به نقل از : پیام فدایی ، ارگان چریکهای فدایی خلق ایران

شماره 189 ، اسفند ماه 1393

سارا نیکو

تداوم تبعیض بر زنان 20 سال پس از کنفرانس پکن!

بیست سال پیش درکنفرانس پکن که به دعوت سازمان ملل انجام گرفته بود ، یکی از بزرگترین تجمعات جهانی برای زنان تشکیل شد و 189 کشور ، سند رفع نابرابری علیه زنان را امضا کردند. قرار بود که امسال وضعیت شغلی زنان در این کشورها بررسی شود. بر این اساس سازمان بین المللی کار گزارشی داده است که نشان می دهد در هیچ کشوری ، برابری دستمزد زن و مرد محقق نشده است.

این گزارش تاکید می کند که برای کار مساوی، زنان بطور متوسط 77 درصد مردان مزد می گیرند و اعلام می کند که اگر وضع به همین شکل پیش رود حداقل تا 70 سال دیگر هم در هیچ کدام از این کشورها ، دستمزد برابر برای کار برابر برای زنان عملی نخواهد شد.

 این گزارش اذعان می کند که حتی در کشور هایی مثل آمریکا و انگلیس که نیم قرن پیش قانون "دستمزد برابر برای کار برابر" را تصویب کردند وضعیت ، کاملا تبعیض آمیز و نابرابر می باشد. تازه در مورد مادران (نان آور خانه)، این تبعیض و نابرابری بسیار گسترده تر است. بطور مثال در انگلستان مادری که دو فرزند دارد ، (در مقابل کار برابر) 25 درصد از مرد همکار خود کمتر مزد می گیرد. در حالی که مردانی که دارای فرزند می باشند ، درآمد بیشتری نسبت به مردان مجرد همکار خود دارند. در آلمان ، بطور مشخص زنان درآمد شان حدودا در مقایسه با همکاران مرد خود 23 در صد کمتر است. و در هلند این نرخ به 28 در صد تفاوت می رسد.

طبق قانون کار ژاپن، حقوق نابرابر در ازای کار برابر بر اساس تبعیض جنسی ممنوع است. با این وجود متوسط حقوق زنان 65 درصد حقوق مردان است.

این گزارش اذعان می کند که زنان همواره در طول سالیان اشتغال با تبعیض مواجه هستند و اساسا نیروی کار کم ارزشتری به حساب می آیند.  در حال حاضر 50 در صد زنان در جهان به کار مشغول هستند و این رقم برای مردان 77 درصد می باشد ، در حالی که در سال 1995 ، 52 در صد از زنان کار داشتند . یعنی بعد از گذشت 20 سال ، نرخ اشتغال زنان حتی 2 در صد هم کاهش داشته است.

میزان امکانات آموزشی هم برای زنان در محیط کار بسیار پایین تر از مردان هست و زنان کماکان برای شغل های رده های پایین تری استخدام می شوند.

و هم چنین اعلام می شود که یک سوم زنان دنیا با انواع آزار های جنسی و جسمی ، حتی در محیط های کاری مواجه هستند. وقتی از "گای رایدر" دبیر کل سازمان جهانی کار سئوال شد که آیا مجموعا وضعیت کار زنان جهان در بیست سال پیش بهتر شده ، گفت قطعا خیر.

حالا در مورد کشورهای خاور میانه که وضعیت خیلی بدتر از این هاست ، روزنامه واشنگتن پست بر اساس آمار های بانک جهانی اعلام کرده که در کشورهای خاور میانه نرخ بیکاری زنان بالای 75 درصد می باشد و ایران در دسته ای قرار دارد که کمترین نرخ اشتغال زنان ، یعنی 25 درصد را دارا می باشد.

این گزارش اذعان می کند که وضعیت اشتغال زنان در کشورهای به اصطلاح سوسیالیستی سابق از بقیه دنیا بهتر است . در روسیه نزدیک به 75 درصد از زنان کار دارند ، در ویتنام و کامبوج و چین هم همین طور.

بررسی این آمار که توسط بخشی از خود حافظین نظام سرمایه داری تهیه شده به روشنی نشان می دهد که سیستم سرمایه داری اساسا بر اساس همین تبعیضات پایه ریزی شده و نظام سرمایه داری که بر پایه سود هر چه بیشتر برای سرمایه داران استوار هست ، از جایگاه فرودستی زنان سود می برد و به همین خاطر است که با این که در کشورهائی مثل انگلیس و آمریکا برابری دستمزد زن و مرد در قانون ثبت شده ولی این قانون به نفع سرمایه داران در عمل زیر پا گذاشته می شود. بنابراین جای تعجب نیست که در سیستم سرمایه داری ایران که سرمایه داری وابسته به امپریالیسم است و دیکتاتوری اساساً در ذات چنین سیستمی است ما شاهد تبعیض و نابرابری های گسترده در حق زنان باشیم و می بینیم که رژیم مذهبی حاکم بر ایران با تعالیم و خرافات اسلامی سعی می کند این وضع را به عنوان قوانین اسلامی به مردم بقبولاند. در حالی که اصل مسأله تأمین نیازهای سرمایه داری است.

از آن جایی که نابرابری و استثمار یکی از ارکان مهم نظام سرمایه داری هست بنابراین (در این نظام) تلاش می شود که با پایین آوردن سطح دستمزدها ، سود را زیادتر کنند. در نظام طبقاتی سرمایه داری که دیگر نیروی کار کالا شده و کارگران با فروش نیروی کارشان امرار معاش می کنند سرمایه دار ها هم با تکیه بر قانون به اصطلاح عرضه و تقاضا ، خودشان ارزش نیروی کار را تعیین می کنند ، هر چه متقاضی کار بیشتر باشد ، قیمت این کالا را کمتر می کنند . هر چه بیکاری بیشتر باشه ، دستمزدها پایین تر می رود.

برای همین کمونیست ها تنها راه رهایی از این نابرابری ها و تبعیضات را نابودی نظام سرمایه داری که چنین مناسبات ظالمانه ای را تولید و باز تولید می کند می دانند. در چهار چوب نظامی که اساسا بر پایه نابرابری بنا شده ، تصور برابری واقعی زنان با مردان امری غیر واقعی است.

برای رسیدن  به برابری واقعی با نیروی زنان و مردان انقلابی باید برای تحقق سوسیالیسم مبارزه کرد. همان طور که در گزارش سازمان بین المللی کار که خودش یک سازمان بورژوائی است قید شده، ابعاد تبعیض و نابرابری در جهان در طول بیست سال گذشته بسیار وخیم تر شده  که خود این واقعیت نشان می دهد که زنان برای سرمایه داران نیروی ارزان کار به شمار می روند ، کسانی که فکر می کنند می توان با حفظ این نظام برابری زنان را متحقق کرد ، در واقعیت امر مبارزات زنان را به بیراهه می برند.

اسفند 1394