به
نقل از : پیام
فدایی ، ارگان
چریکهای فدایی
خلق ایران
شماره
198 ، آذر ماه 1394
16 آذر
سمبل مبارزه
با استعمار و
استبداد !
16 آذر،
نشان بارز
جنبش دانشجوئی،
روز دانشجو و
سمبل مبارزه و
مقاومت
دانشجویان
مبارز و آگاه
علیه امپریالیسم
و دیکتاتوری
در کشور ماست.
با توجه به این
که در این روز یکی
از رادیکالترین
مبارزات
دانشجوئی علیه
امپریالیسم
آمریکا و دیکتاتوری
رژیم شاه رقم
خورده است، رژیم
جمهوری اسلامی
که ریاکارانه
با ماسک ضد
آمریکائی و ضد
امپریالیستی
و وعده برقراری
آزادی در
جامعه، خود را
به مردم ایران
تحمیل کرد ،
نتوانست از پذیرش
روز 16 آذر به
عنوان روز
دانشجو سر باز
زند. اما این
رژیم دیکتاتور
و وابسته به
امپریالیسم
که در همان
آغاز روی کار آمدنش درجه
دشمنی خود با
دانشجویان
آزادیخواه و
ضد امپریالیست
را – به خصوص در
جریان
"انقلاب
فرهنگی" که با
کشتار دانشجویان
مبارز پایان یافت
- بر همگان
آشکار کرد،
کوشیده است در
حین به رسمیت
شناختن 16 آذر
آن را از
محتوای اصلی
اش تهی سازد.
بر این اساس این
رژیم هم چنان
برای فریب
توده ها و به
جهت آن که
نشان دهد که
گویا به
دانشجویان و
حقوق آن ها
احترام می
گذارد مراسم
هائی در روز
دانشجو
برگزار می
کند.
در 16 آذر امسال
نیز زیر نام
قدردانی از
روز دانشجو
، مراسمی در
سالن ورزشی
دانشگاه صنعتی
شریف بر پا شد
که روحانی، رئیس
جمهور قهرمان
اعدام هم در
آن حضور یافت. نگاهی به
این مراسم ،
ماهیت فریبکارانه
و اهداف جمهوری
اسلامی از
برگزاری این
روز را آشکار
و رسوائی آن
را به نمایش می
گذارد. بر
اساس گزارشات
منتشر شده برای
این مراسم
تنها حدود ۱۳۰۰
دانشجوی دست چین
شده دعوت شده
بودند تا به
رغم اوج یابی
روزمره خشم و
نفرت عمومی
توده ها از سیاست های
ضد خلقی روحانی
و دولتش در
سطح جامعه، با
شعارهای خود
نشان دهند که
گویا دانشجویان
مدافع روحانی
جلاد و دولت
سرکوبگرش می
باشند. چنین
بود که در این
مراسم رسوا به
مناسبت روز
دانشجو،
شعارهایی با
مضمون "روحانی
حمایتت می کنیم"
سر داده شد و
در رسانه های
جمهوری اسلامی
نیز وسیعاً
منعکس شد.
نمایش
عوام فریبانۀ
به اصطلاح حمایت
دانشجویان از
روحانی در شرایطی
صفحات بسیاری
از رسانه های
حکومتی را به
خود اختصاص
داده است که میلیون ها
تن از جوانان
ما در دانشگاه
ها درجۀ عناد
و دشمنی رییس
جمهور کنونی
جمهوری اسلامی
با دانشجویان
آزادی خواه و
مبارز را در
جریان یکی از
عظیم ترین
حرکت های توده
ای دانشجوئی
در اعتراض به
نظام حاکم در 18 تیر ماه
سال 1378، فراموش
نکرده اند. روحانی
فریبکار که در
آن زمان دبیری
شورای عالی
امنیت ملی
جمهوری اسلامی
را بر عهده
داشت ، در آن
روزهای
پرالتهاب که
دژخیمان رژیمش
با آفریدن جنایاتی
نظیر جنایت
"کوی
دانشگاه" خون
دانشجویان را
به زمین می ریختند
به صحنه آمده
و عربده می کشید:" اگر جوانان
مسلمان و غیور
و انقلابی ما
منع این مسئولین
نبود، این
اراذل و اوباش
(منظور دانشجویان
معترض است) را
تکه تکه و
قطعه قطعه می
کردند." (از
سخنرانی حسن
روحانی در راه
پیمائی
مزدوران
جمهوری اسلامی
پس از حوادث
کوی دانشگاه
در 23 تیر ماه
سال 1378). با
توجه به چنین
پیشینه دشمنی
با دانشجویان
از جانب روحانی
و با توجه به
پرونده رسوای
دولت او که از
زمانی که بر
سرکار آمده جز
وخامت اوضاع
اقتصادی،
سرکوب وحشیانه
کارگران و دیگر
توده های تحت
ستم و تشدید بی
سابقه اعدام چیزی
در آن وجود
ندارد، مراسم یاد
شده به هیچ
وجه نتوانست
توجه دیگر
دانشجویان را
به خود جلب
کند و این نمایش
دولتی به قدری
مفتضح و تهی
از محتوا بود
که حتی تعدادی
از همین مدعوین
دست چین شده
که خود از
اعضای بسیج
دانشجوئی
بوده و یا به
انجمن اسلامی
تعلق داشتند نیز
انکار نمی
کردند که
مراسم امسال
"فرمایشی و مدیریت
شده" بود. در این
مراسم، رئیس
جمهور ریاکار
جمهوری اسلامی
در جریان
سخنرانی خود
در دانشگاه
صنعتی شریف،
در مقابل
انتقادات برخی
حاضرین در
مراسم قرار
گرفت که امنیتی
بودن فضای
دانشگاه ها را
یادآوری
کردند. روحانی،
در پاسخ ضمن
بازی با کلمات
و به طور مثال
گذاشتن عبارت
"فضای امن" به
جای "فضای امنیتی"
با وقاحت تمام
مدعی شد که
"فضای
دانشگاه سال ۹۴ نسبت به ۹۲ زمین تا
آسمان فرق
کرده است...
ممکن است،
هنوز هم فضا
امنیتی باشد،
من نمی پسندم،
ما فضای امن می
خواهیم نه فضای
امنیتی." به این
ترتیب به رغم
تلاش برای
کتمان حقایق،
حتی روحانی فریبکار
هم نتوانست
انکار کند که
رژیمی که او
رئیس جمهورش می
باشد برای
مقابله با
توده دانشجویان،
خفقانی بر
دانشگاه های
کشور اعمال
کرده است که
حتی از میان
افراد دستچین
شده برای شرکت
در مراسم فرمایشی
شان انتقاد به
فضای امنیتی
مطرح می شود.
مراسم
"فرمایشی و مدیریت
شده" روز
دانشجو از طرف
جمهوری اسلامی
امسال نیز به
قصد مصادره این
روز و جلوگیری
از بسیج
دانشجویان
آزادیخواه
حول آرمان های
16 آذر صورت
گرفت. واقعیت
این است که یکی
از شگرد های
جمهوری اسلامی،
از محتوا خارج
کردن روز های
تاریخی ای ست
که سمبل
مبارزه و
مقاومت مردم
ما علیه نظام
استثمارگرانه
حاکم می
باشند. جمهوری
اسلامی هر جا
که نتوانسته
با صرف چماق
سرکوب، یک روز
تاریخی و یا یک
شخصیت بزرگ و
مورد احترام
توده ها را در
اذهان مخدوش و
یا از خاطره
ها محو سازد،
می کوشد با
تظاهر به قبول
و طرفداری از
آن شخصیت و یا
رویداد ، آن
ها را از
محتوا تهی نماید.
اگر به روز
دانشجو نگاه
کنیم می بینیم
که این روز به
این دلیل در
جنبش دانشجوئی
و مبارزات
مردم ما ارج
نهاده می شود
که یکی از
سمبل های
مبارزه با
سلطه امپریالیسم
و استبداد ذاتی
آن می باشد.
درست 62 سال پیش
و در 16 آذر سال 1332 یعنی
تنها نزدیک به
چهار ماه بعد
از کودتای
امپریالیستی
28 مرداد و در
شرایطی که ریچارد
نیکسون معاون
رئیس جمهور
آمریکا به ایران
سفر کرده بود
تا در ازای
حمایت امپریالیسم
آمریکا از
کودتا و شاه ،
سهم این قدرت
امپریالیستی
از چپاول و
غارت منابع
مردم ستمدیده
ما را به جیب
بزند ، دانشجویان
مبارز
دانشگاه
تهران با فریاد
"مرگ بر آمریکا"
و "مرگ بر شاه"
خشم و نفرت
مردم ما از
کودتا و آمرین
و عاملینش را
به نمایش
گذاشتند.
مزدوران
شاه جهت سرکوب
این مبارزه دلیرانه
ضد امپریالیستی
بود که وحشیانه
به دانشگاه
حمله کرده و
ضمن قلع و قمع
دانشجویان به
پا خاسته، خون
دانشجویان
مبارز، احمد
قندچی، شریعت
رضوی و مصطفی
بزرگ نیا، سه
آذرخش جنبش
دانشجوئی را
به زمین ریختند.
این جنایتی
بود که صفحه
جدیدی بر
پرونده سراسر
جنایت امپریالیسم
و رژیم وابسته
اش در ایران
اضافه نمود.
به واقع شاه
با کشتن
دانشجویان و
سرکوب صدای
آزادی
خواهانه آن ها
به این شیوۀ
جنایتکارانه
به نماینده
اربابش - ریچارد
نیکسون - خیر
مقدم گفت. به این
ترتیب وقتی که
از آن پس
دانشجویان
مبارز در طول
سالیان سلطه دیکتاتوری
رژیم شاه، 16
آذر را به
مثابه روز
دانشجو مطرح و
ماندگار
کردند ، به
روشنی می
دانستند که این
روز با توجه
به ریخته شدن
خون سه دانشجوی
مبارز شهید در
آن، به درستی
به سمبل
مبارزه با
استعمار و
استبداد تبدیل
گشته است.
با
توجه به جایگاه
16 آذر در جنبش
ضد امپریالیستی
- دمکراتیک مردم ایران ،
اگر مبارزات
دانشجوئی در
دوران رژیم
شاه و سپس
جمهوری اسلامی
را مورد بررسی
قرار دهیم ،
متوجه می شویم
که از سوی
دانشجویان
آگاه و مبارز
در طول این
سال های طولانی
چه تلاش های
خستگی ناپذیری
انجام شده تا 16
آذر به مثابه
روز دانشجو و
سمبل مبارزه
جنبش دانشجوئی
علیه امپریالیسم
و دیکتاتوری
ثبت گشته و
تثبیت گردد. پیکار
برای حفظ همین
پرچم است که
در طول سال ها
و بویژه در
سالگرد 16 آذر
چهره جنایتکار
رژیم جمهوری
اسلامی و درجۀ
عناد دیکتاتوری
حاکم با هر
حرکت آزادی
خواهانه
دانشجویان و
تلاش آن ها
برای احقاق
حقوق شان را
افشاء کرده
است.
جمهوری
اسلامی با
آگاهی به این
که دانشگاه ها
همواره سنگر
مبارزات آزادی
خواهانه و ضد
امپریالیستی
مردم ما بوده
اند، از اولین
روز به قدرت
رسیدن خود سعی
در سرکوب و
قلع و قمع هر
گونه حرکت
مبارزاتی و
آزادی
خواهانه در
دانشگاه های
سراسر کشور
کرد ، تا آن جا
که حجم و وسعت
جنایات جمهوری
اسلامی در
دانشگاه ها بر
علیه دانشجویان
مبارز توصیف
ناپذیر است.
از جنایات
"انقلاب
فرهنگی" این
رژیم در اردیبهشت
سال 1359 در تمام
دانشگاه های
کشور گرفته،
تا تعطیل
دانشگاه ها و
تلاش برای
"اسلامی"
کردن آن ها،
از اخراج و
دستگیری و بگیر
و ببند فعالین
دانشجویی و
قلع و قمع هر
گونه تشکل غیر
وابسته به
حاکمیت جنایتکار
گرفته تا
اخراج و
پاکسازی
دانشگاه ها از
اساتید و
دانشجویان
مبارز، از
"ستاره دار"
کردن دانشجویان
مخالف گرفته
تا برقراری
تبعیض جنسیتی
تبهکارانه علیه
زنان در
دانشگاه ها،
از دستگیری
فله ای دانشجویان
چپ در دهه 80 و
زندان و شکنجه
آنان گرفته تا
نفوذ
"سربازان
گمنام امام
زمان" در تشکل
های دانشجویی
و نابودی
آنان... تماماً
نقاطی هستند
که ترسیم
کننده یکی از
سیاست های
کلان طبقۀ
حاکم علیه
جنبش دانشجویی
می باشد.
این سیاست چیزی
نیست جز کوشش
برای برقراری
سلطه مطلق سرنیزه
و خفقان در
دانشگاه ها توسط رژیم
دانشجو ستیز
جمهوری اسلامی.
سیاستی که
بدون وقفه در
تمام دوران
حکومت این رژیم
تاکنون تعقیب
شده است.
اگر این واقعیتی
ست که 16 آذر
سمبل مبارزه
دانشجویان با
سلطه امپریالیسم
و دیکتاتوری،
سمبل مبارزه
برای آزادی و
برابری است در
شرایطی که
جمهوری اسلامی
خود کانال اصلی
سلطه امپریالیسم
در کشور و
عامل اصلی
سرکوب هر صدای
آزادی خواهی و
مانع آزادی
ست، نباید
لحظه ای از
روشن نمودن
ماهیت واقعی
روز دانشجو و
تشبثات ریاکارانه
سردمداران جمهوری
اسلامی در
مخدوش کردن این
روز باز ماند.
ضرورتی که
امسال دانشجویان
آگاه و مبارز
با پراتیک خود
به آن پاسخی
شایسته دادند
و با حرکت خویش
در دانشگاه
تهران
نگذاشتند تا
روحانی فریبکار
و جلاد، فردی
که از زمان رئیس
جمهور شدنش
رکورد اعدام
در ایران را
شکسته و قهرمان
اعدام لقب
گرفته است، بتواند خود
را قهرمان
دفاع از حقوق
و خواست های دانشجویان
و 16 آذر هم جلوه
دهد.
آری،
برگزاری مراسم "فرمایشی
و مدیریت شده"
16 آذر از طرف رژیم سرکوب
گر جمهوری
اسلامی در
دانشگاه صنعتی
در شرایطی
برگزار شد که
ده ها نفر از
دانشجویان
دانشگاه
تهران در یک
حرکت خودانگیخته
از مقابل
کتابخانه
مرکزی
دانشگاه
تهران شروع به
راهپیمایی به
سمت دانشکده
ادبیات کردند.
بر اساس
گزارشات
منتشر شده، این
دانشجویان با
رسیدن به
مقابل
دانشکده ادبیات
و ملحق شدن
دانشجویان
حاضر در صحن
دانشکده ادبیات
به آن ها ، به
جمعیتی در
حدود سیصد نفر
افزایش یافتند
که با تشریح وضعیت
نامناسب شرایط
معیشتی خود علیه
اوضاع صنفی
حاکم بر
دانشگاه شعار
می دادند:
"آموزش رایگان
حق مسلم ماست".
این دانشجویان
که هم چنان به
تعدادشان
افزوده می شد
وقتی که با
ماموران
حراست و نیروهای
لباس شخصی
مواجه شدند که
برای سرکوب
دانشجویان در
آن جا حضور یافته
بودند،
فریاد سر
دادند که
"دانشگاه
پادگان نیست".
با در نظر
گرفتن سلطه
اهریمنی
نهادهای
سرکوب رژیم در
دانشگاه ها و
خفقان موجود
حرکت شجاعانه
دانشجویان
دانشگاه
تهران نشان
داد که دانشجویان
آگاه فریب رژیم
جمهوری اسلامی
و رییس جمهور
دانشجو ستیز
آن را نخورده
اند. به این
ترتیب علیرغم
همه تشبثات
سردمداران
جمهوری اسلامی
دانشجویان
آزادی خواه در
روز 16 آذر
امسال با راه
پیمائی خود و
فریاد
مطالبات بر حق
شان ، سیلی
محکمی بر گوش
سازمان
دهندگان
مراسم های رژیم
ساخته زدند و
در همان حال
تلاش های
امسال دولت
روحانی برای
فریب دانشجویان
را نقش بر آب
کردند.
آن ها در
عمل 16 آذر
روز دانشجو را
یک بار دیگر
آن طور که شایسته
آن است برگزار
کرده و نشان
دادند که پرچم
16 آذر و آرمان
های جنبش
دانشجویی هم
چنان بر جامعه
تحت سلطه ما
در اهتزار
است.
جمهوری
اسلامی و
دانشجویان
طرفدارش که در
انجمن های
اسلامی و بسیج
دانشجوئی
متشکل شده اند
با برگزاری 16
آذر به عنوان
روز دانشجو در
حالی که بر
چهره حقیقت تف
می کنند ،
عملا در تلاش
اند با مصادره
این روز آن را
از محتوا خالی
ساخته و با
برگزاری
مراسم های نمایشی
دولتی در
دانشگاه های
کشور عملا از
برگزاری
مراسم مستقل
برای
بزرگداشت این
روز و تجارب
مبارزاتی آن
از سوی دانشجویان
آزادی خواه
جلوگیری کنند.
بنابراین وقتی
که جمهوری
اسلامی که در
وابستگی و
سرکوبگری از
رژیم شاه هم پیشی
گرفته، خود را
طرفدار روز
دانشجو نشان می
دهد و می کوشد
این روز را به
روز نمایشات
دولتی در
دانشگاه ها
تبدیل کند ،
نباید لحظه ای
از افشای نیات
ضد مردمی این
رژیم باز
ماند. این وظیفه
هم بر دوش
دانشجویان
آگاه و مبارز
ما قرا دارد
که بکوشند با
ارتقای آگاهی
و هشیاری خود
به هیچ وجه فریب
شعار هائی که
گاه در چنین
مراسم هائی -
چه به دلیل
خارج شدن
کنترل از دست
برگزار
کنندگان و چه به
دلیل اوج گیری
تضاد های جناح
های درونی رژیم
- سر داده می
شود را
نخورند.
واقعیت این
است که چنین
مراسم هائی
فاقد هر گونه
ماهیت آزادی
خواهانه و ضد
رژیمی می باشد
و به همین دلیل
دانشجویان
مبارز باید
مثل همیشه صف
خود را از صف
دانشجویانی
که از رژیم
دار و شکنجه
پشتیبانی می
کنند، جدا
کرده و تلاش
کنند تا خود
روز دانشجو را
مستقلا پاس
دارند.