به
نقل از : 19 بهمن ،
نشریه سیاسی -
خبری چريکهای
فدايي خلق
ايران
شماره 51 -
بهمن ماه 1385
آن که می
گفت
حرکت مرد
در این وادی
خاموش و سیاه
برود شرم
کند!...
تاریخ
خونین
مبارزاتی
کارگران و
خلقهای تحت
ستم ما بر علیه
امپریالیسم و
نظام بورژوازی
وابسته به آن
در ایران،
مملو از صفحات
سرخی ست که
درهریک از
آنها شرح
فداکاریها و
جانبازیهای بی
نظیر انقلابیون
و توده های به
پاخاسته برای
نیل به آزادی
و برابری
نگاشته شده
است. بدون شک
رستاخیز سیاهکل
در 19 بهمن سال 1349
و قیام پرشکوه
توده ای در21 و 22
بهمن سال 57 از برجسته
ترین و
گرانقدر ترین
صفحات جاودان
این تاریخ پر
فراز و نشیب می
باشند. به
اعتبار همین
واقعیت است که
برغم تمامی
تلاشها و
دسائس دشمنان
مردم ، این رویدادها
هیچگاه از
خاطر توده های
محروم و آگاه
زدوده نشده و
منبعی پایان
ناپذیر از
تجربه و
افتخار را برای
نسل آن
دوره و نسل های
آتی بجای
گذارده است.
در
19 بهمن سال 49 صفیر
آتشین گلوله
های رزمندگان
سیاهکل در
جنگلهای شمال
نوید بخش آغاز
مبارزه ای نوین
و رهایی بخش
برای کارگران
و خلقهای تحت
ستم بود. توده
های تحت ستمی
که از یک سو در
اثر سالها تازیانه
رعب و وحشت
حکومت مزدور
"شاهنشاهی" و
از سوی دیگر
تحت تأثیرسازش
ها و خیانتهای
مکرررهبران
حزب توده در
جنبش توده ای
و تبلیغات یأس
آور رژیم ، به
چنان وضعی
دچار شده
بودند که
درچارچوب آن،
"قدرت" دشمن و
"ضعف" خویش را
"مطلق" و هر
گونه مبارزه
برای تغییر
نظم ضد خلقی
موجود را
امکان ناپذیر
می دانستند.
در چنین شرایطی،
رزمندگان سیاهکل،
این پاک
ترین
و شجاع ترین
فرزندان
کارگران و
زحمتکشان، به
پشتوانه یک
تحلیل مارکسیستی
، تحلیلی که
ناشی از سالها
کار مداوم و
خستگی ناپذیر
تئوریک گروهی
از انقلابیون
متعهد و جدی و
صادق بود ،با
وثیقه گذاشتن
جان های شیفته
خویش سلاح
بدست گرفتند و
برای عملی
کردن وظایفی
که تئوری
مبارزه
مسلحانه هم
استراتژی ، هم
تاکتیک در
مقابلشان می
گذاشت، دست به
کار شدند.
آنان با حمله
به پاسگاه سیاهکل
در جنگلهای
شمال در مقابل
دشمن تا بن
دندان مسلح
شوریدند و در
حالیکه از
محتوم بودن
مرگ خود در آن
نبرد نابرابر
آگاه بودند،
با اطمینان از
حقانیت و پیروزی
نهایی "راهی"
که مرگ آنان
در جامعه تحت
سلطه ما می
گشود، بی هیچ
دریغی آن را
پذیرفتند.
آنها می
دانستند که
راهی که آنها
بنیان می نهند
تنها راه برای
به میدان
کشاندن توده
ها و بوجود
آوردن امکان
سازماندنی
مبارزات
کارگران و دیگر
توده های رنجدیده
ایران است.
حرکت آنان ،
دمیدن روحی جدید
در جنبش
انقلابی توده
ها و سرود پایان
"افسانه
قدرقدرتی
دشمن" و آغاز
سرفصل نوینی
در مبارزات
کارگران و
رنجبران است.
شعله سوزانی
که آتش سلاح
رزمندگان سیاهکل
در جنگلهای
شمال برافروخت
خیلی زود بر
خرمن جان دشمن
غدار افتاد و
سراسر جامعه
تحت سلطه ما
را درنوردید.
سیاهکل زمزمه
امواج نوین
انقلابی و فریاد
مرگ رژیم
مزدور شاه و دیکتاتوری
امپریالیستی
بود. این
زمزمه با سرعتی
شگفت انگیز به
آهنگ مبارزاتی
پرشوری بر
لبان توده های
تحت ستم تبدیل
شد که به ندای
پیشروان کمونیست
خود یعنی
رزمندگان سیاهکل
پاسخ دادند و
با دیدن افقی
که مبارزه
دلاورانه
آنها در جامعه
بهتان زده و
مختنق ما
گشوده بود پای
در راه نوین
گذاردند.
رزمندگان سیاهکل
با ایمان به پیروزی
راهشان یا در
صحنه مبارزه و
یا در میدان
های اعدام با
سری افراشته
فرو افتادند؛
اما پیام
مبارزاتی
آنها سر بر کشید.
دیگر برای
دشمن بسیار دیر
شده بود. سیاهکل
به آتشفشانی
بدل شده بود
که کینه
فروخفته توده
های تحت ستم
بر علیه نظم
ضد خلقی موجود
را سرریز و دریایی
از گدازه های
سوزان را برای
نابودی
ستمگران جاری
ساخت. سیاهکل
الهام بخش
شاعران و نویسندگان
مردمی بود و پیام
آن بر بالهای
پرنده اشعار و
داستانهای
آنها به اعماق
جامعه
پرگشود؛ سیاهکل
ترانه ای شد
بر لبان
کارگران و
دهقانان و
دانشجویان و
روشنفکرانی
که طلسم
قدرقدرتی
شاهان در ذهن
آنان شکسته
بود. نقبی که
کمونیستهای رزمنده
در سیاهکل به
قدرت تاریخی
کارگران و
زحمتکشان
زدند بتدریج نیروی
بنیان برافکن
مبارزاتی
آنان را در
سطح جامعه
سرازیر ساخت.
جامعه به چریکهای
فدایی خلق ایران
نیرو داد و در
اثر قدرت آتش
آنان و فضای
مبارزاتی جدیدی
که در سطح
جامعه تحت
سلطه ما ایجاد
شده بود جنبشهای
خودبخودی
توده ها و
حرکات و
اعتصابات
کارگری تحرک
جدیدی پیدا
کردند.
نسلی از
کارگران آگاه
و مبارز،
دانشجویان،
زنان ،
روشنفکران و ...
که سترونی سایر
اشکال مبارزه
و کارآیی جنبش
مسلحانه را در
بسترپراتیک
دلاورانه چریکها
و تجارب
روزمره زندگی
خود به عینه
در یافته
بودند به این
سازمان پیوستند،
تا جایی که در
دهه 50 این
سازمان به یکی
از محبوبترین
و بزرگترین
سازمانهای
مارکسیست- لنینیستی
خاور میانه
بدل شد. در
مقطع قیام
پرشکوه بهمن 57
، توده های قیام
کننده که با
خواست آزادی و
رهایی از سلطه
امپریالیسم
برای
برافکندن نظام
ضد خلقی حاکم
و رژیم 2500 ساله
شاهنشاهی به
پاخاسته
بودند متاثر
از مبارزات
رزمندگان سیاهکل
و رهروان آنها
فریاد می
زدند"ایران
را سراسر سیاهکل
می کنیم"و "وای
به روزی که
مسلح شویم" و
"فدائی،فدائی،
تو افتخار مایی".
این شعار ها
بروشنی از تاثیر
مبارزات چریکهای
فدایی خلق و
نقش آنان در
جنبش توده ای
آن سالها خبر
می داد. امروز
با وجود گذشت 36
سال از حماسه
سیاهکل و 28 سال
از قیام بهمن 57
، برغم آن که
دشمنان مردم یعنی
امپریالیستها در
مقابل قیام بنیان
برافکن توده
ها مجبور به
تغییر آرایش نیروهای
خود در ایران
شدند و ضمن
منحرف کردن
جنبش توده ای رژیم
وابسته جمهوری
اسلامی را بر
سر کار
آوردند، اما پیام
و تاثیری که
مبارزات
رزمندگان سیاهکل
در اعماق
جامعه بجای
گذارد،
همچنان الهام
بخش نسل جدیدی
از جوانان
مبارز و تشنه
آگاهی ست. چنین
واقعیتی است
که باعث شده
تا بخش مهمی
از کار دستگاههای
اطلاعاتی و
آدم کشی جمهوری
اسلامی در
"بخش فرهنگی"
حکومت در
سالهای اخیر
به کوشش
درتخطئه شخصیت
انقلابی بنیانگذاران
جنبش مسلحانه
و چهره های
برجسته این
سازمان (که در
قلب توده ها
جای دارند)
اختصاص یابد و همچنین
به باصطلاح
نقد آثار تئوریک
چریکهای فدائی
خلق ایران
بپردازند و با
تبلیغ سراب
"اصلاحات"،
در"بیهوده"
بودن گرایش به
"تئوری
مبارزه
مسلحانه هم
استراتژی هم
تاکتیک" و
"ضرورت
مبارزه
مسلحانه و رد
تئوری بقاء"
فریبکارانه
قلم سرایی
کنند؛ و البته
در این راه
آنها همواره
از مساعدات و
کمکهای طیف
گوناگون
مرتجعین، سازشکاران
رنگارنگ نیز
برخوردار
بوده اند.
دشمن بخوبی می
داند که سیاهکل
فریاد مرگ بر
امپریالیسم و
نظام سرمایه
داری وابسته و
تمامی رژیمهای
حافظ این نظام
در هر شکل و هیاتی
ست . سیاهکل
فریاد زنده
باد انقلاب ،
زنده باد کمونیسم
است. سیاهکل
اثبات بطلان و
سترونی "رفرمیسم"
و "افسانه
اصلاح طلبی"
در شرایط دیکتاتوری
بورژوازی
وابسته است. سیاهکل
مبلغ ضرورت
تشکل طبقه
کارگر به
عنوان پیگیرترین
نیروی ضد امپریالیست
و ضد سرمایه
داری؛ و اعمال
رهبری آن
بعنوان شرط پیروزی
انقلاب مردم
ما و نیل به
آزادی و
دمکراسی واقعی
ست.
براستی
که بدون "سیاهکل"
و "قیام
بهمن"، تاریخ
مبارزاتی
معاصر و پر
افتخار طبقه
کارگر و خلقهای
تحت ستم ما بر
علیه
دشمنانشان یعنی
امپریالیسم و
نظام سرمایه
داری وابسته،
هیچگاه درخشش
وفروغ امروزین
را نداشت. در
سالگرد این
دوواقعه بزرگ
تاریخی بکوشیم
تا کوشنده راه
رهایی بخش و
سرخ رزمندگان
سیاهکل و
کارگران و
توده های
مبارز و قیام
کننده ای باشیم
که در 19 بهمن 1349 و
در 21 و 22 بهمن 1357
جان خود را
نثار نهال
آزادی و برابری
و پیشرفت تاریخ
کردند.
گرامی
باد یاد جاوید
رزمندگان سیاهکل،
چریکهای فدائی
خلق، رفقا: علی
اکبر صفائی
فراهانی،
هوشنگ نیری،
محمد هادی
فاضلی، اسماعیل
معینی عراقی،
غفور حسن پور
اصیل،ناصر سیف
دلیل صفائی،
عباس دانش
بهزادی،
اسکندر رحیمی،محمد
علی محدث قند
چی، شعاع الدین
مشیدی، مهدی
اسحاقی،احمد
فرهودی، جلیل
انفرادی،محمد
رحیم سمائی و
هادی بنده خدا
لنگرودی
جاودان
باد یاد عزیز
کارگران و
توده های مسلح
به پاخاسته در
جریان قیام
پرشکوه بهمن
ماه سال 57 که با
حمله به مراکز
سرکوب ستمشاهی،
سرنگونی بساط
سلطنت شاه
مزدور را جشن
گرفتند!
بازگشت
به صفحه اصلی
http:/www.siahkal.com