به نقل از : پیام فدایی ، ارگان چریکهای فدایی خلق ایران

شماره 213 ، اسفند ماه 1395

به یاد جاوید شهدای اسفند ماه!

11 اسفند ، سالگرد شهادت جمعی از صدیق ترین و پاکباخته ترین چریک های فدائی خلق ایران، رفقا مسعود احمدزاده، عباس مفتاحی، مجید احمد زاده، اسدالله مفتاحی، حمید توکلی و غلامرضا گلوی است. این رفقا انقلابیون جان باخته ای بودند که عشق به خلق و کینه به دشمن و ایمان به پیروزی راه پر افتخار شان چنان شور و عزمی انقلابی در آنان بوجود آورده بود که جز به نابودی دشمن نمی اندیشیدند و بی دریغ و بی محابا ، تمام وجود خویش را وقف انقلاب نموده بودند.

پس از آغاز مبارزه مسلحانه به عنوان راه گشای مبارزات خلق در ایران، رژیم وابسته به امپریالیسم شاه به خوبی دریافت که ناقوس مرگش به صدا در آمده است. از این رو برای نابودی جنبش مسلحانه و مقابله با انقلابیون چریک ، سراسیمه و مذبوحانه به هر کار عاجزانه ای دست می یازید. از جمله پس از دستگیری رفقای فوق، رژیم ، جریان دادگاه قلابی ای را که برای این رفقا ترتیب داده بود ، به طور ناقص و عمدتا تحریف شده در روزنامه هایش درج نمود. با این حال ، دفاعیات قهرمانانه و قاطع رفقا در این دادگاه که در حقیقت دادگاه محاکمه مزدوران و سگ های زنجیری امپریالیسم از طرف رفقا بود، بیش از پیش خلق های ایران را از آغاز مبارزه ای نوین آگاه نمود و از جمله این سخن رفیق حمید توکلی که: من یک کمونیستم و در راه تحقق آرمان هایم برای نابودی بساط حکومت ننگین شما ، سلاح بدست گرفتم؛ به یاد ماندنی شد و در ذهن ها حک گردید. رژیم که حتی از درج دفاعیات مسخ شده رفقا در روزنامه ها طرفی نبست و این اقدام ، بر عکس به رسوائی بیش از پیش او انجامید ، در 11 اسفند دست به نمایش مسخره ای زد. در این روز عده ای از اراذل و اوباش و ساواکی های خود فروخته از طرف رژیم تحت عنوان توده های ستمدیده ایران در میدان توپخانه جمع شده و در تظاهرات منحوسی خواستار اعدام چریک های فدائی خلق گشتند. رژیم به این ترتیب می خواست اعدام پاکباخته ترین فرزندان خلق را خواست خود خلق جا بزند و به دنبال آن در همان روز 11 اسفند ، مزدوران جیره خوار رژیم، خون سرخ 6 کمونیست قهرمان ، 6 چریک فدایی خلق را در میدان تیر چیت گر بر زمین ریخته و قلب هائی را که جز برای انقلاب رهائی بخش خلق های ایران و جز برای آزادی بشریت از زیر یوغ هر گونه ستم و بردگی نمی تپیدند، از تپش باز ایستادند. روز بعد هم 4 رفیق دیگر رفقا سعید آریان، بهمن آژنگ، مهدی سوالونی و عبدالکریم حاجیان تیرباران شدند.

در میان این شهدا ، دو تن از بنیانگذاران سازمان ما ،رفقای کبیر مسعود احمد زاده و عباس مفتاحی جایگاه ویژه ای داشتند. آنان نه فقط در زندگی سراسر مبارزه و در میان جمع رفقای سازمان ، با اعمال و رفتار های انقلابی خویش ، شایستگی خود را به عنوان رهبران کمونیست ایران ثابت کرده بودند .بلکه این را در هنگام اسارت ، در زیر شکنجه های وحشیانه رژیم وابسته به امپریالیسم شاه نیز به ثبوت رساندند. مقاومتهای حماسی عباس و مسعود در زیر شکنجه های شهربانی و ساواک رژیم شاه ،بیان گر اصالت سازمان کمونیستی چریک های فدائی خلق بود ؛ سازمانی که رهبرانش آن چنان که می بایست در تمام حوزه ها و زمینههای زندگی مبارزاتی سمبل کمونیسم بودند.

لبخند های عباس در زیر 26 روز شکنجه مداوم ، بیان گر لبخند های خلقی بود که پس از سال ها تحمل سختی و رنج و مرارت ، اینک در وجود عباس با دستیابی به "راه" ، پایانی برای همه رنج های خویش می دید. این لبخندها ، لبخندهای شادی خلقی بود که حال می توانست از زبان یکی از شاعران انقلابیش ، رفیق مرضیه احمدی اسکوئی فریاد بزند: راه پیش پای ماست. در سازمان ما رفیق عباس عمدتا نقش سازماندهی را به عهده داشت و او با سخت کوشی خود ، رفقای بسیاری را به سازمان جلب نموده و به سازماندهی آنان پرداخته بود. رفیق عباس به حق سازمانده کبیر سازمان ما بود.

رفیق مسعود ، تئوریسین کبیر چریک های فدائی خلق و چهره برجسته جنبش نوین کمونیستی ایران است. آن چه را که رفیق مسعود تئوریزه نمود ، بیان گر اهداف و آرمان های طبقه ای بود که به عنوان پیشرو ترین و انقلابی ترین طبقه ایران، زیر شدید ترین فشارها و ستم های امپریالیستی قرار داشته و می رفت تا جایگاه ویژه خود را در انقلاب دموکراتیک و ضد امپریالیستی ایران کسب نماید. مسعود تجسم آگاه این طبقه و مظهر اراده خلقی بود که سال ها در زیر اسارت امپریالیستی ، خشم خود را فرو خورده و اینک می بایست راهی را که چریک های فدائی خلق و در پیشاپیش آنان رفیق مسعود کبیر بر سر راه شان قرار می داد با شور و امید و فداکاری بینظیری بپیمایند.

رفیق مسعود در شرایطی که روشنفکران به اصطلاح مارکسیست ایران با هوچیگری ها و دراز گوئی های بی پایان ، با الگو برداری از انقلابات کشورهای دیگر ، هر یک نسخهای برای انقلاب ایران تجویز می نمودند ، و به اصطلاح مارکسیست هائی بودند که بدون آن که به مارکسیسم مسلح باشند ، به آن لم داده بودند ، در سایه کار خستگی ناپذیر و شبانه روزی خود و یارانش و در پرتو دانش غنی مارکسیستی اش توانست مارکسیسم - لنینیسم را بر شرایط ایران انطباق داده و تئوری ظفر نمون انقلاب ایران یعنی تئوری مبارزه مسلحانه را تدوین نماید.

در شرایط پا گیری جنبش نوین کمونیستی ایران در سال های 42 تا 49 ، با تکیه بر یک اصل درست مارکسیستی که "بدون وجود یک حزب کمونیست ، انقلاب به پیروزی نمی رسد" مسأله ای که ذهن بسیاری از روشنفکران مارکسیست را اشغال کرده بود، این بود که برای آغاز مبارزه به حزب کمونیست احتیاج است و چنین حزبی است که استراتژی و تاکتیک انقلاب را تعیین کرده و توده ها را حول یک برنامه انقلابی متشکل میکند.

بنابر این آنها نتیجه می گرفتند که در حال حاضر کاری نمی توان کرد جز آن که منتظر تشکیل حزب بمانند و مبارزه را با آن آغاز کنند. ولی این باور روشنفکران مارکسیست هنوز مبین هیچ گونه راه گشائی در عمل نبود. مسأله اصلی آن بود که با توجه به شرایط جامعه ایران، برای تشکیل این حزب از کجا باید آغاز کرد و پی ریزی آن چه پروسهای را در بر می گیرد. اگر از توصیف وضعیت آن دسته از روشنفکرانی که فقدان یک حزب کمونیست را در ایران ، لفافه بیعملی و محفل بازی های روشنفکرانه خود قرار داده بودند ، بگذریم، معمولاً به این سئوال با کلیشه برداری از تجارب انقلابات پیشین و بویژه انقلاب روسیه ، این گونه پاسخ داده می شد ؛ باید در بستر کار آرام سیاسی، با شرکت در مبارزات اقتصادی طبقه کارگر و ... با این طبقه تماس گرفت و در این پروسه به تدریج به تشکیل حزب نایل آمد. ولی این تئوری که از بطن واقعیات شرایط اقتصادی - اجتماعی ایران بیرون نیامده بود ، با توجه به شرایط جامعه ایران محکوم به شکست بود. تجارب انقلابات پیشین می آموخت که برای تماس با طبقه کارگر باید در مبارزات آنها شرکت کرد و در جریان ارتباط با اتحادیه ها و سندیکا ها و غیره و هم چنین محافل گوناگونی که معمولاً پیشرو ترین عناصر طبقه کارگر در آن متشکل میشوند، آگاهی مارکسیستی را به درون طبقه برد و به عبارتی دیگر ، سوسیالیسم را با جنبش های خودبخودی طبقه تلفیق داد.

ولی با اولین بررسی در اوضاع و احوال شرایط ایران معلوم می شد که جنبش های خودبخودی طبقه کارگر در این جا پراکنده و کم وسعت بوده و در فاصله زمان های نسبتاً طولانی جریان دارد و از اتحادیه و سندیکا و ... نیز خبری نیست و کارگران که تحت شرایط استثمار شدید بورژوازی وابسته و سرکوب ذاتی آن قرار دارند ، حتی آمادگی پذیرش مبارزه سیاسی را ندارند ، چه رسد به این که ما با محافل کارگران پیشرو ، آن هم در سطح بسیار وسیع مواجه باشیم. این وضع خودبخود بر کلیشه برداری از راه انقلابات پیشین ولاجرم بر دگم راه "کار آرام سیاسی" خط بطلان می کشید و در واقعیت امر نیز هر جا روشنفکران معتقد به این راه پا از محافل محدود خود فراتر می گذاشتند، بدون کمترین تاثیرگذاری بر جامعه در چنگال دژخیمان رژیم گرفتار می شدند.

در چنین شرایطی لازم بود قبل از هر چیز تفاوت شرایط اقتصادی - اجتماعی ایران با جوامع دیگر مورد بررسی قرار گیرد تا معلوم شود آیا وجود چنان شرایطی در ایران مختص آن سال ها و یا ناشی از اوضاع اقتصادی - اجتماعی خاص ایران است. این مهم تنها از کسانی ساخته بود که اولاً به دانش مارکسیستی مسلح بوده و ثانیاً با سخت کوشی به مطالعه عینی واقعیات جامعه، طبقات و مناسبات آنان بپردازند. رفیق مسعود با دانش غنی مارکسیستی خود در راس چریکهای فدائی خلق، در جنبش کمونیستی ایران بیش از همه مستعد پاسخگوئی به این ضرورت بود.

خلاقیت مسعود و نبوغ او در این بود که از آن چه دیگران بنا به جو موجود می اندیشیدند ، فراتر رفت و بر اساس تجربیات عینی ای که حاصل کار بسیاری از رفقای "گروه رفیق مسعود احمد زاده" در طول سال ها فعالیت در کارخانه ها و روستا ها و... بود به تحلیل از شرایط مشخص ایران دست یافت.

رفیق مسعود نشان داد که اگر چه در آن دوره بنا به وضعیت سیاسی خاصی ، کارگران به مبارزه سیاسی تمایلی نشان نمی دهند ، ولی بطور کلی به دلیل سلطه امپریالیستی و اختناق ناشی از این سلطه ، با برقراری رژیم های وابسته به امپریالیسم در ایران ، جنبش های خودبخودی طبقه کارگر دائماً در معرض سرکوب شدیداً قهرآمیز قرار داشته و جز در مواقع استثنائی ، امکان رشد و گسترش ندارند. پس دیگر تشکل های طبقاتی خاص خود طبقه ،مجامع آشکار و نیمه آشکار کارگری اگر هم در موقعیت هائی به وجود آیند ، تحت این شرایط متلاشی گشته و در نتیجه نمی توانند مداوما زمینه مادی و منبع تغذیه کننده نیروی روشنفکری پرولتاریا گردند.

همین امر که مبین تفاوت اساسی بین شرایط ایران با شرایط مثلاً روسیه است، پروسه تشکیل حزب را در ایران با آن چه که مثلاً در روسیه طی شد متمایز می کند. بنابر این تحت این شرایط دیگر سخن گفتن از ایجاد سازمانی از انقلابیون حرفهای که بر زمینه جنبش های خود بخودی طبقه کارگر و ... به وجود آمده و با تلفیق جنبش های خودبخودی طبقه با آگاهی سوسیالیستی ،حزب طبقه کارگر را ایجاد نماید ،بیهوده است.

رفیق مسعود با واقعبینی کامل این سئوال جدی را در مقابل روشنفکران جامعه قرار داد. "مگر نه این است که وظیفهای که تاریخ بر عهده رزمندگان پیشرو انقلاب نهاده است ، این است که از طریق عمل آگاهانه انقلابی و ایجاد ارتباط با توده ، در حقیقت نقبی به قدرت تاریخی توده بزند و آن چه را که تعیین کننده سرنوشت نبرد است ، وسیعا به میدان مبارزه واقعی و تعیین کننده بکشاند؟... اما مسأله همیشه این بوده که این آگاهی چگونه باید به میان توده ها برده شود ، چه سازمان ها و وسائلی باید این آگاهی را به میان توده ها ببرند و از طریق کدام اشکال سازمانی و اتخاذ چه شیوه هائی از مبارزه می توان انرژی انقلابی توده ها را ، در مسیر درست ، در مسیری که به پیروزی انقلاب ، به سرنگونی ارتجاع ، به تصرف قدرت سیاسی منجر میشود، انداخت و هدایت کرد ؟"

یکی از خدمات درخشان رفیق مسعود در پاسخگوئی به همین معضل اصلی جنبش کمونیستی ایران بود. او ثابت نمود در شرایطی که شیوه مقابله دشمن با خلق اساساً قهر آمیز است ،با توصیف صرف اعمال ضد خلقی رژیم ،با برشمردن ضرورت مبارزه جهت سرنگونی این رژیم و خلاصه با کلمات، ولو زیباترین آنها نمی توان توده ها را به انجام این مبارزه متقاعد نمود و اصولاً نمی توان با این شیوهها و به عبارت دیگر با "کار آرام سیاسی "رژیم تا به دندان مسلح را به مصاف طلبید؛ و اعلام داشت که روشنفکران انقلابی تنها با دست زدن به مبارزه مسلحانه بعنوان شکل اصلی مبارزه قادرند شکافی در بنبست مبارزاتی موجود ایجاد نمایند.

در تحلیلی که رفیق مسعود ارائه داد ، معلوم گردید که در شرایط مشخص ایران ، مبارزه می تواند و ضرورتاً باید بدون وجود حزب آغاز شود و تشکیل حزب کمونیست به عنوان شکل خاصی از سازمان پرولتاریائی ، به عنوان یک وسیله مبارزاتی که پیروزی انقلاب را ضمانت می نماید ، مشخص کننده مرحله جدیدی در مبارزه است. رفیق مسعود با حرکت از این اصل که پیشرو انقلابی در جریان مبارزه به وجود میآید ، ثابت نمود که در شرایط ایران "تنها یک مبارزه سیاسی - نظامی میتواند پیشرو واقعی را به وجود بیاورد و روشنفکران کمونیست ، در پروسه جنگ تودهای طولانی ، در شرایطی که کارگران با رشد و گسترش مبارزات خود در بطن این پروسه نقش انقلابی خود را ایفاء می نمایند ،زمینه پیوند با طبقه خویش را به دست آورده و در این جهت پیش میروند. به خصوص امکان این پیوند و انجام وظایفی برای تشکیل حزب کمونیست ، بر دوش روشنفکران کمونیست قرار دارد ، در منطقه آزاد شده ، به قدرت نیروهای مسلح خلق ، جائی که کارگران با مبارزات خویش وسیعا سازمان های صنفی و سیاسی خویش را می سازند ، فراهم می گردد. و در این روند حزب کمونیست ، این ستاد رزمنده پرولتاریا تشکیل می شود.

در شرایط کنونی هنوز اجزاء متشکله حزب طبقه کارگر آماده نیست ولی سیر رویدادها در طول سال ها حاکمیت رژیم وابسته به امپریالیسم جمهوری اسلامی و تجارب عینی طبقه کارگر ایران و روشنفکرانش زیر سلطه دیکتاتوری بورژوازی وابسته هر چه بیشتر نشان دهنده صحت ایده ها و روندی ست که رفیق مسعود برای تشکیل این حزب در ایران ترسیم نموده است. از این رو ایده های تابناک رفیق مسعود در کتاب همیشه جاوید "مبارزه مسلحانه هم استراتژی و هم تاکتیک"، تنها ایده های مارکسیست - لنینیستی منطبق بر شرایط ایران بوده و بر رهروان صدیق چریکهای فدائی خلق ایران است که با دفاع از این ایده ها در تئوری و عمل ، پیروزی انقلاب را در ایران ضمانت نمایند.

گرامی باد یاد شهدای پر افتخار 11 و 12 اسفند

جاودان باد خاطره همه شهدای به خون خفته خلق!