به نقل از : پیام
فدایی ، ارگان
چریکهای فدایی
خلق ایران
شماره
189 ، اسفند ماه 1393
ن. (نیکولای)
لنین
ترجمه:
عبداله باوی
به
کارگران زن !
رفقا،
انتخابات
شورا هاى
مسکو نشان میدهد
که حزب کمونیستها
در میان طبقه
کارگر قویاً
در حال رشد
است.
این
بسیار اساسی است
که کارگران زن
در این
انتخابات نقش
وسیعتری
داشته باشند.
دولت شوراها
اولین و تنها
دولت در جهان
بود که تمام
قوانین کهن،
بورژوایی و
ننگین را که
زنان را در
موقعیت
فرودستی نسبت
به مردان قرار
داده و تضمین
امتیازاتی به
عنوان مثال در
زمینه قوانین
ازدواج یا
قوانین مربوط
به فرزندان به
آنان میبخشید،
ملغى کرد.
حکومت شوروی
اولین و تنها
حکومت جهان
بود که، به
منزله حکومت زحمتکشان،
همه امتیازات
مربوط به دارایی
را که مردان
در قوانین
خانواده در
همه جمهوریهاى
بورژوايی،
حتى دموکرات ترین
آن ها،
از آن
برخوردار
بودند ملغى کرد.
آن جا که
مالکان، سرمایهداران
و تاجران وجود
داشته باشند
برابری میان
زن و مرد نمی
تواند وجود
داشته باشد حتی
در قانون.
در
جایی که نه
مالکی، نه
سرمایهداری
و نه تاجری
است، در جایی
که حکومت
زحمتکشان
بدون این
استثمارگران
در حال ساختن
زندگی نوینی
است ، آن جاست
که برابری زن
و مرد در
قانون وجود
خواهد داشت.
اما
این کافى نیست.
میان برابرى
در قانون تا
برابرى در
زندگى فاصله زیادی
است.
ما
خواهان آن هستیم
که زنان کارگر
نه تنها در
قانون بلکه در
زندگی حقیقی نیز
به این برابری
با مردان دست یابند.
برای
چنین هدفی، این
اساسی است که
زنان کارگر
نقش روز افزونی
در ادارات
دولتی و دولت
داشته باشند
زنان
با اشتغال در
ادارات سریعاً
میآموزند و
به مردان
خواهند رسید.
بنابراین
زنان کارگر هر
چه بیشتری، چه
کمونیست و چه
غیر حزبى را
به نمایندگى
شوراها
انتخاب کنید.
حتی اگر کارگر
زن شریفى باشد
که بتواند کار
را دلسوزانه و
با حساسیت
اداره کند ، هیچ
فرقى نمی کند
که اگر عضو
حزب نباشد، او
را به نمایندگی
شوراى مسکو
انتخاب کنید.
بگذارید
زنان بیشتری
در شوراهای
مسکو باشند!
بگذارید که
پرولتاریای
مسکو نشان دهد
که برای
مبارزه تا پیروزی،
برای مبارزه
بر علیه
نابرابری های
کهن، بر علیه
رسوم و قوانین
کهن، بر علیه
بورژوازی و بر
علیه تحقير
زنان آمادگی
دارد و در حال
مبارزه است!
طبقه
کارگر نمی
تواند به
آزادى کامل
دست یابد مگر
آنکه به آزادى
کامل زنان دست
یابد.
٢١
فوریه
١٩٢٠
پروگرس،
چاپ چهارم
انگلیسی، جلد
30، صفحات 372 ــ 371
نخستین
بار در پراودا
(Pravda)،
شماره ٢٢ فوریه
١٩٢٠ به چاپ
رسید.