به نقل از : پيام فدايي ، ارگان چريکهای فدايي خلق ايران

شماره 128 ، بهمن ماه 1388 

مهرنوش

مردم هائيتی تحت يورش طبيعت و امپرياليسم !

زلزله ۱۲ ژانويه ۲۰۱۰ در هائيتی احتمالا هولناک ترين فاجعه طبيعی در تاريخ مدرن می باشد. در فاصله ای کوتاه بيش از نيم ميليون انسان کشته شدند ، آن هم در کشوری با ۹ ميليون و هفتصد و هشتاد هزار نفر جمعيت ، از نظر اقتصادی هم خسارت وارده باور نکردنی است. بر اساس تخمين های تاکنونی ، بر اثر اين زلزله به هائيتی 14 ميليارد دلار خسارت وارد شده آن هم در شرايطی که اين کشور يکی از فقير ترين کشور های جهان با درآمد ناخالص سالانه ۹۵·۶ ميليارد دلارمی باشد. بر اثر اين زلزله اکثر بيمارستان ها و ديگر مراکز امدادی ويران شده اند. بيشتر ويرانی ها در اطراف شهر دو ميليونی "پورت او پرينس" رخ داد که مملو از محله های فقير کارگر نشين می باشد. خانه های اين محلات از بلوک های سيمانی حفره دار و توخالی ارزان قيمت ساخته شده بودند که از استقامت لازم در مقابل زلزله برخوردار نمی باشند. آن هم در کشوری و در شرايطی که از ده سال پيش تاکنون زمين شناسان از احتمال وقوع يک زمين لرزه پر قدرت در جنوب هائيتی خبر داده و نسبت به عواقب اين امر اخطار داده بودند.

اما ناگوارترين خصوصيت اين فاجعه عواقب و رويدادهای بعدی آن است که تأثيراتش در سالهای طولانی آينده نيز باقی خواهد ماند. عواقب و رويدادهايی مانند اشغال نظامی اين کشور توسط امپرياليسم آمريکا و متحدين آن ، و تحقير و برخورد های غيرانسانی آنها با مردم هائيتی و ايجاد موانعی بر سر راه کمک رسانی به قربانيان زلزله که گرسنه و بی پناه رها شده اند. درست در چنين شرايطی است که شاهد هجوم سرمايه داران داخلی و خارجی برای بهره برداری از اين فاجعه تحت نام بازسازی می باشيم.

هائيتی که پس از زلزله رو به نابودی کامل رفته است ، قبل از زلزله به عنوان يکی از فقيرترين کشورهای جهان شناخته شده بود. کشوری که بيش از ۸۰ درصد جمعيت آن زير خط فقر به سر برده و ۷۰ درصد جمعيت بيکار بودند ، در همان حال از بالاترين شکاف و اختلاف طبقاتی در رنج بود. در وضعيتی که ميليون ها نفر از کارگران و زحمتکشان فقير هائيتی در معرض مرگ در اثر گرسنگی و ابتلا به بيماری های واگيردار هستند، طبقه سرمايه دار حاکم بر هائيتی و اربابان آمريکايی آنها برای استفاده از چنين فرصت بزرگی برای ثروت اندوزی عجولانه دست به کار شده اند. کمپانی های بزرگ آمريکايی (بخصوص آن ها که دارای روابط نزديکی با دولت هستند) ترفندها و بند و بست هايی را برای کسب ثروت های بادآورده از طريق پروژه های بازسازی خرابی ها یه ناشی از زلزله آغاز کرده و مسابقه برای گرفتن پروژه های سودآور بازسازی شروع شده است. پروژه هايی که قرار است بودجه آنها از طريق کمکهای خارجی که به اسم بازسازی و کمک به قربانيان زلزله به هائيتی فرستاده شده ، تأمين شود.

يکی از اين کمپانی ها "اش بريت" نام دارد که رابطه بسيار نزديکی با چند تن از سناتورهای آمريکايی دارد و غالبأ پروژه ها و مناقصه های دولتی در داخل آمريکا را نيز برنده ميشود. به عنوان مثال اين کمپانی با پارتی بازی در رقابت برای مناقصه ۹۰۰ ميليون دلاری دولت آمريکا برای پاکسازی شهر "نيواورلئان" پس از طوفان کاترينا برنده شده بود.

در فاصله کوتاهی پس از زلزله ، رئيس جمهور آمريکا "اوباما" اعلام کرد که علاوه بر ۹۰۰۰ سرباز (فرستاده سازمان ملل) مستقر در هائيتی ۱۱۰۰۰ سرباز آمريکايی ديگر به اين کشور فرستاده خواهند شد. و به دنبال اين امر ارتش آمريکا کنترل نقاط حساس هائيتی (مانند سواحل ، اسکله های تجاری ، جاده های اصلی و فرودگاه و غيره) را در دست گرفته است. در اولين روزها و هفته های حساس پس از زلزله که رساندن مواد غذايی و پزشکی به مردم بسيار ضروری و حياتی بود، ارتش آمريکا که کنترل فرودگاه و بنادر را در دست داشت اجازه ورود کشتی ها و هواپيماهای حامل کمک های خارجی را نميداد. چندين هواپيما و کشتی حامل ميليون ها دلار کمک های خارجی (منجمله هواپيماهای سازمان پزشکان بدون مرز) مجبور به بازگشت به کشورهای خود شدند. کشتی های ترکيه و کوبا و ونزوئلا حتی اجازه ورود به آب های مرزی هائيتی را پيدا نکردند. در حال حاضر نيز مقدار زيادی از مواد مورد نياز مردم به جای توزيع در انبارهای فرودگاه نگه داشته ميشوند.

درحالی که مداخله ارتش آمريکا چنين اوضاعی را در هائيتی موجب شده و به اشکال مختلف بر دشواری های مردم افزوده ، رسانه های دولتی با نشان دادن صحنه هايی از هجوم مردم به انبارهای غذا و ديگر مواد مورد نياز از يکطرف مردم گرسنه و عاجز را دزد و تبهکار جلوه می دهند و از طرف ديگر تلاش ميکنند که بدين شکل حضور نظامی آمريکا در اين کشور را توجيه کنند.

پخش مقدار کمی از مايحتاج عمومی که توسط سربازان دولتی و آمريکايی انجام ميشود نيز به شيوه ای واقعا تحقيرآميز و غيرانسانی انجام می شود. به جای اينکه تقسيم مواد غذايی را به خود مردم در محلات واگذار کنند ، بدون برنامه ريزی و بی خبر به محلات ميروند و بسته های مواد غذايی را از داخل کاميون ها به داخل جمعيت گرسنه پرتاب می کنند و مردم را وادار به هجوم و حمله به غذا ها ميکنند.

درچنين وضعيتی است که مردم زحمتکش و بی پناه هائيتی از هر طريقی که توانسته اند به يکديگر کمک کرده و تلاش کرده اند که بطور جمعی با مشکلات موجود مبارزه کنند. آن ها با دست خالی در ميان خرابه ها به جستجوی بازماندگان خود پرداخته و مختصر آب و غذای موجود را با هم تقسيم ميکنند.

سال ها حکومت استثمارگرانه دولت های ديکتاتوری وابسته به امپرياليسم و طبقه سرمايه دار حاکم بر هائيتی چنان شرايطی را در اين کشور بوجود آورده که تأثيرات مخرب بلاهای طبيعی بر زندگی مردم را صدچندان نموده است.

در حال حاضر نيز طبقه سرمايه دار حاکم بر هائيتی و اربابان امپرياليست آن ها به جای رسيدگی به وضع فلاکت بار مردم به فکر استثمار هر چه بيشتر توده ها بوده و اين فاجعه طبيعی را نيز در جهت حفظ منافع طبقاتی خود به کار گرفته اند.

هائيتی در فاصله سالهای ۱۹۱۵ تا ۱۹۳۵ در اشغال نظامی امپرياليسم آمريکا بوده و دولت آمريکا با اين کشور به عنوان يکی از مستعمرات خود برخورد ميکرد. و بعدا هم که به اصطلاح مستقل شد آمريکا از دولتهای ديکتاتوری "دووالير" و پسر او پشتيیانی مینمود.

نگاهی به اوضاع اين کشور نشان می دهد که کشورهای امپرياليستی از طريق مؤسسات امپرياليستی همچون "بانک جهانی" و "صندوق جهانی پول" از دهه ۱۹۸۰ تاکنون سياستهای رايج نئوليبرالی خود را که شامل خصوصی سازی خدمات ضروری دولتی و نابود کردن صنايع بومی کشاورزی از طريق وارد کردن محصولات کشورهای غربی است ، در هائيتی پياده کرده اند. و امروز نيز رژيم حاکم و اربابان امپرياليست آن ها فاجعه کنونی را برای پياده کردن هرچه بيشتر سياست های امپرياليستی و پيشبرد منافع طبقاتی خود و کسب سود هرچه بيشتر (تحت نام بازسازی خرابي ها و عواقب زلزله) مورد استفاده قرار داده اند. اين موضوع را ميتوان با استناد به حرفهای سرمايه داران و سياستمداران هائيتی به روشنی مشاهده کرد.

به عنوان مثال "جورج ساسين" رئيس انجمن توليد کنندگان هائيتی در مصاحبه ای با "واشنگتن پست" (که در شماره دوشنبه ۱۵ فوريه آن درج شده) گفته است که: "هدر دادن موقعيتی که در اثر يک فاجعه به دست آمده ، کار بسيار اشتباهی است." و يا در همين روزنامه از قول "رگنالد باولوس" (يک سرمايه دار بزرگ صاحب چندين فروشگاه زنجيره ای و هتل و نمايندگی های فروش اتومبيل) گفته شده که: "امروزه زلزله يک فرصت بسيار عالی برای تجارت محسوب ميشود. من فکر ميکنم که پيام ما (طبقه سرمايه دار هائيتی) بايد اين باشد که درهای هائيتی به روی سرمايه گذاران باز است. ما آماده تجارت هستيم. اين جا واقعأ سرزمين فرصت های طلايی است."

صدای فرياد های شادی سرمايه داران هائيتی در شرايطی در اين کشور شنيده می شود که پس از زلزله ای که حدود 500 هزار کشته بر جای گذاشت بيش از يک و نيم ميليون نفر از مردم هائيتی بی سر پناه شده و با کمترين امکانات در کمپ ها به سر می برند. با نزديک شدن بهار و فصل بارندگی ، خطر مرگ و مير (بخصوص ۲۵ هزار نفری که در يک کمپ واقع در يک زمين گلف در "پشن ويل" به سر می برند) مردم بی پناه را تهديد می کند. اغلب کمپ ها در زمين های شيب دار واقع شده اند که در اثر بارندگی ريزش خواهند کرده و خطرناک خواهند بود. و اين در شرايطی است که طبق آمار دولتی ، کمپ ها به 200 هزار چادر نياز دارند.

بر اساس گزارش صليب سرخ عفونت وخيم به يکی از عوامل عمده مرگ و مير در کمپ ها تبديل شده است. اين مسئله به اين علت است که مجروحين زلزله که دچار جراحات وخيم شده اند در داخل کمپ ها تحت مداوا قرار گرفته اند و در اثر کمبود وسائل بهداشتی و داروهای ضدعفونی کننده در معرض عفونت و مرگ و يا ابتلای به بيماری هايی چون مالاريا قرار دارند.

خشم و نارضايتی مردم عليه مقامات دولتی هائيتی و اشغالگران آمريکايی به تظاهرات گسترده کارگران و زحمتکشان در پايتخت هائيتی منجر شد که در آن شعارهايی برعليه دولت هائيتی و آمريکا و همچنين "بيل کلينتون" فرستاده سازمان ملل به هائيتی ، سر داده شد.

طبق گزارش سازمان ملل ، گروه های کمک رسانی بين المللی حدود ۲۰ هزار زير انداز به قربانيان زلزله دادند در حالي که ۷۰۰ هزار زير انداز در انبارهای فرودگاه نگه داشته شده بود. و تا 14 فوريه ، 32 هزار چادر در ميان مردم پخش شده بود اما هنوز ده ها هزار تن از قربانيان زلزله در زير باران زندگی ميکردند. تنها کمکی که مردم ميتوانستند به همديگر بکنند اين است که چادر های موجود را با هم تقسيم ميکنند و به نوبت از آنها برای خواب استفاده ميکنند. درحالي که در همان زمان بيش از صد و چهار هزار چادر در داخل انبارهای فرودگاه خاک ميخورد و سربازان آمريکايی از پخش آنها جلوگيری ميکردند. و يا در حالي که در بيمارستانی که در ۵ دقيقه ای فرودگاه واقع است مجبورند که بدون داروی بيهوشی عمل های جراحی را انجام بدهند ، داروها در انبارهای فرودگاه خاک می خورند. وقتی هم که بالاخره داروها و مواد غذايی انبار شده را به مردم دادند ، بيشتر آنها خراب شده بودند. به همين دليل هم هست که دکتر ها و گروه های کمک رسانی اعلام کردند که مرگ بسياری از قربانيان زلزله در اثر اشغال نظامی و نرسيدن به موقع کمک ها به مردم بوده است.

حدود ۲۲ هزار سرباز به هائيتی فرستاده شدند که فرودگاه و جاده ها و ساختمانهای دولتی را تحت کنترل گرفتند. نيروی دريايی و ناوگانهای جنگی آمريکا نيز مرزهای آبی را تحت کنترل گرفتند که از فرار و پناهنده شدن قربانيان زلزله به آمريکا جلوگيری کنند. در هفته های اول نيز چندين قايق حامل پناهندگان را در مرزهای آبی هائيتی دستگير کردند و آن ها را به خانه های ويران شده شان باز پس فرستادند.

خبرگزاری های مختلف بارها از مقامات آمريکايی پرسيدند که حضور نظامی آمريکا در هائيتی تا چه زمانی ادامه خواهد داشت. اما هيچ گاه جواب مشخصی داده نشده است. به عنوان مثال "ژنرال داگلاس فريزر" يکی از فرماندهان ارتش آمريکا در اين رابطه به خبرنگاران گفت که نيرو های آمريکايی "تا زمانی که لازم باشد در منطقه باقی می مانند".

در واقع حضور نيرو های آمريکايی در هائيتی برای اين است که از شورش توده های جان به لب رسيده اين کشور جلوگيری کنند و منافع طبقه سرمايه دار اين کشور و اربابان امپرياليست آن ها را که کارشان سود جويی از کارگر ارزان اين کشور است را تامين نمايند و نه کمک به مردم ستمديده اين کشور.