به نقل از : پیام فدایی ، ارگان چریکهای فدایی خلق ایران

شماره 180 ، خرداد ماه 1393

(به نقل از ویژه نامه 3 خرداد 1364 - از انتشارات چریکهای فدایی خلق ایران)

سی خرداد جلوه ای از مصاف خلق و ضد خلق !

در روز 30 خرداد سال 60 کشور ما شاهد نبردی سترگ و خونین بین حامیان منافع امپریالیسم یعنی رژیم سرکوبگر جمهوری اسلامی از یکسو با مردم ستمدیده و دلیر ایران از سوی دیگر بود. در آن روز مزدوران جدید امپریالیسم ایران یعنی سردمداران رژیم جمهوری اسلامی بر آن شده بودند که به هر ترتیبی شده کارگران و زحمتکشان و خلق های تحت ستم ما را به زانو درآورند. اعمال جنایتکارانه مزدوران هار رژیم در آن روز با بوق و کرنا در هر کوی برزن به گوش می رسید. سران رژیم همگی به تکاپو افتاده و از مزدوران رژیم می خواستند تا هر چه شدیدتر و بیشتر از مردم بکشند. رفسنجانی عربده می کشید "اگر آن روز، منظورم اوایل انقلاب است، 200 نفر از این ها را می گرفتیم و اعدام شان می کردیم، امروز این قدر نمی شدند..." (اطلاعات 1/7/60). گیلانی جنایتکار به مزدوران زیر دستش فرمان داد "محارب بعد از دستگیر شدن توبه اش پذیرفته نمی شود و کیفر همان است که قرآن بیان می کند ، کشتن با شدیدترین وجه، حلق آویز کردن به فضاحت بارترین حالت ممکن، دست راست و پای چپ آن ها بریده شود" و ادامه داد "در کنار همان دیواری که تسلیم می شوند اعدام شان کنید چرا که اسلام اجازه نمی دهد بدن مجروح این گونه افراد یاغی به بیمارستان برده شود ، بلکه باید تمام کشته شوند" (کیهان 29/6/ 60). موسوی جنایتکار دادستان کل گفت "هر کس که در برابر این نظام و امام عادل مومنین بایستد کشتن او واجب است ، اسیرش را باید کشت و زخمی اش را زخمی تر کرد تا کشته شود" ( کیهان 29/6/60). و مشکینی عربده می کشید "هر کس در خیابانی و در هر جای دیگری بر علیه حکومت اسلامی قیام کرد ، در همان جا باید حکم اعدامش صادر شود." اما نه تهدید و ارعاب و نه هیچ یک از این جنایات و وحشی گری های رژیم وابسته به امپریالیسم جمهوری اسلامی قادر به خاموش کردن آتش مبارزه در جامعه نشد...