بيداد می کند.

واضح است که با این اقدامات سرکوبگرانه و ضد خلقی ، این تجلیات زشت حاکمیت نظام استثمارگرانه حاکم از بین نمی روند و دیکتاتوری کثیف ذاتی نظام سرمایه داری وابسته حاکم نیز در کلیت خود قادر به جلوگیری از گسترش آن نمی باشد.