به نقل از : پيام فدايي ، ارگان چريکهای فدايي خلق ايران

شماره 140 ، بهمن ماه 1389

رحیمه توخی

اعـــدام

جلوه گر در چشمـم ، شگردِ رزم ِ تصویـرم

یأس و جنون گردد نا امید زفکرتســخیرم

کـشید ند م در این دخمه ، چیست راه نجاتم

آرزویـم رزم است ، زندان نتوان کرد اسـیرم

از نیاز رهائی خلق ، چشمم جهان بین شـد

دژ و دژبان لــرزند ، از شــرنـگ زنجــیرم

اندیشم به راه خویش ، بر سهـو و خطای خویش

بـاشــد شـکـنم روزی ، زولانــــه و زنـجـیـرم

از درد بخود پیـچم ، به آزادی انسان اندیشم

نسـازد زمیـن گـیرم ، این غُــل و زنجـیرم

تا نشنوند دژخیمان ، از درد فغان من

خفه در گلو سازم ، ناله های شبگیرم

چون سرو بلند قامتم ، ریشـه در زمیـن دارم

خم نتوان کرد توفانم ، چونکه سخت تعمیرم

جـولان گـهـی نباشــد ازبـرای پــروازم

مـی پـرد ز رخـنه هـای قـفـس پر ِتیـرم

ز اعدامم شاد مگرد پای مکوب ، جلاد مزدور

اعـدام ، نـام دیگریسـت بـرتـداوم تـکـثـیرم