به
نقل از : پيام
فدايي ، ارگان
چريکهای
فدايي خلق
ايران
شماره
155 ، اردیبهشت
ماه 1391
از
رفيق مرضيه
احمدی اسکوئی
چه
زيباست،
پرواز گلوله
ها و نشستن آن
در سينه سياه
دشمن
نگاه
کن!
تابش
آفتاب،
بر
قلعه های بلند
برف آلود
و نقش
سپيدار ها،
در
برکه های کوچک
جنگل،
چه
زيباست!
و پرواز
باد،
بر
يونجه زار ها،
و بوی
نمناک علف های
کنار رودخانه
چه
دلنشين!
نجوای
آب،
با سنگ ريزهای
جويبار
و پچ پچ
برگ
های چنار،
در
سکوت بيشه های
دور،
باران
پائيز، بر
جاده های خيس،
رنگ گل
آخر اسفند،
در دشت های
گرمسيری
هرم
کوهستان مس
رنگ تابستان،
و عطر
مرطوب بهار
نارنج،
در فضای
مه آلود
نارنجستان
و
زيباست،
درخشش
قاطعانه
آخرين
ستارگان
صبحدم
آن گاه که
در سرمای
ملايم سحر،
در
دامنه ها ،
بسوی قله می
رود،
اما
آيا،
هيچ
چيز زيبا تر
از پرواز
گلوله ها،
از
آتشين آشيان
سلاح،
و نشست
آن،
در
سينه سياه
دشمن،
وجود دارد؟