به
نقل از : 19 بهمن ،
نشریه سیاسی -
خبری چريکهای
فدايي خلق
ايران
شماره 55 -
خرداد ماه 1386
حجاریان و زبان جدید
سرکوبگران!
موج جدیدی از
مخالفتها و
جنبشهای توده
ای ضد رژیم که
در ماه های اخیر
جامعه ما را
در نوردیده
است، تمامی
مرتجعین و نمایندگان
طبقه استثمارگر
حاکم را به
تلاشی مضاعف
برای حفظ
نظام
ضد خلقی کنونی
واداشته است.
در حالی که رژیم
سرکوبگر حاکم
در مقابله با
توده های
گرسنه و بیکار
و خشمگین از
مظالم حکومت،
همچون همیشه
شمشیر را از
رو بسته و به
قلع و قمع هر
گونه مخالفت ولو
کوچک سیاسی
پرداخته، در
شرایطی که خیابانها
و کوچه های
تمامی شهر ها
به صحنه قداره
بندی و قلع و
قمع وحشیانه
کارگران و
زحمتکشان و
زنان و دانشجویان
و بویژه
جوانان توسط نیروهای
سرکوبگر
حکومت زیر نام
"مبارزه با
اراذل و
اوباش" بدل
گشته، در شرایطی
که حکومت با
ارتکاب به جنایات
وحشتناک و نمایش
آنها در سطح
عمومی در صدد
خفه کردن
هرگونه ندای
مخالف و گسترش
سلطه اختناق
در سراسر
جامعه است،
خدمتگزاران و
نمایندگان
مرتجع این
نظام نیز در
لباس مخالفت
با "دیکتاتوری"
به میدان آمده
و می کوشند تا
به دروغ به
طرفداری از
خواستهای
برحق توده های
ستمدیده
بپردازند و با
گرفتن پزهای
"دمکراتیک"
بار دیگر برای
"پروژه
اصلاحات
خود" بازار
گرمی کرده و
با ایجاد
اغتشاش فکری
خاک در چشم
توده ها
بپاشند. در همین
رابطه است که
ما شاهدیم بار
دیگر فعالیتهای
دارو دسته
حجاریان در دفاع
از چهارچوب ضد
خلقی جمهوری
اسلامی تشدید
شده و ایشان در
راستای هدف ضد
انقلابی فوق
به سخنرانی و
تبلیغ
اصلاحات در این
دانشگاه و آن
دانشگاه می
پردازند.
"مردم ایران
دیگر
به دیکتاتوری
تن نمی دهند"،
" در حال حاضر
باید به دنبال
زبان مناسبی
گشت که با
زبان دینی
دستگاه فرق
داشته باشد و
این زبان هنوز
ساخته نشده
است".
سخنان فوق
بخشی از موعظه
های فریبکارانه سعید
حجاریان، یکی
از بانیان
دستگاه های
امنیتی و
سرکوبگرانه
مخوف جمهوری
اسلامی و مغز
متفکر "پروژه
اصلاحات" در این
حکومت می باشد
که اخیرا در
جریان دیدار
او با دانشجویان
دانشگاه علم و
صنعت ایراد
شده است. وی در
جریان سخنان
خود، ضمن
اعتراف به
"بحران رژیم" و تاکید
بر اینکه
"جوانان آن چه
را که موجود
است پس می
زنند و گوش نمی
کنند"،
" راه حل برون
رفت از فضای
فعلی" را رفتن
به دنبال " جدایی
نهاد دین از
نهاد دولت" و
"سکولاریسم"
خواند.
آن چه که در
نگاه اول از
اظهارات سعید
حجاریان به
عنوان یکی از
صدیق ترین
خدمتگزاران و
متفکران رژیم
سراپا جنایت
و
سرکوب جمهوری
اسلامی بر می
آید عبارت از
تلاش "معمار
اصلاحات" برای
تاثیر گذاری و
منحرف کردن
افکار عمومی و
بویژه دانشجویان
آگاه و مبارزی
ست که با دیدن
مظالم نظام،
به دنبال "چه
باید کرد"ی
هستند که نقطه
پایانی بر
دردها و رنجهای
مردم ما
بگذارد. درست
به همین خاطر
است که او به
هر دری می زند
تا عامل اصلی
فقر و ادبار
توده ها یعنی
نظام سرمایه
داری وابسته
را از زیر ضرب
خارج سازد و
راه حل را در یافتن
یک "زبان
مناسب" و یا حد
اکثر "جدایی دین
از دولت" آنهم
در چارچوب دیکتاتوری
عنان گسیخته
جمهوری اسلامی
جا بزند. اما
برای
کارگران،
دانشجویان،
زنان و کلا
توده های تحت
ستمی که تجربه
28 سال حکومت
ظلم و سرکوب
جمهوری اسلامی
را به چشم دیده
و با وجود خود
حس کرده اند،
برای مردمی که
تجربه 8 سال
"زبان
اصلاحات" آقای
حجاریان و
دارودسته ایشان
را با گوشت و
پوست لمس کرده
و نتایج
ضد خلقی آن را
در تحکیم نظام
و رژیم
سرکوبگر حاکم
شاهد بودند،
افاضات جدید
آقای حجاریان
و دعوت او از
توده ها برای
از بین بردن دیکتاتوری
با کمک
اصلاحات و در
چارچوب نظام دیکتاتوری
جذابیتی
نخواهد داشت.
حجاریان در
شرایطی فریبکارانه
از "تن ندادن
مردم ایران به
دیکتاتوری" و
مزایای
"سکولاریسم"
برای دانشجویان
لاف می زند و
از مزایای
جنبش اصلاح
طلبی سخن می
راند که دیکتاتوری
حاکم در تمام
طول حاکمیت خویش
و بویژه در جریان
8 سال دولت
خاتمی فریبکار
نشان داده که
ظرفیت پذیرش
کوچکترین
خواستهای
برحق توده ها
و قبول کمترین
تحول دمکراتیک
را نداشته و
ندارد؛ چه رسد
به پذیرش جدایی
دین از دولت!
او در شرایطی
از تلاش برای یافتن
"زبان جدید" و
پافشاری بر
"اصلاحات" در
چارچوب نظام
ضد خلقی حاکم
دم می زند که
همکاران او در
راس نظام با بیشرمی
تمام از ضرورت
"اعدام بی
درنگ" جوانان
و توده های
تحت ستمی سخن
می گوید که رژیم
صد ها تن از
آنان را زیر
نام "اراذل و
اوباش" دستگیر
و شکنجه کرده
و به زندان
انداخته است.
رژیم وابسته
به امپریالیسم
جمهوری اسلامی
در تجربه حیات
سیاه خود ثابت
کرده که تا
آنجا که به
توده های تحت
ستم و خواستهای
برحق اقتصادی
و سیاسی آنها
باز می گردد،
با "زبانی" جز
"زبان سرکوب"
با آنها سخن
نمی گوید. اما
در این میان
"زبانی" هم
وجود دارد که
حجاریان ها و سایر
خدمتگزاران
نظام، فریبکارانه
از آن برای
تبلیغ
"افسانه
اصلاحات"،
استفاده می
کنند، اما این
زبان چیزی جز
زبان فریب و ریا
نیست که بویژه
در سالهای اخیر
همواره مکمل
زبان رسمی دیکتاتوری
حاکم در سرکوب
وحشیانه توده
های تحت ستم
بوده است.
بازگشت
به صفحه اصلی
http:/www.siahkal.com