به نقل از : پیام فدایی ، ارگان چریکهای فدایی خلق ایران

شماره 197 ، آبان ماه 1394

فریبرز سنجری

تبلیغات فریب کارانه در باره هجوم هواداران چریکهای فدایی خلق

به سفارت آمریکا در 25 بهمن 57 !

حمله هواداران چریکهای فدائی خلق به سفارت آمریکا در روز ۲۵ بهمن سال ۱۳۵۷ یعنی درست چند روز بعد از قیام بهمن ماه از جمله رویدادهائی است که از سوی نیروهای مختلف سیاسی به شکل ها و با انگیزه های گوناگون مورد تحلیل و بررسی و تفسیر و مخصوصأ تحریف قرار گرفته است. ذوب شدگان در ولایت مطلقه فقیه همواره این رویداد را به وسیله ای برای کوبیدن کمونیست ها و بخصوص چریکهای فدائی خلق تبدیل کرده اند.

کارگزاران دستگاه تبلیغاتی جمهوری اسلامی با مقایسه حمله هواداران چریکها به سفارت آمریکا در ۲۵ بهمن ۵۷ با مضحکه اشغال سفارت آمریکا در ۱۳ آبان ۱۳۵۸ چنین جلوه می دهند که اقدام چریکها در مقایسه با حرکت دانشجویان خط امام حرکتی کوچک و نادیده گرفتنی بود که ارزش مبارزاتی خاصی نداشت. آن ها در این قیاس مع الفارق با مقایسه یک حرکت ضد امپریالیستی واقعی از موضع کارگران و زحمتکشان با یک توطئه حساب شده درون حکومتی که تحت عنوان اشغال سفارت آمریکا شناخته شد، می کوشند هم آن حرکت انقلابی را در حاشیه قرار دهند و هم ماهیت ضد مردمی این اقدام حکومتی و از پیش طرح ریزی شده را دگرگونه جلوه دهند.

از سوی دیگر اکثریتی ها هم که تا دیروز خود را ذوب شده در "اردوگاه سوسیالیسم" نشان می دادند حال با سقوط شوروی و از دست دادن موقعیت ابرقدرتی سابقش، ریل عوض کرده اند و حال به قول همفکران شان برای "تنها ابرقدرت جهان" خودشان را لوس می کنند. آن ها امروز به هیچ وجه حاضر نیستند که در پرونده و سوابق سازمانی که این ها روزی در رأس اش قرار گرفته بودند کوچکترین ضدیت با امپریالیسم آمریکا نوشته شود. به همین دلیل هم هست که به دنبال مصاحبه خبرگزاری فارس با عزت الله ضرغامی به مناسبت ۱۳ آبان و اشاره ضرغامی به هجوم "چریکهای فدایی خلق به لانه جاسوسی" در روزهای اول انقلاب، آقای بهروز خلیق مسئول هیئت سیاسی ـ اجرائی سازمان اکثریت فورأ در روز جمعه ۱۵ آبان ماه ۱۳۹۴ خود را موظف دید که در رابطه با این یادآوری توضیح داده و شرکت چریکهای فدائی در حمله به سفارت آمریکا را تکذیب کند. او البته برای اعلام این تکذیب دست به دامان یکی از همپالگی های خود یعنی ماشالله فتاح پور شد و اعلام کرد: برای روشن شدن نقش سازمان در این رویداد، من به مسئولین وقت مراجعه کردم. آن ها هر گونه نقش سازمان در تسخیر سفارت آمریکا را تکذیب نمودند. رفیق مهدی فتاپور در مصاحبه با کارآنلاین اعلام کرد: "من در آنروزها مسئولیت ستاد سازمان در تهران را بر عهده داشتم. هیئت اجرائی و مسئولین ستاد نه تصمیمی برای حمله به سفارت آمریکا گرفته بودند و نه سازمان در روز ٢٥ بهمن ٥٧ به چنین اقدامی دست زد." آقای خلیق در ادامه این توضیحات چون می داند که به هر حال هواداران چریکهای فدائی خلق به سفارت آمریکا حمله کرده اند و حتی فیلم این اقدام نیز موجود بوده و پخش شده است و به همین دلیل هم نمی توان این واقعیت را به هیچ وسیله ای لاپوشانی نمود در ادامه تکذیب نامه خود می گوید: "این امکان وجود دارد که تعدادی از هواداران جنبش فدائی در اقدام برای اشغال سفارت آمریکا در ٢٥ بهمن ١٣٥٧ با مردم مسلح همراه شده باشند. آن زمان هواداران بدون ارتباط با سازمان، فعالیت گسترده ای داشتند و راسأ به این و یا آن اقدام دست می زدند." بعد از این توضیح ، رنجش خود را هم از کسانی که این اقدام را به سازمان فدائی آن زمان نسبت می دهند نشان داده و می گویدکه: "اما امروز "تاریخ نویسان" و رسانه های حکومتی عامدانه آن اقدام را به حساب جریان فدائی می گذارند. در حالی که نه مسئولین وقت سازمان چنین تصمیم گرفته  بودند و نه اعضاء و کادرهای سازمان به چنین اقدامی دست زده بودند".

همان طور که می ببینیم یک اقدام مشخص ضدامپریالیستی ، آن هم در بعد از گذشت بیش از سه دهه، چنین نیروهای ضد مردمی و پروامپریالیسم را به تکاپو واداشته است تا حرکت طرفداران راستین چریکهای فدائی خلق در حمله به سفارت آمریکا را انکار نموده و خود که نه فقط طرفدار چریکهای فدائی خلق نبودند بلکه به واقع در ضدیت با آن ها و با دوز و کلک به درون آن سازمان راه یافته بودند را از آن حمله مبرا سازند. واقعیت این است که هواداران راستین خط ضد امپریالیستی چریکهای فدائی خلق در آن زمان با حمله به سفارت آمریکا خواست توده های میلیونی ایران را منعکس می نمودند که فریاد می زدند "بعد از شاه نوبت آمریکاست". مردم و هواداران راستین چریکهای فدائی خلق با فریاد چنین شعارهایی و با حمله به سفارت آمریکا بر خلاف اپورتونیست ها و خائنین لانه کرده در سازمان چریکهای فدائی خلق بعد از قیام بهمن به خوبی می دانستند که بدون نابودی سلطه امپریالیستی در ایران، از آزادی و رهائی از ظلم و ستم هم سخنی در میان نخواهد بود.

با توجه به توضیحات بالا بهتر است به تبلیغات جمهوری اسلامی در این زمینه باز گردیم.

با فرارسیدن ۱۳ آبان و سالگرد مضحکه اشغال سفارت آمریکا در تهران به وسیله "دانشجویان خط امام" در سال ۵۸ دستگاه تبلیغاتی جمهوری اسلامی به روال هر ساله برنامه هائی جهت یادآوری این اقدام و تأکید بر ژست های ریاکارانه ضد آمریکائی سردمداران جمهوری اسلامی راه انداخت. در این چهارچوب خبرگزاری فارس مصاحبه ای با عزت الله ضرغامی یکی از دانشجویان "خط امام" آن زمان که بعدها ولی فقیه جنایتکار جمهوری اسلامی ، سال ها ریاست صدا و سیمای جمهوری اسلامی را به او محول کرد، انجام داد. در این مصاحبه ضرغامی تلاش نمود تا جائی که می تواند رژیم وابسته به امپریالیسم جمهوری اسلامی را ضدآمریکائی جلوه دهد. البته چون در صحنه زندگی، این کمونیست ها هستند که پیگیرترین مبارزان ضدامپریالیست می باشند، این دانشجوی سابق خط امامی و یکی از مسئولین سفید کردن سیاهی های جمهوری اسلامی در این سال ها فراموش نکرد لگدی هم به چپ ها و چریکهای فدائی بزند تا به خیال خود بهتر برای فریبکاری های خود فضا ایجاد کند. به همین دلیل هم نامبرده در این مصاحبه مدعی شد که "در روزهای اول انقلاب چریکهای فدایی خلق به لانه جاسوسی هجوم برده و چند ساعتی در محل لانه جاسوسی حضور پیدا کردند اما این حضور تداوم نداشت و اصلاً چنین حرکتی رسمیت نیافت." و سپس علت "رسمیت" نیافتن و یا به قول این مصاحبه "دیده نشدن" این امر را چنین توضیح می دهد: "گروهکها و بهویژه گروههای مارکسیستی پایگاه مردمی نداشته و ندارند؛ آنها در یک فضای بسته روشنفکری سیر میکردند". او سپس در تحلیل انگیزه "گروههای مارکسیستی" در حمله به سفارت آمریکا در ۲۵ بهمن ۵۷ مدعی می شود که آن ها "به دنبال این بودند که یک حرکت اینچنینی ترتیب داده و پیشدستی کنند اما نهتنها پایگاه مردمی نداشتند بلکه امام (ره) هم به آنها اعتماد نداشت. این گروهکها چون از این دو بُعد یعنی مردم و امام (ره) فاصله داشتند بههیچوجه حرکتشان دیده نشد؛ از خیلیها که سئوال کنید حتی یادشان هم نمیآید که چریکهای فدایی چند ساعتی لانه جاسوسی را تسخیر کرده باشند" و سپس در تکمیل خوش خدمتی به ولایت مطلقه دار و شکنجه می گوید: "همینجا میتوان نتیجهگرفت کلاً سابقه روشنفکری در ایران بهویژه در سازمانها و گروههای سیاسی نشاندهنده این است که آنها همیشه از مردم عقب بودند".

برعکس چنین اراجیفی، هر کس به صحنه سیاسی ایران در سال ۵۷ نگاه کند پایگاه مردمی چریکهای فدائی خلق را به عنوان واقعیتی غیر قابل انکار به چشم خواهد دید، واقعیتی که کذب تبلیغات دروغین سردمداران جمهوری اسلامی را به نمایش می گذارد. بر هیچ کس پوشیده نیست که اتفاقأ با سقوط رژیم شاه و امکان برگزاری میتینگ های سیاسی، جامعه شاهد گردهمائی ها و میتینگ های پر جمعیت عظیمی بود که با وجود توده های وسیع هوادار چریکهای فدائی خلق برگزار می شد. در ثانی تنها مقایسه تاریخ حمله هواداران چریک های فدائی خلق در ۲۵ بهمن سال ۵۷ به سفارت آمریکا با اقدام حکومتی دانشجویان خط امام در ۱۳ آبان سال ۵۸ نشان می دهد که چه کسانی در واقعیت از مردم عقب بودند! آن هائی که با دیدن اوج گیری روحیات ضد امپریالیستی در میان مردم درست برای سوار شدن بر موج و فریب توده ها سعی کردند خود را همانند توده های دربند ایران، ضد امپریالیست جلوه دهند و از این رو به یاد حمله به سفارت آمریکا افتادند. تازه این اقدام موقعی صورت گرفت که موسوی خوئینی طرح حمله را از آمریکا برای شان به بیت خمینی آورد، یعنی طرح به واقع از آن امپریالیسم آمریکا بود که خلق های ایران به درستی آن را دشمن اصلی خود می خواندند. اما جدا از همه این واقعیت ها و خود این حقیقت که سرانجام چه بر سر داستان گروگانگیری کارمندان سفارت آمد و چگونه "ضدآمریکائی"ها با رابرت مک فارلین مشاور امنیت ملی رئیسجمهور ایالات متحده آمریکا - رونالد ریگان نشستند و کیک اهدائی ریگان - رئیس جمهور آمریکا را خوردند، در این مصاحبه ضرغامی معلوم می شود که وی وظیفه مشخص دیگری هم بر دوش دارد. او باید تلاش کند با توجه به رسوائی "نرمش قهرمانانه" خامنه ای در جریان مذاکرات مربوط به پروژه هسته ای در مقابل قدرت های امپریالیستی با تکیه بر مضحکه اشغال سفارت آمریکا در سال ۵۸ تا جائی که می تواند چاشنی پزهای ضدامپریالیستی سردمداران جمهوری اسلامی و بخصوص خامنه ای را در شرایط فعلی غلیظ تر کند. این تلاش در شرایطی که خامنه ای علیرغم پیشبرد "نرمش قهرمانانه" یعنی سازش با آمریکا به صورت علنی قصد دارد از خود چهره ای ضدآمریکائی هم ارائه داده و خود را مخالف مذاکره با آمریکا جلوه دهد، به طور طبیعی آرایش چهره جلاد را سخت تر و مهم تر از قبل کرده است. هر چند کمترین تماس با جامعه بر هر بیننده ای روشن می کند که مردم ما دیگر تره هم برای چنین تبلیغات سرا پا دروغ خرد نمی کنند، چرا که آن ها در جریان بیش از سی سال سرکوب و دو دوزه بازی جمهوری اسلامی در عمل دیده اند که هرگاه سردمداران جمهوری اسلامی بیشتر علیه آمریکا شعار می دهند در همان زمان در خفا دارند با سرعت بیشتری سیاست های آن را پیش می برند.

در خاتمه در مورد وحشت اکثریتی ها از یادآوری حمله توده های هوادار چریکهای فدائی خلق به سفارت آمریکا در ۲۵ بهمن ماه سال ۵۷ باید به تناقض گوئی آن ها هم اشاره کرد. اکثریتی ها که قبلاً از قول ماشاالله فتاپور که خود را مسئول "ستاد سازمان در تهران" در آن روزها معرفی می کند به دروغ ادعا کرده بودند که "به نظر می رسید این حمله به ابتکار برخی کمیتهها یا نیروهای وابسته به رژیم سازمان داده شد". پس از افشای چنین ادعائی اکنون به یادشان افتاده که بگویند: "این امکان وجود دارد که تعدادی از هواداران جنبش فدائی در اقدام برای اشغال سفارت امریکا در ٢٥ بهمن ١٣٥٧ با مردم مسلح همراه شده باشند. آن زمان هواداران بدون ارتباط با سازمان، فعالیت گسترده ای داشتند و راسأ به این و یا آن اقدام دست می زدند". با تکیه بر این سخن آخر که واقعیتی در آن نهفته است باید از این ها پرسید که مگر بقیه فعالیت های انقلابی و ضدامپریالیستی که در آن زمان صورت می گرفت را همین هواداران "بدون ارتباط با سازمان" انجام نمی دادند؟ در آن زمان چنان فعالیت های افتخارآمیزی بود که همین خائنین رخنه کرده در سازمان چریکهای فدائی خلق از آن ها به نفع خود سوءاستفاده می کردند. آن ها در آن زمان سخنی در رد حمله توده های هوادار به سفارت آمریکا نمی زدند اما امروز که ذوب شدن در "تنها ابرقدرت جهان" را سیاست خود قرار داده اند به دست و پا افتاده اند که به گونه ای از انتساب آن به خود تبرّی جویند. این سخن نیز قابل تأمل است که "آن زمان هواداران بدون ارتباط با سازمان، فعالیت گسترده ای داشتند و راسأ به این و یا آن اقدام دست می زدند". براستی اگر در آن زمان همه هواداران سازمان زیر کنترل دار و دسته ای که بعدأ "اکثریت" را شکل دادند قرار داشتند امروز ابعاد رسوائی آن رهبری به کجاها که نمی رسید.

آبان 1394