به نقل
از : 19 بهمن ، نشریه
سیاسی -
خبری چريکهای
فدايي خلق
ايران
شماره 90
– 15
خرداد ماه 1389
تداوم
بحران: بیکاری
ده ها هزار
کارگر در عسلویه
بوشهر
اعلام
بیکاری ده ها
هزار کارگر در
منطقه عسلویه
در ظرف مدت
تنها 4 سال
گوشه ای از
عمق بحران
خانمان
برانداز نظام
سرمایه داری
وابسته حاکم
بر ایران را
نشان می دهد.
اخیرا دبیر
اجرایی خانه
کارگر بوشهر
با اشاره به
رشد شدید میزان
بیکاری در
استان بوشهر
تصریح کرد که
در حالی که در
گذشته 60 هزار
نفر در منطقه
عسلویه کار می
کردند، اکنون
این رقم به 8 هزار
نفر کاهش یافته
است. کمالی
اضافه کرد: "طی
4 سال گذشته 52
هزار کارگر در
این منطقه شغل
خود را از دست
داده اند." این
کاهش 90 درصدی نیروی
کار فعال در یک
منطقه کشور در
حالی ست که
جمهوری اسلامی
با تبلیغات
کرکننده راجع
به راه اندازی
طرح ها و
پروژه های جدید
در این منطقه
لاف می زند. از سوی
دیگر دولت
احمدی نژاد
مزدور که از
زمان به قدرت
رسیدن مجدد
خود با سرعتی
بیشتر از دولت های گذشته
به تصویب قوانین
و طرح های ضد
کارگری
پرداخته است،
در یک اقدام
ضد خلقی به
گفته دبیر
اجرایی خانه
کارگر بوشهر،
با اعلام عسلویه
به عنوان یک
"منطقه آزاد
تجاری" در
جنوب کشور،
کارگران شاغل
در این منطقه
را از شمول
قانون کار
خارج کرده و
دست کارفرمایان
و سرمایه
داران رذل و
سود جو را برای
تشدید
استثمار
کارگران هر چه
بیشتر باز
نموده است.
واقعیت
این است که در
سال های اخیر،
طبقه کارگر ایران
در معرض موج
گسترده جدیدی
از یک
هجوم
غارتگرانه از
سوی سرمایه
داران وابسته
و رژیم حامی
آنها قرار
گرفته است.
دولت احمدی
نژاد مزدور که
در ابتدای
زمامداری خود
با شعار
آوردن "پول
نفت بر سر
سفره کارگران"
به عوامفریبی
برای مقبول
جلوه دادن خود
دست زده بود،
خیلی زود نشان
داد که وظیفه
اش همانا باز
کردن هر چه بیشتر
دست سرمایه
داران در
استثمار
کارگران،
اخراج های فله
ای، نابودی و
تعطیلی واحد
های تولیدی و
تبدیل هر چه بیشتر
مملکت به
بازار وارداتی
کالاهای امپریالیستی
است. طبیعتا پیشبرد
این سیاست، نتیجه
ای جز گسترش
فقر و بیکاری
و به این
اعتبار، خانه
خراب تر کردن
هر چه بیشتر
کارگران
ندارد. رسوایی
رییس جمهور
دروغگوی رژیم
در افکار عمومی
تا حدی ست که
در سفر اخیرش
به خرمشهر فریاد
های خشم "بیکاری،
بیکاری" توده
های کارگر و
زحمتکش حتی یک
لحظه هم در جریان
سخنرانی او
قطع نشد. در حقیقت
گسترش بیکاری
و در نتیجه
فقر و گرسنگی
کارگران نتیجه
طبیعی بحران
ساختاری نظام
سرمایه داری
حاکم بر ایران
و سیاست هایی
ست که رژیم
پاسدار این
نظام ارتجاعی
برای تخفیف
بحران و سرشکن
کردن بار مصایب
ناشی از آن بر
دوش میلیون ها تن از
کارگران و
زحمتکشان ما،
در پیش گرفته
است. عسلویه
تنها جلوه ای
از
واقعیات
وحشتناک حاکم
بر حیات و هستی
طبقه کارگر ایران
را به نمایش
گذارده و ماهیت
ضد کارگری
جمهوری اسلامی
را هر چه بیشتر
عیان می کند.