به
نقل از : پیام
فدایی ، ارگان
چریکهای فدایی
خلق ایران
شماره 191
، اردیبهشت
ماه 1394
مفتون
(یدلله
امینی)
به
خاطرۀ گوزنی
که زادۀ جنگل
حماسه بود و
با خون زلال
خود، جنگلی پر
از گوزن
های
"درخت اقاقیا"
آفرید...!
"شعر گوزن"
با پویه
اش، ظرافت ناز
و نوا در او
با چشم
های مشکی گیرایش
با شاخ
های افشانش،
پر پیچ
با
گردنش کشیده و
گستاخ
من
دوست دارم او
را
او را،
که شوخ و آزاد
اما همیشه،
مضطرب و چشم و
گوش باز
بر تپه
ها و دامنه ها
پرسه می زند
و در پسین
هر عطش گرم
بر آب
سرد دورترین
آبشارها
آغوش می
فشارد
-
آن جا
که ای بسا، پس
هر سنگ و بوته
ای
دستی
به ماشه ایست
آزاد و
بیمناک و گریزان
و خودنما
مجموعهء
وجود گوزن
ترکیب
بس شگرفی ست
نیمی
از آن حماسه و
نیمی از آن
غنا
شعر
گوزن، شعر
درخت اقاقیاست
در
حالت گریز و
ستیزش با باد
و در
همان حال
وسواس انتشارش
در دل
شعر
گوزن
شعر
هراس ها و هوس
های کودکی ست
در مرز
لاله زاری
ممنوع.