به نقل
از : 19 بهمن ، نشریه
سیاسی -
خبری چريکهای
فدايي خلق
ايران
شماره 91
– 15 تیر
ماه 1389
کارگران شریف
و مبارز
بنگلادش
دوباره به پا
می خیزند
هزاران
کارگر زن
کارگاه های
تولیدی پوشاک
بنگلادش در
تاریخ 21 جون ،
در اعتراض به
شرایط بسیار
بد محیط کار و
ناچیز بودن
سطح دستمزد هایشان،
یکی از وسیعترین
اعتراضات خیابانی
را در شهر
داکا پايتخت
اين کشور
سازمان دادند. خواست
اصلی این
کارگران
اضافه شدن
دستمزد شان از
ساعتی 30/11 سنت به
43 سنت می باشد
که شاید بدین
طریق از فقر
مطلق نجات پیدا
کنند. دامنه این
اعتراضات تا
کنون به بیش
از 30 کارخانه
کشیده شده
است. در واقع
کارگران
بنگلادشی از
زمره فقیر ترین
کارگرانی
هستند که یکی
از پایین ترین
سطح دستمزدها
در جهان را دریافت
میکنند و حقوق
انسانی شان به
وحشیانه ترین
شکلی توسط
سرمایه داران
زالو صفت پایمال
میشود. اين
اعتراض کارگری
در شرايطی رخ
داده است که
تولیدات بیش
از 4500 کارخانه
تولیدی پوشاک
با 5/3 میلیون
کارگر که اکثر
آن ها را
کارگران زن
تشکیل میدهند
بیش از 80% از
صادرات
بنگلادش را
تشکیل میدهد.
اما بورژواری
اين کشور که
روابط تنيده ای
با سرمايه های
اروپائی و آمریکائی
دارد با سوء
استفاده از نیروی
کار ارزان
کارگران
بنگلادشی،
شرایط بسیار
ناهنجاری را
از لحاظ کاری
بر کارگران
رنجديده اين
کشور تحمیل
کرده اند. یکی
از این سرمایه
داران ، کمپانی
آمریکائی
"وال مارت" می
باشد که
هزاران کارگر
بنگلادشی را
در مقابل حقوقی
بس ناچیز مورد
وحشیانه ترین
انواع
استثمار قرار
داده است.
برای
درک شرايط
ظالمانه ای که
بورژوازی
انگل صفت اين
کشور دست در
دست سرمايه
دارهای خارجی
برای کارگران
پديد آورده
لازم است به
توصيف آموزنده
ای که
يکی از
کارگران اين
کشور ار وضع
خود نموده،
توجه شود.
شانا دختر 18
ساله ای که از 15
سالگی در یکی
از کارخانه های
تولیدی مشغول
به کار بوده و
هم اکنون نيز
هست می گوید:
"ما از ساعت 8
صبح تا 10 شب و خیلی
وقت ها تا 12 نیمه
شب، هر روز
هفته بدون هیچ
تعطیلی کار میکنیم. من تا
کلاس نهم درس
خواندم اما
متاسفانه به
علت فقر
خانواده
نتوانستم تحصیلاتم
را ادامه دهم. با
اضافه کاری که
می کنم در ماه 60/44
دلار حقوق میگیرم. مادرم
هم در کارخانه
کار میکند اما
هنوز حقوق ما
کفاف
مخارجمان را
نمی دهد. در
خانه محقری که
زندگی می کنیم
به سختی امرار
معاش می کنیم.
خوراک ما
غالبا برنج و سیب
زمینی است و
شاید در ماه
بتوانیم یکبار
گوشت تهیه کنیم.
قیمت مواد
خوراکی در دو
سه سال گذشته 100%
بالا رفته
است. ما در اینجا
امنیتی هم
نداریم ، چند
ماه پیش وقتی
ساعت 12 نیمه شب
به خانه می
رفتم و تازه
حقوقم را دریافت
کرده بودم
مورد حمله
سارقین قرار
گرفتم و هر چه
گریه کردم که
ما فقیریم و
از گرسنگی می
میریم فایده ای
نکرد و آن ها
همه حقوقم را
از من گرفتند.
فقر، زندگی ما
را نابود کرده
است. در محیطی
که زندگی میکنیم
5 خانواده به
نوبت باید از یک
دستشویی و یک
آشپزخانه
استفاده کنند.
اگر حقوق ما
کمی اضافه شود
شاید بتوانیم
هفته ای یکبار
گوشت بخوریم و
دارو های
مادرم را خریداری
کنیم ، الان خیلی
اوقات مجبور
هستیم پول قرض
کنیم."
بدنبال
عدم قبول در
خواست
کارگران مبنی
بر اضافه شدن
حقوق ناچیزشان
از سوی
کارخانه
داران، در روز
دوشنبه 21 جون 2010،
دامنه تظاهرات
کارگران به خیابان
ها کشیده شد و
ده ها هزار تن
از کارگران
مبارز، با نشان
دادن خشم و
نفرت خود نسبت
به سرمایه
داران و دولت
حامی آنان،
ماشین ها و
ساختمان های
دولتی را مورد
حمله قرار
داده و خیابان
های اصلی شهر
را مسدود کرده
و با نیروهای
سرکوبگر دولتی
به مقابله بر
خاستند. پلیس
مزدور سرمایه،
کارگران را با
باتوم
و گاز اشک
آور و شلیک
گلوله های
پلاستیکی
مورد یورش
قرار داد و بیش
از 200 کارگر و 40
پلیس در این
تظاهرات زخمی
شدند.
مبارزات
دلاورانه و
متحدانه کارگران
ستمديده در
بنگلادش لرزه
بر اندام سرمایه
داران داخلی و
خارجی
انداخته است.
از این رو آن
ها اینچنین
افسار گسیخته
این کارگران
شریف، که تنها
خواسته شان در
شرایط فعلی
افزايش
دستمزد های
ناچیزشان می
باشد را مورد
سرکوب وحشیانه
قرار میدهند.