به نقل از : 19 بهمن ، نشریه سیاسی - خبری چریکهای فدایی خلق ایران

شماره 89 – 15 اردیبهشت ماه 1389

روز معلم روز تشدید اعتراضات معلمان کشور!

با شدت گیری وخامت اوضاع کار و زیست معلمان زحمتکش تحت حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی، بخشی از معلمان کشور با صدور اعلامیه ای ضمن اعتراض به عدم رسیدگی به مطالبات و خواست های خود و صدور احکام سنگین حبس و اعدام برای معلمان زندانی، اعلام کردند که از 12 اردیبهشت ماه که روز معلم می باشد تا 18 اردیبهشت دست به اعتصاب غذا خواهند زد . در این اعلامیه معلمان معترض با تاکید بر این امر که در حال حاضر "بهترین معلمان کشور در زندان ها بسر میبرند" خواهان آزادی معلمان بازداشت شده و تحقق خواست های بر حق خود شدند.

اما رژیم سرکوبگر جمهوری اسلامی در روزهای منتهی به 12 اردیبهشت با وحشی گری تمام ضمن دستگیری فعالین حقوق معلمان و حضور گسترده نیروهای انتظامی خویش مانع از برگزاری وسیع تجمع معلمان و حرکت حق طلبانه آن ها شد.

نگاهی به وضعیت معلمان زحمتکش و خواست های عادلانه آن ها نشان می دهد که گرچه مطالبات معلمان خواست هائی همچون افزایش حقوق، رفع فضای امنیتی از مدارس و ادارات آموزش و پرورش، تامین امنیت شغلی و اجتناب از پرونده سازی و بالاخره ایجاد یک نظام حقوقی هماهنگ با سایر کارمندان دولت خواسته هائی بدیهی و بر حق می باشند ولی جمهوری اسلامی از پذیرش همین خواست ها نیز سرباز زده و معلمانی را که خواهان تحقق این مطالبات می باشند را شدیدا تحت پیگرد و اذیت و آزار قرار می دهد. این سرکوب ها در شرایطی هر روزه رخ می دهد که رژیم از زبان رئیس جمهور یاوه گویایش مدعی شده که ایران " آزادترین کشور جهان" می باشد. احمدی نژاد در شرایطی چنین وقیحانه سخن می گوید که معلمان، این "آزاد ترین کشور جهان" فریاد بر آورده اند که "بهترین معلمان کشور در زندان ها بسر میبرند". اتفاقا نگاهی به همین خواست هائی که در بالا مورد اشاره قرار گرفته و بویژه خواست نظام عادلانه حقوقی و آزادی معلمان زندانی به خودی خود نشان می دهد که معلمان از فقدان آزادی در رنج و عذاب اند وبه همین دلیل هم خواهان آزادی و رفع محدودیت ها و سرکوبگری های دیکتاتوری حاکم می باشند.

واقعیت این است که در شرایطی که نهاد های دولتی خط فقر را 900 هزار تومان گزارش داده اند، حقوق اکثریت معلمان کشور با فاصله بزرگی زیر خط فقر قرار دارد و خود این امر نشان می دهد که اکثریت آن ها در سخت ترین شرایط به سر برده و گرانی و فقر آن چنان آن ها را احاطه کرده که چاره ای جز مبارزه برای زنده ماندن در مقابل شان وجود ندارد. در این حال رژیم سرکوبگر جمهوری اسلامی هر گونه تلاش برای تجمع و ایجاد حداقل تشکل های صنفی برای احقاق حقوق ابتدایی معلمان را نیز بشدت در هم کوبیده و بسیاری از معلمان مبارز و آزادیخواه را به جرم پیگیری حقوق عادلانه معلمان به زندان انداخته است. اما به رغم این سرکوب ها معلمان به مبارزه و مقاومت خود ادامه داده و با تداوم تلاش هایشان هر بار چهره و ماهیت ضد خلقی جمهوری اسلامی را در افکار عمومی به نمایش می گذارند. تجربه نشان داده که تحمیل کوچکترین خواست ها به رژیمی که جز زبان زور نمی شناسد جز از طریق تشدید مبارزه و اعتراض که راه را برای سرنگونی جمهوری اسلامی هموار می کند، امکان پذیر نمی باشد. این واقعیتی است که مبارزات تاکنونی معلمان معترض نیز آن را به اثبات رسانده است.