به نقل از : پيام فدايي ، ارگان چريکهای فدايي خلق ايران

شماره 135 ، شهریور ماه 1389 

بهاره

معدنچیان به دام افتاده در شیلی!

مردم سراسر دنیا حالا دیگر از خبر داغ گرفتار شدن 33 تن از کارگران معدن شیلی در عمق 700 متری زیر زمین مطلع هستند. خواست این معدنچیان برای زنده ماندن و کوشش هائی که برای نجات آن ها صورت میگیرد، توسط مردم، با تحسین دنبال می شود.

اما در مطبوعات، راجع به شرایط زندگی دشوار و غم انگیز کارگران معدن در آمریکای لاتین و در همه دنیا، یعنی کارگرانی که قربانی وحشیگری سرمایه دارنی هستند که سود خود را به قیمت زندگی و سلامتی آن ها بدست می آورند، چیزی نوشته نمی شود. مطبوعات هم چنین در مورد این که همین 33 تن از معدنچیان شیلی چرا و تحت چه شرایطی اکنون در زیر زمین گرفتار شده اند هم چیزی نمی گویند.

کمپانی سن استین (San Esteban)، که صاحب معدن مورد بحث در شیلی است، در ارتباط با بی اعتنائی و نادیده گرفتن وضعیت رفاهی کارگرانش ، ید طولانی دارد. تا کنون بیش از 80 رویداد ناگوار در این معدن اتفاق افتاده است. اما شواهدی در دست نیست که نشان دهد که این کمپانی آن رویدادها را بطور کامل و دقیق مورد بررسی قرار داده و یا اقداماتی برای جلوگیری از رویدادهای مشابه در آینده به عمل آورده است. پیش از واقعه دردناک اخیر در جریان انفجار هائی که قابل جلوگیری بودند، دو تن از کارگران معدن جان خود را از دست دادند.

از کمپانی مزبور خواسته شده بود که نردبانی را از ته معدن تا روی زمین بنا بکند، اما کمپانی در این کار تعلل کرده و تنها یک سوم نردبان را ساخته بود. در نتیجه وقتی کارگران از طریق تونل هوا کش تلاش کردند معدن را تخلیه کنند و از نردبان بالا رفتند، در نیمه راه متوجه شدند که نردبان هنوز به طور کامل ساخته نشده است.

احتمال زیادی دارد که این 33 کارگر معدن، جان خود را در زیر زمین از دست بدهند. آن ها تا کنون با جیره بندی مقدار کم غذائی که با خود داشتند، توانسته اند زنده بمانند. البته از طریق سوراخ کوچکی هم از بیرون به آن ها غذا و دارو فرستاده می شود. اما گزارش ها حاکی است که بیرون آوردن این کارگران از معدن تا مدت ها طول خواهد کشید. برای این کار تونلی از سطح زمین به طرف پائین حفر می شود و این معدنچیان باید سخت کار کنند تا 3000 تن سنگ و خاک که به ته معدن می ریزد را تخلیه بکنند. آن ها در شرایطی برای نجات خود مجبور به چنین کاری هستند که به خاطر بی غذائی خیلی ضعیف شده و وزن کم کرده اند و خیلی از آن ها با توجه به فضائی که در آن حبس شده اند، دچار دلهره و ناراحتی های روحی شده و ترس از وضعیت اسفناکی که در آن گرفتار آمده اند، آن ها را فرا گرفته است.

واضح است که این کمپانی با در آمدی چندین میلیون دلاری، قبل از این که به فکر سلامتی و زندگی کارگرانش باشد به فکر افزودن بر سود خود بوده است. بنابراین، این کمپانی چه در مورد این تراژدی و چه در مورد رویدادهای ناگوار دیگری که در گذشته برای کارگران این معدن بوجود آمده ، مستقیماً مسئول می باشد. چرا که آگاهانه و عمداً از انجام اقدامات امنیتی لازم برای حفظ سلامتی آن ها اجتناب کرده است. آن ها حتی قوانین خودشان را هم، علیرغم همه اتفاقاتی که برای کارگران این معدن بوجود آمده، زیر پا گذاشته اند.

واقعاً چقدر باید زندگی ها از بین برود تا این سیستم که کسب سود را بالاتر از هر چیزی قرار داده ، تغییر بکند!؟