به نقل
از : 19 بهمن ، نشریه
سیاسی -
خبری چريکهای
فدايي خلق
ايران
شماره
100 – 15 اردیبهشت
ماه 1390
مارش عظیم
کارگران در
اول ماه مه!
مارش
عظیم میلیونها
تن از کارگران
و زحمتکشان در
سراسر دنیا در
روزجهانی
کارگر (اول
ماه مه) و
مقابله حکومت
سرمایه داران
و پلیس حافظ
نظم ضد خلقی
سرمایه داران
استثمارگر با
کارگران، بار
دیگر از قدرت
تاریخی این
طبقه تاریخ
ساز و ترس و
وحشت سرمایه
داران از رشد
مبارزات آن
پرده برداشت.
امسال میلیونها
تن از کارگران
در شرایطی روز
اول ماه مه را-
در سطوح و
اشکال مختلف -
گرامی داشتند
که نظام
استثمارگر
سرمایه داری،
غرق در امواج یکی
دیگر از
بحرانهای ذاتی
خویش، تعرض
گسترده ای را
به سطح زندگی
و معاش طبقه
کارگر و توده
های زحمتکش در
سراسر دنیا
سازمان داده
است. اخراج های
وسیع و بیکاری
دائم التزاید
کارگران،
کاهش
دستمزدها و
بالا رفتن
ساعات کار،
قطع هر چه بیشتر
مزایای کاری و
در یک کلام
حمله به سفره
خالی کارگران
برای تخفیف
بحران نظام و
جلوگيری از
کاهش سودهای
نجومی سرمایه
داران با اتکا
به چپاول بیشتر
نیروی کار
طبقه کارگر،
اکنون در تمامی
کشورهای سرمایه
داری یک روند
عمومی است. در
این حال، رشد
بحران نظام
امپریالیستی،
ماسکهای
"دمکراسی
بورژوایی" و
پزهای
"دمکراتیک"
سرمایه داران
حتی در پیشرفته
ترین جوامع
بورژوایی را
هر چه بیشتر
دریده است.
سرعت باور
نکردنی در وضع
قوانین ضد
کارگری و غیر
دموکراتیک هر
چه بیشتر در
جامعه و تلاش
برای تضعیف
تشکلات و
اتحادیه های صنفی
موجود ( علیرغم
این که این
اتحادیه ها
اکثرا به يکی
از ابزارهای
سرمایه داران
بر علیه
کارگران تبدیل
شده اند) بیانگر
کاهش سطح تحمل
سرمایه داران
و امپریالیستهای
بحران زده در
مقابل هر گونه
تشکل و تجمع
کارگری است. اینها
مختصات
برجسته روندی
است که امروز
در سطح بین
المللی بر علیه
طبقه کارگر جریان
دارد.
در
کشورهای
وابسته و تحت
سلطه امپریالیسم
نظیر ایران، یعنی
جوامعی که
طبقه کارگر
آنان بدلیل
سلطه یک دیکتاتوری
عریان، حتی از
حداقل حقوق هم
زنجیرانشان
در کشورهای
کلاسیک سرمایه
داری ( و مثلا
حق برگزاری
آزادانه روز
جهانی کارگر)
برخوردار نیستند؛
اوضاع زیست و
معاش کارگران
در ابعادی وحشیانه
تر و سریعتر
قربانی آزمندی
و تهاجم
سرکوبگرانه
امپریالیستها
و بورژوازی
وابسته به آن
شده است. در این
کشورها، طبقه
کارگر نه تنها
در مقایسه با
هم زنجیران
خود در کشورهای
اروپایی و آمریکایی
از نظر شرایط
استثمار و
سرکوب در وضع
بسیار وخیمتری
قرار دارد،
بلکه به دلیل
ماهیت وابسته
و ضد خلقی
حکومت های در
قدرت، امروز
در معرض نتایج
هر چه ویران بارتر تلاش
امپریالیستها
برای انتقال
بار بحرانهای
اقتصادی خود
به جوامع تحت
سلطه از طریق
این رژیمهای
وابسته قرار گرفته
است. برای پر
کردن جیب
غارتگران
جهانی و
مزدورانشان،
طبقه کارگر ما
امروز هر چه بیشتر
در زیر چرخ
دنده بیرحم
استثمار و ماشین
غارت و سرکوب
طبقات حاکم
کمر خم کرده
است؛ تا جایی
تحت چنین نظامی،
فقر و گرسنگی
مطلق، به چشم
انداز محتوم
زندگی میلیونها
تن از کارگران
ایران و هم
زنجیرانشان
در کشورهای
تحت سلطه تبدیل
شده است. نگاهی
به اوضاع
کارگران در
کشورهای
وابسته به
امپریالیسم و
مقایسه شرایط
حاکم بر کار و
معاش آن با
طبقه کارگر در
کشورهای سرمایه
داری، حاکی از
شکاف اقتصادی
و سیاسی عظیمی
ست که بدلیل
تبعات مرگبار
ناشی از سلطه
غارتگرانه
امپریالیستها
در کشورهایی
نظیر ایران،
به طبقه کارگر
ما تحمیل شده
است.
در چنین
شرایطی ست که
ما شاهدیم،
خود "آقای
واقعیت" در
تجربه زندگی
روزمره چگونه
مبارزه و
مقاومت را به
مثابه تنها
راه جلوگیری
از تعرضات
خانه خراب کن
بورژوازی در
مقابل کارگران
قرار می دهد.
در بستر این
شرایط است که
روز اول ماه
مه، یک بار دیگر
چه در اروپا و
آمریکا و چه
در جوامع تحت
سلطه، به فرصتی
برای طنین
انداز شدن هر
چه وسیعتر صدای
اعتراض و خشم
طبقه کارگر بر
علیه
استثمارگران
حاکم تبدیل شد
و چشم انداز
برخاستن این
"غول خفته" وحشت
بیشتری را
دچار سرمایه
داران زالو
صفت و حکومتهای
آنها کرد.
اعتراضات
کارگری وسیع و
بیشماری که در
اول ماه مه
امسال در بسیاری
از نقاط جهان
سرمایه داری
اتفاق افتاد،
و برخورد
ظالمانه و
سرکوبگرانه
مأموران
حکومت های
سرمایه داری،
بار دیگر بر
تضاد آشتی
ناپذیر بین
خواستهای
عادلانه طبقه
کارگر و منافع
استثمارگرانه
سرمایه داران
و حکومتهای
آنان تاکید
کرد و ضرورت
تشدید تلاش و
مبارزه برای
حل قطعی این
تضاد را در
مقابل طبقه
کارگر و تمامی
نیروهای
مدافع آن قرار
داد.
امسال
در بسیاری از
ایالت ها و
شهر های آمریکا،
نظیر ویرجینیا
و جورجیا
کارگران و
زحمتکشان آمریکایی
با خواست
بهبود شرایط
کار بیرون
آمدند؛ آنها
همچنین پرچم
اعتراض بر علیه
قوانین ضد
مهاجرین، که
برای شناسایی
و دپورت
کارگران
مهاجر تصویب
شده را بلند
کرده و خواهان
لغو و اصلاح این
قوانین شدند.
در
کشورهای
اروپایی نظیر یونان،
اسپانیا و
پرتقال،
تظاهرات روز
جهانی کارگر
عمدتا در
اعتراض به
کاهش
دستمزدها، افزایش
بیکاری و قطع
بسیاری از مزایای
عمومی ست که
دولتهای
اروپایی برای
جبران کاهش
سود سرمایه
داران سازمان
داده و کیسه
خالی کارگران
را آماج
تهاجمات
غارتگرانه خویش
کرده اند. در یونان
جایی که تنها
در عرض یک ماه
گذشته 160 هزار
کارگر شغل خود
را از دست داده
اند، هزاران
کارگر در شهر
آتن با پرچمهای
سرخ به خیابانها
آمده و بر علیه
سیاستهای
کارگزاران
حکومت و صندوق
بین المللی
پول شعار
دادند. در
شهرهای مختلف
آلمان حداقل 430
هزار کارگر در
روز اول ماه
مه با خواست
بهبود شرایط
کار، تصویب
ساعتی 5/8 یورو
به عنوان حد
اقل دستمزد و
بهبود وضع تامین
خدمات اجتماعی
فرياد اعتراض
و مبارزه جویی
سر دادند. در
برلین و
هامبورگ
هزاران تظاهر
کننده با درگیری
با پلیس و
حمله به
بانکها و
موسسات مالی
صدای اعتراض
خود را با طنینی
هر چه محکمتر
به گوش طبقه
حاکم رساندند.
در ترکیه
بیش از 200 هزار
تن از کارگران
در نمایشی کم
سابقه از
اتحاد
مبارزاتی در
"میدان تقسیم"
شهر استانبول
تجمع کرده و
برغم تمامی
محدودیتهای ایجاد
شده توسط پلیس
حافظ نظم سرمایه
داران،
خواهان تامین
شغل و ایجاد
کار، بهبود
مزایای کاری و
دیگر خواستهای
خود شدند.
لازم به تأکید
است که این
تجمع بزرگترین
گردهمایی
کارگری پس از
اول ماه مه
خونین سال 1977 در
ترکیه است که
بدنبال توطئه
و تیراندازی
پلیس به سوی
کارگران،
منجر به غیر
قانونی اعلام
شدن این روز
در ترکیه تا
سال گذشته شد.
در آنکارا نیز
مراسم مشابهی
برگزار شد که
با حمله وحشیانه
پلیس به تظاهر
کنندگان
روبرو گشت.
در
مصر، هزاران
تن از کارگران
مبارز این
کشور با تجمع
در میدان تحریر
قاهره خواهان
افزایش حد اقل
دستمزد به میزان
1200 پاوند، شمول
قوانین حاکم
بر قرارداد های
دائم برای
کارگران
قراردادی و
همچنین لغو
قوانین
سرکوبگرانه ای
شدند که حق
تشکل و تجمعات
کارگری را
محدود می
کنند. آنها
همچنین تشکیل
اولین اتحادیه
کارگری مستقل
کارگران مصر
توسط کارگران
را جشن گرفتند.
در کره
جنوبی ده ها
هزار تن از
کارگران به خیابانها
آمدند و با خواست
بهبود شرایط
کار، به تورم
افسار گسیخته
ای اعتراض
کردند که باعث
رشد گرانی
مواد اولیه
مورد نیاز
خانواده های
کارگری شده
است.
در هنگ
کنگ 8 هزار تن
از کارگران در
روز اول ماه مه
با خواست افزایش
حداقل دستمزد
(حداقل دستمزد
تصویب شده
توسط دولت چین
برای این منطقه
60/3 دلار در ساعت
است) و جلوگيری
از افزايش سرسام
آور قیمت مواد
غذایی - که
خانواده های
کارگری را شدیدا
تحت فشار قرار
داده است- به خیابانها
آمدند.
در روز
اول ماه مه در
بسیاری دیگر
از کشورها از
روسیه و کوبا
گرفته تا سویس
و بنگلادش و
کرواسی شاهد
تجمعات و تظاهرات
کارگری وسیع
در اعتراض به
سیاستهای ضد
کارگری این
دولتها و
خواست بهبود
شرایط کار و
دستمزدهای
عادلانه و
آزادی های بیشتر
برای تشکلات و
اتحادیه های
کارگری بوديم.
با وجود صلح
آمیز بودن
تظاهرات، در
اکثر این شهر
ها پلیس و یا
واحد های ضد
شورش با حمله
به تظاهر
کنندگان آنها
را مورد ضرب و
شتم قرار داده
و تعدادی را
دستگير کردند.
در ایران
تحت سلطه
جمهوری اسلامی
نیز برغم آن
که دیکتاتوری
حاکم،
کارگران ایران
را تحت شدید
ترین فشار های
اقتصادی و سیاسی
قرار داده و
حتی از تعطيلی
روز جهانی
کارگر خودداری
می کند،
کارگران در
برخی شهر ها و
نقاط کشور به
اشکال مختلف
روز جهانی خود
را در زیر سایه
سرکوب و خفقان
جشن گرفتند.
در شهر های
سنندج، سقز،
دماوند و
اهواز،
گردهمایی ها و
تظاهراتی
صورت گرفت. در
برخورد به این
اقدامات،
مقامات
سرکوبگر
جمهوری اسلامی
در سنندج و
سقز در روزهای
10 و 11 اردیبهشت
ماه، در یک
برخورد رسوا
چندین فعال
کارگری را
احضار و دستگیر
کردند. تعدادی
از این دستگیر
شدگان آزاد و
تعدادی دیگر
همچنان در
اسارت دژخیمان
جمهوری اسلامی
باقی مانده
اند.
روز
جهانی کارگر،
امسال در شرایطی
برگزار شد که
کارگران ایران
در زیر یکی از
سخت ترین شرایط
کاری و معیشتی
دست و پا می
زنند و جمهوری
اسلامی با قطع
سوبسیدها و
تحمیل فشارهای
گوناگون به
کارگران و
زحمتکشان،
نفس کارگران
را بریده و هر
گونه اعتراض
نسبت به این
شرایط جهنمی
را با دستگیری
زندان و اعدام
پاسخ می دهد.
به دلیل همین
واقعیات، در
کنار خواست های
صنفی، خواست
آزادی
کارگران
زندانی و فعالین
اسیر در چنگال
رژیم ضد کارگری
جمهوری اسلامی
یکی از بر
جسته ترین
شعار ها و
خواستهای
کارگران بود.
حرکات
اعتراضی
کارگران در
اول ماه مه
امسال، بار دیگر نشان
داد که
کارگران جهان
به این حقیقت
واقفند که
عامل اصلی فقر
و فلاکت و
سرکوب و درد و
رنج آنها،
نظام های سرمایه
داری بوده و
هر گونه گشایشی
در اوضاع وخیم
کار و حیات
آنان و نهایتا
گسستن زنجیر
های بردگی از
پای کارگران
تنها در بستر
مبارزه
متحدانه با این
عامل اصلی فقر
و ادبار آنها
امکان پذیر
است.